Good Life @ Facebook: Α.Τάσσος (χαράκτης): Για λευτεριά, ανεξαρτησία, ισότητα, δικαιοσύνη, για μια άλλη κοινωνία σοσιαλιστικής προκοπής.

Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων

εμείς καθόμασταν τα βράδια

και ζωγραφίζαμε σκηνές από την αυριανή ευτυχία του κόσμου.

Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας (Τάσος Λειβαδίτης)

Σαν χθες, 12 Οκτώβρη του 1944, απελευθερώθηκε η Αθήνα από το γερμανικό ζυγό και σαν σήμερα, 13 Οκτώβρη του 1985, άφηνε την τελευταία του πνοή ο μεγάλος χαράκτης Α.Τάσσος (Τάσος Αλεβίζος), από τη Λευκοχώρα Μεσσηνίας (το χωριό μου δηλαδή), ο καλλιτέχνης και αγωνιστής που «χάραξε», στα πενήντα και πλέον χρόνια της καλλιτεχνικής του προσφοράς, εκατοντάδες επιφάνειες ξύλου όλων των διαστάσεων - χαρακτικά για πίνακες, αλλά και για βιβλία, αφίσες, γραμματόσημα, διακοσμητικά. Φαινόμενο εργατικότητας!!!! Τα περισσότερα ωστόσο είναι εμπνευσμένα από τα πάθη του ελληνικού λαού, που ήταν και δικά του πάθη. Με κορυφαία την Κατοχή και την Αντίσταση, τον Εμφύλιο, τη χούντα.

Πονεμένες φιγούρες μανάδων, ήρωες, μάρτυρες, σκλάβοι, αλλά και τυραννοκτόνοι, σε μια ατέλειωτη στρατιά. Και σε κάποια διαλείμματα, ωραίοι έφηβοι του έρωτα και της ελπίδας, αγέρωχες αρχόντισσες, ένα άνθος, ένας ήλιος, ένα περιστέρι.

Τον θυμάμαι να έρχεται τα καλοκαίρια στο χωριό (είμαστε από το ίδιο χωριό-Λευκοχώρα Μεσσηνίας) ή στη θάλασσα που περνούσε τις περισσότερες μέρες των διακοπών του. Ο πρώτος άνθρωπος που συνάντησα στην Αθήνα για να μου ''κοντρολάρει'' και καθοδηγήσει τις καλλιτεχνικές μου αναζητήσεις.

Θα σταθώ σε μερικά έργα του που προέκυψαν από φωτογραφίες που είχε τραβήξει ο ίδιος στο χωριό μας, για να αναδείξει τον καθημερινό αγροτικό και εργατικό μόχθο, τους πόθους, τα πάθη, τα ιδανικά, τις προσδοκίες και τους αγώνες του λαού και του τόπου μας.

Χρήστος Ζουλιάτης

"Το πλούσιο έργο του – άμεσα και έμμεσα – «καταγράφει» την ταραχώδη ιστορία του τόπου μας στον 20ό αιώνα και «απαθανατίζει» τους μεγάλους σταθμούς, τα «οράματα και θαύματα» του αγωνιστή ελληνικού λαού. Συμβολικός ρεαλισμός, ανθρωποκεντρισμός, ουμανισμός, υψηλού επιπέδου πνευματικότητα, θεματικό περιεχόμενο συνειδητά και αμετάκλητα «στρατευμένο» – με τα δίκια και τους αγώνες του λαού για λευτεριά, ανεξαρτησία, ισότητα, δικαιοσύνη και μια άλλη κοινωνία της σοσιαλιστικής προκοπής, κι ακόμη απαράμιλλη αισθητική και τελειοθηρική τεχνική χαρακτηρίζουν την τέχνη του αλησμόνητου Α. Τάσσου.

Το έργο του διαχρονικό και ταυτόχρονα επίκαιρο, παρά την απόλυτη και έντονη ελληνική του «ταυτότητα», χάρη στη μορφή και το περιεχόμενό του διαθέτει οικουμενική «δύναμη» και πανανθρώπινη εμβέλεια. Πρόκειται για έργο «αθάνατης» ομορφιάς και αξίας". Εφημερίδα Καθημερινή

Διαβάστε πριν, τι λέει ένας μαθητής για τον δάσκαλό του, ο Κύπριος χαράκτης Χαμπής Τσαγγάρης με την ιδιότυπη ντοπολαλιά του:

«Τον Μάην του 1971 επήα να δω την έκθεσην χαρακτικής του Α. Τάσσου στην γκαλερί του Χίλτον στην Λευκωσίαν. Εγίνουνταν τότε πολλά σημαντικές εκθέσεις καλλιτεχνών που την Ελλάδαν. Ευτύχησα να δω καμπόσες τζι εγνώρισα καλλιτέχνες που αφήσαν έντονην την σφραγίδαν τους στην ελληνικήν τέχνην. Η επίσκεψη μου όμως στην έκθεσην του Α. Τάσσου άλλαξεν, κυριολεκτικά, την ζωήν μου. Ενοιωσα δέος μπροστά στην δύναμην των μνημειακών έργων του Τάσσου, εσυγκλονίστηκα που την αλήθκειαν τους τζαι που το θάρρος τζαι τον πατριωτισμόν του καλλιτέχνη. Ηταν τα χρόνια της δικτατορίας στην Ελλάδαν, της μαύρης εφταετίας της χούντας που έπνιξεν τον ελληνικόν λαόν τζαι ύστερα έφερεν σ' εμάς τους Τούρκους. Τα έργα του Τάσσου ήταν τζαι εμείναν λάβαρα της δημοκρατίας τζαι της ελευθερίας, έργα που υμνούσαν τον άθθρωπον, έργα τέχνης που εξυψώσαν την Ελλάδαν. Οι μορφές των απλών αθθρώπων της δουλειάς τζαι του αγώνα για το ψουμίν τζαι την ελευθερίαν, ο επιτάφιος, τα συγκλονιστικά έργα με τους σκλάβους τζαι τα έργα με την οργήν των αθθρώπων, ήταν το ΚΑΤΗΓΟΡΩ του εναντίον της δικτατορίας στην Ελλάδαν. Τούτα εκαθηλώσαν με, εκάμαν με να σκεφτώ πόσον σοβαρά εν τα πράματα...

Στο εργαστήριν του στην Αρδηττού, είσεν με ως τες έντεκα, να μαθαίνω τα πρώτα σοβαρά πράματα στην χαρακτικήν. Ηταν για μέναν μιάλη τιμή, που εγέννησεν μέσα μου τζαι χρέος μιάς ζωής προς τον δάσκαλόν μου. Τζαι τούτον κάμνω. Στα Πλατανίσκια, που το 1995 κάθε Αύγουστον, εξεκίνησα να λειτουργώ δωρεάν Σχολήν Χαρακτικής στην μνήμην του Α. Τάσσου. Σήμερα, η Σχολή ταξιδεύκει παντού στην Κύπρον, σε πόλεις τζαι χωρκά, τζαι προσφέρει δωρεάν μαθήματα, μνημονεύκοντας τον Τάσσον στον οποίον η Κύπρος χρωστά ευγνωμοσύνην. Η Κύπρος ήταν στην καρκιάν του τζαι η προσφορά του σ' εμάς ανεκτίμητη. Τα κυπριακά γραμματόσημα που εφιλοτέχνησεν ο Α. Τάσσος αναδειχτήκαν τα κυριώτερα της Κοινοπολιτείας, ενώ η μορφή του προσφυγόπουλου που εχάραξεν, ως τωρά θθυμίζει σε ούλλον τον κόσμον το δράμαν του λαού μας τζαι ταυτόχρονα έδωσεν στο κυπριακόν κράτος πολλά εκατομμύρια λίρες τζαι ευρώ. Οπου το δίκαιον επολέμαν την αδικίαν τζαι όπου το φως εδιάλυεν το σκοτάδιν, ο Α. Τάσσος ήταν παρών. Θυμούμαι, στα μαθήματα που μου έκαμεν στην Αθήναν το 1971, ετόνιζεν μου: "Κάθε χαραγματιά μας είναι φως μέσα στο σκοτάδι"».

Από τον Ριζοσπάστη, στη σελίδα «Πολιτισμός» της Σοφίας Αδαμίδου

Ένα ακόμα άρθρο της Σοφίας Αδαμίδου στον Ριζοσπάτη

για τη ζωή και το έργο του Α.Τάσσου --->ΕΔΩ

Τον Δεκέμβρη του 2015 έγινε αναδρομική έκθεση με έργα του Α. Τάσσου (1914-1985) και ήταν η κύρια εκθεσιακή διοργάνωση, η οποία πραγματοποιήθηκε με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννησή του και 30 χρόνων από τον θάνατό του. Η έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη, πραγματοποιήθηκε 28 χρόνια μετά τη μεγάλη αναδρομική του καλλιτέχνη στην Εθνική Πινακοθήκη (1987) και σκοπό είχε να επανεκτιμηθεί το έργο του από ένα κοινό με διαφορετικό αισθητήριο από εκείνο της εποχής κατά την οποία δημιουργήθηκε, αλλά και με οπτική διαμορφωμένη μέσα από τις «ευκολίες» των ψηφιακών αναπαραγωγών.

Στην έκθεση παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά έργα που έφερε στο φως η έρευνα, γνωστά μόνο από τη βιβλιογραφία, αφανή έως σήμερα, καθώς και επιλεγμένο υλικό από τη δουλειά του Α. Τάσσου στις γραφικές τέχνες: βιβλία και λευκώματα εικονογραφημένα με πρωτότυπα χαρακτικά, γραμματόσημα, εξώφυλλα δίσκων, αφίσες.

Το έργο της φωτογραφίας εκτέθηκε για πρώτη φορά. Το έφτιαξε μαζί με την ομότεχνη γυναίκα του, Λουκία Μαγγιώρου, το 1959 και έχει τον τίτλο «Η καλλιέργεια του καπνού».