Μετά το ρόλεξ του Κουτσούμπα, το κότερο του Φλωράκη, τώρα έχουμε και τα 200 φιρμάτα κοστούμια του Καπετάν Γιώτη, που ανακάλυψε στην ... ντουλάπα του, ο δαιμόνιος δημοσιογράφος της πάλαι ποτέ κραταιάς και «δημοκρατικής» Ελευθεροτυπίας, Φώτης Παπούλιας, που με κλείσιμό της, μετακόμισε και «επιχειρεί» στην ΕΦ.ΣΥΝ, που όπως μαθαίνω, έφυγε κι από κει και ψάχνει εφημερίδα, τύπου Αυριανής-Κουρή και Κόντρα-Τράγκα. Θυμάστε τον Κακαουνάκη που ανακάλυψε το κότερο του Χαρίλαου που, τι ειρωνεία, με τις πλημμύρες, τον Οκτώβρη του '94, ήρθε κι άραξε έξω από το κτίριο στον ... Περισσό (δείτε παρακάτω τη φωτογραφία).
 |
| Η φωτογράφηση έγινε στο σπίτι του, στην «κρυψώνα» του. Ήταν πολύ προσιτός, φιλικός με χιούμορ και συνεργάσιμος |
Έτσι, λοιπόν, διεισδύοντας στα άδυτα της ... βίλας, στην οδό Πυθίας στο Χαλάνδρι όπου ήταν η οικία του Χ.Φλωράκη και σήμερα λειτουργεί ως Επιμορφωτικό Κέντρο και Βιβλιοθήκη, χώθηκε στην ντουλάπα και άρχισε να μετράει τα κοστούμια του Χαρίλαου, και δεν ήταν ούτε ένα, ούτε δύο αλλά.... 200(!!!) φιρμάτα κοστούμια! Καλά διαβάσατε. Ούτε ο Κ.Μαρούσης στις δόξες του δεν είχε τόσα πολλά στα μαγαζί του. Γραβάτες δεν πρόλαβε να μετρήσει γιατί ήταν πολλές. Αν έψαχνε λίγο ακόμα, θα έβρισκε και...ρούβλια που είχε κάτω από το....μαξιλάρι του. Αυτά τα ανακάλυψε το 2013, εργαζόμενος ακόμα, ως κουκουεδολόγος στην Ελευθεροτυπία. Το δημοσιογραφικό team που ασχολιόταν με την αριστερά κι ιδιαίτερα με το ΚΚΕ, ήταν ο Φ.Παπούλιας, ο Τ.Παπάς και λιγότερο ο Γ.Καρελιάς. Επιστρέφω στη ...βίλα Φλωράκη.
 |
| Το κότερο του Φλωράκη στον Περισσό, όπως έγραφε ο Κακαουνάκης με τις πλημμύρες τον Οκτώβρη του 1994 |
Το παρακάτω άρθρο του Παπούλια, δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία τον Αύγουστο του 2013 (προφανώς στην ψηφιακή ΕΝΕΤ) και μετά εξαφανίστηκε. Αξίζει να το διαβάσετε. Καλού κακού, πάντως, να έχετε άμεση πρόσβαση στην τουαλέτα. Το δημοσιεύω με κάθε επιφύλαξη, αν και δεν έχει διαψευστεί.
Του ΦΩΤΗ ΠΑΠΟΥΛΙΑ
Χαλάνδρι, οδός Πυθίας, αριθμός έξι. Ένα διώροφο σπίτι αρχιτεκτονικής της δεκαετίας του 1960 που στέγασε από το 1974 τον Χαρίλαο Φλωράκη.
Ο πρώτος του όροφος υπήρξε για 30 ολόκληρα χρόνια η «κρυψώνα» του ιστορικού ηγέτη της αριστεράς, του «καπετάν Γιώτη», στις μέρες της δημοκρατίας. Και από αύριο το σπίτι αυτό, γεμάτο από τα «ίχνη» του πρώην γραμματέα του ΚΚΕ, θα μετονομαστεί σε Κέντρο Ιστορικών Ερευνών.
Αγαπημένη και σχετικά άγνωστη συνήθεια του Χαρίλαου στα ταξίδια, ήταν να επισκέπτεται τα εμπορικά κέντρα και να χαζεύει, συχνά μάλιστα να αγοράζει ρολόγια, γραβάτες και πουκάμισα - αξεσουάρ, ασυνήθιστα για έναν ηγέτη της ελληνικής αριστεράς. Έτσι, ο αριθμός των 200 κοστουμιών στην ντουλάπα του υπνοδωματίου δεν προκαλεί έκπληξη σε όσους γνώριζαν την αγάπη του για τα καλά ρούχα.
Στο ψηλότερο έπιπλο η προτομή του Λένιν και πάνω στο γραφείο η φωτογραφία της γυναίκας του Μάρθας (σημείωση δική μου: ούτε τ΄όνομα δεν ήξερε, Μάγδα Αναγνωστάκη, την έλεγαν). Σε παράταξη, ύστερα, τα τσιμπούκια του. Υπερέβαιναν τα εκατό, αφού όλοι γνώριζαν την αδυναμία του, και για τον Χαρίλαο ήταν το πιο καλοδεχούμενο δώρο. Ελάχιστοι, όμως, ήξεραν την προτίμησή του στον καπνό: μαύρος ντραμ σκληρός, τον οποίο φρόντιζε, τουλάχιστον στα πρώτα χρόνια της νόμιμης παρουσίας του στην Ελλάδα, να προμηθεύεται από το εξωτερικό.
Αυτά τα ωραία έγραφε τότε ο Παπούλιας. Αν ρωτάτε για τώρα, και ξανά προς τη δόξα τραβά. Προσέξτε, με τι μαεστρία και παιδική αφέλεια, τάχαμου, σαν να παίζει το παιχνίδι, κλέφτες κι αστυνόμοι, χρησιμοποιεί λέξεις και εκφράσεις. Το σπίτι το αποκαλεί «κρυψώνα» και μάλιστα «στις μέρες της δημοκρατίας» για να δώσει έμφαση και να χρεώσει στον Χαρίλαο εμμονές στο παρελθόν και ολόκληρη την ιστορία ενός «ηγέτη της αριστεράς», την αποκαλεί «ίχνη». Όχι τυχαία.
Όταν έγινε δε, το 19ο συνέδριο του ΚΚΕ, ο Παπούλιας «έφαγε πόρτα» και διαμαρτυρήθηκε η «Εφημερίδα των Συντακτών», επικαλούμενη την ελευθερία του τύπου και καταλογίζοντας αήθη συμπεριφορά, επειδή δεν έγινε αποδεκτό το αίτημά της, από το Γραφείο Τύπου της Κ.Ε. του ΚΚΕ, να παρακολουθήσει την έναρξη των εργασιών του 19ου Συνεδρίου, ο συντάκτης της Φώτης Παπούλιας, που το δημοσιογραφικό ήθος είναι άγνωστη λέξη γι αυτόν. Και αυτό, παρότι έγινε αποδεκτός άλλος συντάκτης και φωτορεπόρτερ της εφημερίδας που ήταν διαπιστευμένοι σε ένα συνέδριο ανοιχτό στα ΜΜΕ κατά την έναρξη των εργασιών. Μια συνηθισμένη, δηλαδή, πρακτική. Μάλιστα, η «Εφημερίδα των Συντακτών» χαρακτήρισε «αήθη» αυτή την ενέργεια του ΚΚΕ και έσχιζε τα ιμάτιά της, κατηγορώντας το Κόμμα ότι με αυτόν τον τρόπο «επιβάλλει λογοκρισία»!... Πιστεύω στο επόμενο συνέδριο να μην στείλουν κανέναν άλλον, «ειδικό» κουκουεδολόγο δημοσιογράφο, που να ξέρει κι αυτός «πράγματα και πρόσωπα από μέσα» γιατί, δεν θα φάει απλώς «πόρτα» αλλά, θα φύγει, εκών άκων , με τις κλωτσιές.
Η «Εφημερίδα των Συντακτών» επικαλείται την ελευθερία του λόγου, όταν τρεις μέρες πριν από την έναρξη του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, ο Φώτης Παπούλιας είχε γράψει έναν ακόμα λίβελο ενάντια στο Κόμμα, όπως άλλωστε συνηθίζει, όπου με αόριστες επικλήσεις «ανθρώπων που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα στον Περισσό», έφτανε στο σημείο να κατασκευάζει ακόμα και τσακωμούς στελεχών με τον Χαρίλαο Φλωράκη.
Να θυμίσουμε πως είχε αναστήσει τον Τάκη Τσιόγκα, που ήδη είχε πεθάνει, ότι τάχα, δεν εκλέχτηκε μέλος στην Κ.Ε. στο 19ο συνέδριο. Τόσο διασταυρωμένες πληροφορίες, τόσο αξιόπιστο ρεπορτάζ, μόνο ο Παπούλιας μπορεί να έχει. Άλλη μια εξόφθαλμη κατασκευή του, είναι που ανάστησε και τον Χρήστο Τέγο και τον ανάφερε ως υποψήφιο για το Δήμο Καρδίτσας ενώ ο άνθρωπος είχε ήδη «φύγει» στις 28 Μάη 2013.
Κάποιοι την παραπληροφόρηση, την ψευδολογία και τη συκοφάντηση την λένε «ελευθερία του λόγου», ο κοινός νους τη λέει κακόηθες επάγγελμα και το άτομο χρήζει επιστημονικής παρακολούθησης. Να είναι καλά, θα τους περάσει.
Μια αδυναμία του Χαρίλαου ήταν η φωτογραφία. Στα δύσκολα χρόνια της παρανομίας, είχε στήσει σκοτεινό θάλαμο για να εκτυπώνει τις φωτογραφίες που του ήταν αναγκαίες. Όταν στα γεράματα θέλησε να ανανεωθεί με σύγχρονη φωτογραφική μηχανή, ζήτησε την βοήθειά μου για την επιλογή μάρκας και μοντέλου. Έτσι, δώσαμε ραντεβού σε ένα φιλικό κατάστημα και του πρότεινα μια αναλογική (φιλμ) Canon Ixus που τη βρήκε μικρή και βολική. Οι ψηφιακές δεν είχαν ακόμα κάνει την εμφάνισή τους. Εκείνο που δεν μπόρεσα να μάθω, καθότι δεν έψαξα καθόλου στην ... ντουλάπα του, είναι, αν είχε ... 200 φωτογραφικές μηχανές.
Όμως ας ξεφύγουμε λίγο απ΄αυτά και ας πάμε σε μια δημοσίευση που έκανε η «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», στις 2 Δεκεμβρίου 2001, όπου προβάλλονται άγνωστες πτυχές για πρόσωπα και γεγονότα, πολλά απ' τα οποία περιγράφονται στο δίτομο έργο που επιμελήθηκε ο δημοσιογράφος Χρήστος Θεοχαράτος «Ο Χαρίλαος Φλωράκης και το Λαϊκό Κίνημα».
Το ρεπορτάζ είναι της Έφης Χατζηιωαννίδου.
Αν και ο Χαρίλαος υπήρξε ένας βαθιά πειθαρχημένος αγωνιστής που σπάνια δημοσιοποιούσε την αντίθεσή του με το κόμμα, σε αυτό το αποκαλυπτικό βιβλίο, που κατέχει θέση κορυφαίας πολιτικής παρακαταθήκης, δίνει - στον α΄ τόμο- τη δική του άποψη για το λάθος της διάσπασης του κόμματος, για τα δύσκολα χρόνια της παρανομίας και επιδιώκει να αναιρέσει προκαταλήψεις και να αποκαλύψει διαβολές, να υπερασπίσει τους πατριωτικούς και δημοκρατικούς αγώνες του KKE και να ξεκαθαρίσει τις θέσεις για το «Μακεδονικό», το Ιδιώνυμο, για τη δικτατορία του Μεταξά, για τον πόλεμο του '40 - '41, για την Αντίσταση, για τα Δεκεμβριανά και τη Βάρκιζα, για τον Εμφύλιο, για τα Εκτακτα Μέτρα, για τα παλατιανά πραξικοπήματα, τη χούντα και τον αντιδικτατορικό αγώνα. O β΄ τόμος -που θα ακολουθήσει σε λίγους μήνες- θα καλύψει την περίοδο από το 1974 μέχρι και το 2000 και θα αφορά τους αγώνες εντός και εκτός Βουλής, ενώ θα αποκαλύπτει τα παρασκήνια της πολιτικής ζωής φωτίζοντας όλα όσα προηγήθηκαν και ακολούθησαν τις εκλογές και τις συμμαχίες του '89.
Σχετικά με το θέμα του Ν.Πλουμπίδη, ο Χ.Φλωράκης λέει:
«Τότε δεν ήξερες ποιος ήταν ο Πλουμπίδης. Δεν ανακοινώνονταν τα ονόματα. Τον λέγαμε «μπάρμπα». Ηταν φυματικός. Έφερνε το πτυελοδοχείο στην τσέπη του. Είχε την όψη αγίου. Πώς έβλεπες μια εικόνα; Ετσι ήταν. Γλυκός και ήπιος άνθρωπος. Δεν ερχόταν τακτικά στις συνεδριάσεις, αλλά είχα αποκτήσει οικειότητα μαζί του. Τον είδα και μετά την Απελευθέρωση. Οταν -προτού τον εκτελέσουν- τον είχαν κρατούμενο στην Ασφάλεια, το 1954. Τότε, ήταν ο Καραχάλιος προϊστάμενος του Τμήματος Πληροφοριών. Ήρθε και με βρήκε πρωί-πρωί λίγο μετά την εκτέλεση του Πλουμπίδη. Ανοιξε το παραθυράκι στο κελί μου και είπε: ο Πλουμπίδης έφυγε σήμερα το πρωί... Έτσι μου το ανήγγειλε...
Έπρεπε όμως τότε να αποκηρύξει το κόμμα τον Πλουμπίδη; Όχι. Ήταν τραγικό λάθος. Αλλά, άμα κανένας σαν τον Ζαχαριάδη, έπαιρνε μια απόφαση, μετά ήταν δύσκολο να κάνει πίσω και να διορθώσει... Είναι ορισμένα πράματα που δύσκολα μπορείς να τα εκτιμήσεις, αν δεν έχεις δουλέψει σε συνθήκες παρανομίας. H καθοδήγηση ήταν έξω. Στο Βουκουρέστι. O Ζαχαριάδης ήταν έξω. Έξω ήταν όλοι. Ερχόταν κάποιος από την Ελλάδα. Άνθρωποι που ζουν ακόμη. O Κασιμάτης ο Μηχανικός, ο Φιλίνης ο Κώστας. Έκαναν εκθέσεις. O Φιλίνης έκανε έκθεση: Πώς πήγε η Ασφάλεια στο σπίτι που έμεναν με τον Πλουμπίδη, πώς το έσκασαν και δεν έπιασε η Ασφάλεια ούτε τον Πλουμπίδη. O ένας έγραφε αυτό και ο άλλος έγραφε το άλλο στις εκθέσεις τους. Και έβγαζαν τον Πλουμπίδη κάτι σαν ύποπτο. Όταν έπιασαν τον Μπελογιάννη, έπιασε ο Πλουμπίδης και έκανε δήλωση που έλεγε: Εγώ είμαι ο υπεύθυνος του κλιμακίου και όχι ο Μπελογιάννης. Έρχομαι να παραδοθώ εγώ αν αφήσετε τον Μπελογιάννη. Αυτό επέτεινε τις υποψίες γιατί δεν ρώτησε κανένα που το έκανε αυτό. Αυτός όμως το είχε κάμει από λεβεντιά...
Του μέτρησαν φυσικά και εκείνο το παλιό του '40. Όταν δηλαδή ο Πλουμπίδης είχε καταγγείλει το πρώτο γράμμα του Ζαχαριάδη που έστειλε από την φυλακή γιατί ερχόταν σε αντίθεση με τη γραμμή της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Για τον Σιάντο δεν είχαν δημιουργηθεί τόσα ερωτήματα; Πώς -λέγανε - οι χωροφύλακες αντί να τους πάνε στο Μεταγωγών τους πήγαν στο Ξενοδοχείο για να κοιμηθούν. Και πώς τους άφησαν και δραπέτευσαν. Και όμως: μια λογική επίσης εξήγηση θα ήταν ότι και οι χωροφύλακες ήταν πατριώτες. Κατοχή ήταν. Και εμένα με πιάσανε με άλλους δύο το '42 και μας πήγαν στην Ασφάλεια. O Νικολόπουλος, διοικητής του παραρτήματος Ασφάλειας για τους κομμουνιστές, δεν μας παρέδωσε στους Ιταλούς. Και μετά, όταν υπηρετούσε σαν αντισυνταγματάρχης στην Ελευσίνα το είπε: Δεν μπορούσα να παραδώσω Έλληνες στους Ιταλούς».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ όλο το άρθρο ΕΔΩ
 |
| Εδώ περιεργάζεται μια Canon Ixus πριν την αγοράσει |
Μια αδυναμία του Χαρίλαου ήταν η φωτογραφία. Στα δύσκολα χρόνια της παρανομίας, είχε στήσει σκοτεινό θάλαμο για να εκτυπώνει τις φωτογραφίες που του ήταν αναγκαίες. Όταν στα γεράματα θέλησε να ανανεωθεί με σύγχρονη φωτογραφική μηχανή, ζήτησε την βοήθειά μου για την επιλογή μάρκας και μοντέλου. Έτσι, δώσαμε ραντεβού σε ένα φιλικό κατάστημα και του πρότεινα μια αναλογική (φιλμ) Canon Ixus που τη βρήκε μικρή και βολική. Οι ψηφιακές δεν είχαν ακόμα κάνει την εμφάνισή τους. Εκείνο που δεν μπόρεσα να μάθω, καθότι δεν έψαξα καθόλου στην ... ντουλάπα του, είναι, αν είχε ... 200 φωτογραφικές μηχανές.
 |
| Μπροστά στο πατρικό του, στη Ραχούλα. Πρώτη επίσκεψη ύστερα από 40 χρόνια. Σήμερα είναι ανακαινισμένο και λειτουργεί σαν Μουσείο |
Όμως ας ξεφύγουμε λίγο απ΄αυτά και ας πάμε σε μια δημοσίευση που έκανε η «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», στις 2 Δεκεμβρίου 2001, όπου προβάλλονται άγνωστες πτυχές για πρόσωπα και γεγονότα, πολλά απ' τα οποία περιγράφονται στο δίτομο έργο που επιμελήθηκε ο δημοσιογράφος Χρήστος Θεοχαράτος «Ο Χαρίλαος Φλωράκης και το Λαϊκό Κίνημα».
Το ρεπορτάζ είναι της Έφης Χατζηιωαννίδου.
Αν και ο Χαρίλαος υπήρξε ένας βαθιά πειθαρχημένος αγωνιστής που σπάνια δημοσιοποιούσε την αντίθεσή του με το κόμμα, σε αυτό το αποκαλυπτικό βιβλίο, που κατέχει θέση κορυφαίας πολιτικής παρακαταθήκης, δίνει - στον α΄ τόμο- τη δική του άποψη για το λάθος της διάσπασης του κόμματος, για τα δύσκολα χρόνια της παρανομίας και επιδιώκει να αναιρέσει προκαταλήψεις και να αποκαλύψει διαβολές, να υπερασπίσει τους πατριωτικούς και δημοκρατικούς αγώνες του KKE και να ξεκαθαρίσει τις θέσεις για το «Μακεδονικό», το Ιδιώνυμο, για τη δικτατορία του Μεταξά, για τον πόλεμο του '40 - '41, για την Αντίσταση, για τα Δεκεμβριανά και τη Βάρκιζα, για τον Εμφύλιο, για τα Εκτακτα Μέτρα, για τα παλατιανά πραξικοπήματα, τη χούντα και τον αντιδικτατορικό αγώνα. O β΄ τόμος -που θα ακολουθήσει σε λίγους μήνες- θα καλύψει την περίοδο από το 1974 μέχρι και το 2000 και θα αφορά τους αγώνες εντός και εκτός Βουλής, ενώ θα αποκαλύπτει τα παρασκήνια της πολιτικής ζωής φωτίζοντας όλα όσα προηγήθηκαν και ακολούθησαν τις εκλογές και τις συμμαχίες του '89.
Σχετικά με το θέμα του Ν.Πλουμπίδη, ο Χ.Φλωράκης λέει:
«Τότε δεν ήξερες ποιος ήταν ο Πλουμπίδης. Δεν ανακοινώνονταν τα ονόματα. Τον λέγαμε «μπάρμπα». Ηταν φυματικός. Έφερνε το πτυελοδοχείο στην τσέπη του. Είχε την όψη αγίου. Πώς έβλεπες μια εικόνα; Ετσι ήταν. Γλυκός και ήπιος άνθρωπος. Δεν ερχόταν τακτικά στις συνεδριάσεις, αλλά είχα αποκτήσει οικειότητα μαζί του. Τον είδα και μετά την Απελευθέρωση. Οταν -προτού τον εκτελέσουν- τον είχαν κρατούμενο στην Ασφάλεια, το 1954. Τότε, ήταν ο Καραχάλιος προϊστάμενος του Τμήματος Πληροφοριών. Ήρθε και με βρήκε πρωί-πρωί λίγο μετά την εκτέλεση του Πλουμπίδη. Ανοιξε το παραθυράκι στο κελί μου και είπε: ο Πλουμπίδης έφυγε σήμερα το πρωί... Έτσι μου το ανήγγειλε...
Έπρεπε όμως τότε να αποκηρύξει το κόμμα τον Πλουμπίδη; Όχι. Ήταν τραγικό λάθος. Αλλά, άμα κανένας σαν τον Ζαχαριάδη, έπαιρνε μια απόφαση, μετά ήταν δύσκολο να κάνει πίσω και να διορθώσει... Είναι ορισμένα πράματα που δύσκολα μπορείς να τα εκτιμήσεις, αν δεν έχεις δουλέψει σε συνθήκες παρανομίας. H καθοδήγηση ήταν έξω. Στο Βουκουρέστι. O Ζαχαριάδης ήταν έξω. Έξω ήταν όλοι. Ερχόταν κάποιος από την Ελλάδα. Άνθρωποι που ζουν ακόμη. O Κασιμάτης ο Μηχανικός, ο Φιλίνης ο Κώστας. Έκαναν εκθέσεις. O Φιλίνης έκανε έκθεση: Πώς πήγε η Ασφάλεια στο σπίτι που έμεναν με τον Πλουμπίδη, πώς το έσκασαν και δεν έπιασε η Ασφάλεια ούτε τον Πλουμπίδη. O ένας έγραφε αυτό και ο άλλος έγραφε το άλλο στις εκθέσεις τους. Και έβγαζαν τον Πλουμπίδη κάτι σαν ύποπτο. Όταν έπιασαν τον Μπελογιάννη, έπιασε ο Πλουμπίδης και έκανε δήλωση που έλεγε: Εγώ είμαι ο υπεύθυνος του κλιμακίου και όχι ο Μπελογιάννης. Έρχομαι να παραδοθώ εγώ αν αφήσετε τον Μπελογιάννη. Αυτό επέτεινε τις υποψίες γιατί δεν ρώτησε κανένα που το έκανε αυτό. Αυτός όμως το είχε κάμει από λεβεντιά...
Του μέτρησαν φυσικά και εκείνο το παλιό του '40. Όταν δηλαδή ο Πλουμπίδης είχε καταγγείλει το πρώτο γράμμα του Ζαχαριάδη που έστειλε από την φυλακή γιατί ερχόταν σε αντίθεση με τη γραμμή της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Για τον Σιάντο δεν είχαν δημιουργηθεί τόσα ερωτήματα; Πώς -λέγανε - οι χωροφύλακες αντί να τους πάνε στο Μεταγωγών τους πήγαν στο Ξενοδοχείο για να κοιμηθούν. Και πώς τους άφησαν και δραπέτευσαν. Και όμως: μια λογική επίσης εξήγηση θα ήταν ότι και οι χωροφύλακες ήταν πατριώτες. Κατοχή ήταν. Και εμένα με πιάσανε με άλλους δύο το '42 και μας πήγαν στην Ασφάλεια. O Νικολόπουλος, διοικητής του παραρτήματος Ασφάλειας για τους κομμουνιστές, δεν μας παρέδωσε στους Ιταλούς. Και μετά, όταν υπηρετούσε σαν αντισυνταγματάρχης στην Ελευσίνα το είπε: Δεν μπορούσα να παραδώσω Έλληνες στους Ιταλούς».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ όλο το άρθρο ΕΔΩ
Επιμέλεια κειμένων-Παρουσίαση
Χρήστος Ζουλιάτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου