Παύλος Φύσσας "Μια τέτοια μέρα είναι ωραία για να πεθάνεις".

"Μια τέτοια μέρα είναι ωραία για να πεθάνεις 

Όμορφα κι όρθιος σε δημόσια θέα

Με λένε Παύλο Φύσσα από τον Περαία... 

Μάλλον θα φταίει που τα πάντα ασπάζομαι

Ίσως να φταίει η επόμενη μέρα που πλησιάζει...."

Τραγουδώντας, ποιητική αδεία, λες και ότι είχε προβλέψει το θάνατό του που, όμως, εννοούσε, πιθανόν, την ημέρα που θα έπεφτε μαχόμενος για έναν καλύτερο κόσμο που οραματιζόταν. Πάντως, όχι από το φασιστικό δολοφονικό χέρι του Ρουπακιά, που ανήκει σε μια συμμορία που είναι "κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ, από γιγαντοκύτταρα δωσιλογικής λευχαιμίας ... από κακοποιούς διαφόρων βαθμών και ειδών, από ιδεολογικούς σκηνίτες και από άλλους φτωχούς διαβόλους … κοινωνικά βυθοκορήματα", από "ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δωσίλογων και κάθε είδους κακοποιών'' που εξελίχθηκαν "σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας", για να χρησιμοποιήσω μερικούς χαρακτηρισμούς από την αγόρευση του αείμνηστου Παύλου Δελαπόρτα στη δίκη των δολοφόνων, φυσικών και αυτουργών, του Γρηγόρη Λαμπράκη. Έτσι και εδώ, έχουμε μια συμμορία, μια εγκληματική οργάνωση νεοναζιστών που απειλεί, τρομοκρατεί, ακόμα και μέσα στο δικαστήριο όπου γίνεται η δίκη του Ρουπακιά, και δολοφονεί.

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα ευαισθητοποίησε τον Κίμωνα Αξαόπουλο να γράψει μερικούς στίχους στη μνήμη του. Είναι η στιγμή [πάντα κατά τον ποιητή] που η σύντροφός του τον αντικρύζει αιμόφυρτο. Αυτή η σκηνή αποτελεί το σκεπτικό του ποιήματος και απευθύνει τα λόγια στον αγαπημένο της. Η μουσική είναι του πιανίστα και συνθέτη Βασίλη Γαϊτάνου και τραγουδάει η σύντροφός του Δήμητρα Γαϊτάνου.

*******************************************************
Όταν η πλάση γαληνεύει την ώρα του Εσπερινού.
Τότε η μορφή σου αναδεύει μέσ την καρδιά μου και στο νου.

Είναι η ώρα που με παίρνεις καθώς η νύχτα αχνοβολά
τ΄αστέρια απλόχερα τα σπέρνεις και το φεγγάρι μου γελά.

Μα σαν το όνειρο τελειώνει, ο πόνος με τραβολογά.
Το ιδρωμένο μου σεντόνι την έλλειψή σου κουβαλά.

Βραδιά αποφράδα του Σεπτέμβρη ειδοποιήσαν το φονιά
με το στιλέτο του θα σ εύρη και μάτωσε η Κοκκινιά.

Είσαι ιδέα και πιστεύω κι ας χάθηκες τόσο νωρίς
ότι υπήρχες το λατρεύω και όλους μας οδοιπορείς.