Οι ερωτήσεις που κάνουμε σε κάποιον όταν είναι σε κρίσιμη συναισθηματική φάση δεν συνάδουν με την ψυχολογική του διάθεση. Είναι παρεμβατικές και κουραστικές. Ο άλλος παίρνει το μήνυμα ότι δεν νοιαζόμαστε για τις ανάγκες του αλλά ότι εκείνη την στιγμή δουλεύουμε για την δική μας ατζέντα και ίσως για την εγωκεντρική περιέργειά μας.
Όταν κάποιος δεν είναι καλά δεν θέλει ερωτήσεις. Θα μας πει αυτά που νομίζει αυτός σημαντικά, και αυτά που θέλει αυτός να ξέρουμε. Αν επιμείνουμε είναι σα να κλέβουμε, σα να κάνουμε κατάχρηση της δυσκολίας του, γιατί πιθανόν αν ήταν σε καλύτερη φάση δεν θα μπορούσαμε να του αποσπάσουμε αυτές τις πληροφορίες.
Ούτε συμβουλές θέλει ο άνθρωπος που είναι σε κρίση, εκτός αν μας το ζητήσει ο ίδιος. (Εγώ προσωπικά όταν είμαι συναισθηματικά εμπλεκόμενη σε ένα θέμα πάντα ζητάω βοήθεια από αυτούς που εμπιστεύομαι ΄ όμως, διαλέγω πολύ από ποιους θα πάρω βοήθεια) Το να δώσουμε οδηγίες αυθαίρετα χωρίς να μας το ζητήσουν,είναι σα να μικραίνουμε τους άλλους, σαν να δημιουργούμε ανισότιμες σχέσεις κηδεμονίας.
Κάνουμε έτσι ζημιά γιατί ο άλλος για να φθάσει σε κρίση είναι ήδη σε φάση που αντιμετωπίζει συγκρούσεις με τον εαυτό του, έχει ήδη κλονιστεί η αυτοπεποίθηση του, ανασκαλεύει και όλες τις αντίστοιχες περιπτώσεις στο παρελθόν που δεν τα είχε καταφέρει, και αναρωτιέται αν μπορεί να τα καταφέρει και τώρα.....
Αυτό που μπορούμε να κάνουμε και πραγματικά βοηθάει είναι να είμαστε συναισθηματικά παρόντες. Τίποτα να μην πούμε θα βοηθήσει απίστευτα αρκεί αυτή η σιωπή να μην είναι αδιαφορία αλλά να είναι ένα μήνυμα που να λέει : εγώ είμαι κοντά σου, σε συναισθάνομαι.
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Master in Clinical Psychology, University of Indianapolis
Harvard edx
Official profile Αρβανιτοπούλου Αγγελική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου