ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ: Εκεί που κρεμούσαν οι καπετανέοι τ΄άρματα, οι μνημονιακοί κρεμάνε τα νταούλια

Από την Καισαριανή μέχρι την Αμαλιάδα, μια ξεφτίλα δρόμος.
Από τους 200 της Καισαριανής, σειρά έχει τώρα ο Νίκος Μπελογιάννης και το Μουσείο που εγκαινιάζεται στην Αμαλιάδα. Ανάμεσα στ΄άλλα, ο Νίκος Μπογιόπουλος λέει: «Όσοι προσπάθησαν κατά καιρούς, και είναι αρκετοί, να μαγαρίσουν τον Μπελογιάννη έσπασαν τα μούτρα τους, αυτό θα πρέπει να το έχουν υπ’ όψιν τους και όσοι, ενδεχομένως. το επιχειρήσουν ξανά».

*********************************************************************************************************************************************************************************************************************

ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΟΥΛΙΑΤΗΣ: Η Ιστορία έχει το λαό της και η κινητή τηλεφωνία άσε να θέλει τον Γερμανό της

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΤΟΝ.....ΓΕΡΜΑΝΟ ΤΗΣ

Ποιο λάβαρο σήκωσε και ποια επανάσταση έκανε ο Π.Π.Γερμανός... Η μόνη επανάσταση που έκανε Γερμανός ήταν εκείνη, της γνωστής αλυσίδας που ύψωσε τις πωλήσεις των κινητών. Ο δε των Πατρών, αγαπούσε τόσο πολύ το ποίμνιό του που είπε «Ας αφήσουμε τα παιδιά του Μωάμεθ να αποτελειώσουν τα παιδιά του Ροβεσπιέρου..». Η μπουρδολογία, δυστυχώς, εξακολουθεί να διδάσκεται στα σχολεία και να γιορτάζεται εν στρατώ και άρμασι.

Το παρακάτω χρονογράφημα δημοσιεύτηκε στις 10/12/1998.

Πολύς ντόρος έγινε αυτές τις μέρες για το βιβλίο του ιστορικού Βασίλη Λάζαρη, που ισχυρίζεται πως, ποτέ ο Παλαιών Πατρών Γερμανός δεν σήκωσε τη σημαία της Επανάστασης στη μονή της Αγίας Λαύρας. Τόλμησε να πει, δηλαδή, ο άνθρωπος, αυτό που ξέρει σχεδόν όλος ο κόσμος και αγνοεί ή θέλει να αγνοεί το επίσημο κράτος και ξεσηκώθηκαν ορισμένοι. Ορέ, τι 'ναι αυτά που ακούμε; Μας αμφισβητούν την πρωτιά;

Αλλά, αγαπητοί μου, γιατί εξάπτεστε;

Η ιστορία δεν είναι κινητό να θέλει ντε και καλά τον ...Γερμανό της. Το ότι η Επανάσταση δεν ξεκίνησε από την Αγία Λαύρα στις 25 του Μάρτη, το 'πε και ο αγαπητός Τρικούπης: «Ψευδής είναι η εν Ελλάδι επικρατούσα ιδέα, ότι εν τη Μονή της Αγίας Λαύρας ανυψώθηκε κατά πρώτον η σημαία της Ελληνικής Επαναστάσεως». Το διαλαλούσε και ο μπάρμπα - Γιάννης ο Σκαρίμπας. Γι' αυτό τον είχαν στην μπούκα οι «πεφωτισμένοι». Το επανέλαβε και ο Φωτιάδης.

Αυτό που σίγουρα, πάντως, έγινε στην Πάτρα και στα πέριξ ήταν η προσπάθεια των προυχόντων κοτζαμπάσηδων και δεσποτάδων να σβήσουν τη φλόγα της Επανάστασης και του λυτρωμού, που είχε ήδη ανάψει φωτιές στις καρδιές των ραγιάδων. Και το ζουμί βρισκόταν σε τούτο δω, που είπε ο Σ. Χαραλάμπης στη μάζωξη της Βοστίτσας (Αίγιο): «...Μα εμείς εδώ, αφού ξεκάνουμε τους Τούρκους, σε ποιον θα παραδοθούμε; Ο ραγιάς, άμα πάρει τα όπλα, δε θα μας ακούει πια και δε θα μας σέβεται και θα πέσουμε στα χέρια εκείνων που δεν μπορούνε να κρατήσουν το πιρούνι να φάνε». Κι έδειξε με ...ανωτερότητα καρδινάλιου τον αδελφό του Παπαφλέσσα: «Να, σαν αυτόν εδώ».

Ενώ αυτοί, βλέπεις, ήξεραν να κρατούν και πιρούνι και χουλιάρι. Γι' αυτό νοιάζονταν.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Πλάκωσαν Ζαϊμηδες και Μαυροκορδάτοι και φθάσαμε εδώ που φθάσαμε. Στη σύγχρονη ιστορία και για να περιοριστούμε στην Πάτρα, έχουμε τη δυναστεία των Παπανδρέου. Γέρος της «Δημοκρατίας" και Ανδρέας του «Σοσιαλισμού». Σ' αυτούς οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τις παρακάτω πρωτιές: Το λάβαρο της απελευθέρωσης το 1944 το ύψωσε στο Κάιρο ο Γ. Παπανδρέου, όπου έδινε τον αγώνα «του». Το λάβαρο της δημοκρατίας, στη συνέχεια, στην πλατεία Συντάγματος, παρουσία των εγγλέζικων τανκς, το σήκωσε ο ίδιος. Το λάβαρο του σοσιαλισμού στην Αθήνα, κάποια μέρα του Σεπτέμβρη (ούτε ο ίδιος δε θυμόταν πια πριν πεθάνει), το σήκωσε ο υιός Ανδρέας Παπανδρέου. Βέβαια, υπήρξαν και άλλα τέτοιου είδους λάβαρα, που υψώθηκαν κατά καιρούς στην Ελλάδα και είναι τόσα πολλά, που, για τον καθένα, ορισμένοι θέλουν τον ...Γερμανό τους. Κοινό τους χαρακτηριστικό: Όλοι ήξεραν να κρατούν καλά τα χουλιαροπήρουνα.

Καιρός είναι να γραφτεί με πάσα αλήθεια η ιστορία του τόπου μας απ' την αρχή. Απ' την εποχή του Μεγαλέξανδρου μέχρι σήμερα και να διδαχθεί στα σχολεία. Σε όλα, και της Αχαΐας.

Υ.Γ. Για την ιστορία, το λάβαρο του σοσιαλισμού υψώθηκε στις 3 του Σεπτέμβρη κάπου στην Αθήνα και συμπίπτει με την καθιέρωση του ... ζιβάγκο ως «σοσιαλιστικής ενδυμασίας».

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Δεν είμαι συγγραφέας απλά, στα πλαίσια του φωτορεπορτάζ που έκανα εδώ και χρόνια, μου έβγαινε που και που η επιθυμία να εκφράσω τις σκέψεις μου με τον γραπτό λόγο. Οι σκέψεις μου αυτές φιλοξενήθηκαν στην τελευταία σελίδα, στη στήλη «Διακριτικά» του Ριζοσπάστη, όπου φιλοξενούνταν άρθρα συνεργατών από τον ευρύτερο χώρο της δημοσιογραφίας.

Το άρθρο έγραψε: Χρήστος Ζουλιάτης

Για να δούμε, τι λέει και ο Γιάννης Σκαρίμπας στο βιβλίο του "Το 21 και η αλήθεια"

«Αν ο μόνος σκοπός που αξίζει τον κόπο κανείς να γεννηθεί, είναι η λεφτεριά, και μόλις γεννηθεί του την υποθηκεύσουν

τα συμφέροντα, τι άλλο του απομένει..... αν όχι η επανάσταση; … Μεταξύ δουλείας και δουλείας δεν υπάρχει καμιά διαφορά. Με το να κάμεις μιαν επανάσταση κι αποτινάξεις το ζυγό, δεν έκαμες τίποτα. Το ‘21 αυτό έκαμε. Το να μην ξαναεμπέσεις σε ζυγό-αυτό είναι επανάσταση….Το θαύμα του ‘21 δεν έγκειται στη στρατιωτική ήττα της Τουρκίας-πράγμα ευκολότερο-αλλά στο (ως εκ θαύματος) σώσιμό του από την εχθρότητα των κοτζαμπάσηδων, των λογίων και του Κλήρου….Οι Τούρκοι δεν ήσαν οι χειρότεροι… Ο ελληνικός λαός δε θάκανε την επανάσταση για ν’ αποκαταστήσει και πολιτικά τους κοτζαμπάσηδες. Οι λέγοντες ότι η Επανάσταση ήταν μόνον Εθνική, ή είναι αδιάβαστοι, ή δε μας λένε την αλήθεια.

Σκοτώνοντας τους Τούρκους ήξερε ότι σκοτώνει το σύμμαχο των κοτζαμπάσηδων. Χωρίς τον αφανισμό πρώτα αφτουνού, δεν μπόραε να ξεπάτωνε τους άλλους. Το ότι σ ’αυτό η Επανάσταση γελάστηκε, δεν πάει να πεί διόλου ότι τους εφείσθη. Θα τους πέρναε εν στόματι μαχαίρας, Το ότι νόμισε ότι για τούτο είχε καιρό, αυτό την έφαγε… Η Επανάσταση απότυχε…». 

Τάδε έφη ο Γιάννης Σκαρίμπας


«Το 21 και η αλήθεια» του Γιάννη Σκαρίμπα (1893-1984) τυπώθηκε από τις περίφημες εκδόσεις Κείμενα του Κερκυραίου Φίλιππου Βλάχου (1939-1989) και κυκλοφόρησε το 1971, μεσούσης της δικτατορίας, με αφορμή τα 150 χρόνια (τότε) από την Επανάσταση. Επισημαίνω το «μεσούσης της δικτατορίας», επειδή το βιβλίο τού Σκαρίμπα στέκεται εντελώς έξω από την «κρατούσα» άποψη για το ’21, χώνοντάς τα αγρίως στον κλήρο, τους προύχοντες, τους λογίους και τους πολιτικάντηδες πάνω στους οποίους ακούμπησε η «επίσημη» ιστορία. Επειδή όμως η προληπτική λογοκρισία για τα βιβλία είχε καταργηθεί από το φθινόπωρο του ’69 οι εκδόσεις γίνονταν άνευ… προκαταβολικών εμποδίων. Κάπως έτσι κυκλοφόρησε και «Το 21 και η Αλήθεια» 
Φώντας Τρούσας από το LIFO

Και παραθέτει ένα από τα εισαγωγικά σημειώματα, που ανήκει στον σημαντικό, προοδευτικό ιστορικό του ’21 Δημήτρη Φωτιάδη (1898-1988). Γράφει ο Φωτιάδης:

«Το Εικοσιένα, όπως το ξέρουμε μέσα από την επίσημη ιστορική παράδοση, μοιάζει με τ’ αναστραμμένο είδωλο που βλέπουμε να καθρεφτίζεται στα θαμπά νερά μιας λίμνης. Είναι βέβαια η ίδια εικόνα, μα δοσμένη από την ανάποδη. Για να γνωρίσει κανείς τ’ αληθινό Εικοσιένα, πρέπει να σκύψει πάνω σ’ άλλα κείμενα, σ’ εκείνα που προετοίμασαν το σηκωμό, σ’ αυτά που γράφτηκαν όσο βρόνταγε το καριοφίλι και άστραφτε το γιαταγάνι και στ’ απομνημονεύματα των αγωνιστών – του Μακρυγιάννη, του Κασομούλη, του Κολοκοτρώνη, του Φωτάκου, του Σπυρομίλιου, του Περραιβού, του Σπηλιάδη και τόσων άλλων.   Δύο είταν τα Εικοσιένα: Το ένα του λαού και των πιο προοδευτικών ανθρώπων εκείνου του καιρού, το άλλο των κοτζαμπάσηδων και των πολιτικάντηδων. Του πρώτου οι ρίζες αντλούνε τους χυμούς τους από τα “Δίκαια του ανθρώπου” του Ρήγα Βελεστινλή, πάνω στ’ άλλο πέφτει βαρύς ο ίσκιος της “Πατρικής Διδασκαλίας” του Μακαριωτάτου Πατριάρχη της Αγίας Πόλης Ιερουσαλήμ Κυρ-Άνθιμου – ή πιο σωστά του Γρηγορίου».

Διαμαρτυρία του Αϊνστάιν για διώξεις Ελλήνων φοιτητών το 1929 με το «ιδιώνυμο» του Βενιζέλου

Διαμαρτυρία του Αϊνστάιν για διώξεις Ελλήνων φοιτητών το 1929

Σαν σήμερα στις 23 Μαρτίου του 1929 δημοσιεύεται στον «Ριζοσπάστη» τηλεγράφημα του Άλμπερτ Αϊνστάιν προς την κυβέρνηση Βενιζέλου. Ο μεγάλος επιστήμονας, που ήταν και μέλος της Επιτροπής Αμύνης των Θυμάτων της Λευκής (αστικής) Τρομοκρατίας στα Βαλκάνια, διαμαρτυρόταν για την αποβολή φοιτητών από το Πανεπιστήμιο για πολιτικούς λόγους, απαιτώντας την ελευθερία της σκέψης των φοιτητών.

Η περίοδος εκείνη ήταν για τους κομμουνιστές και τους κοινωνικούς αγωνιστές στη χώρα μας μια περίοδος διαρκών διώξεων, με το «ιδιώνυμο» του Βενιζέλου σε ισχύ, με το Σπουδαστικό της Ασφάλειας σε δράση συνεπικουρούμενο από λογής λογής χαφιέδες, με δράση ακόμα και ομάδων φασιστοειδών μέσα στις σχολές και με τη διοίκηση του πανεπιστημίου πλήρως εναρμονισμένη με όλα τα παραπάνω.

Οι αποβολές και οι διώξεις

Μέσα σε αυτό το κλίμα, στις 12 Μάρτη του 1929 τοιχοκολλήθηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών ανακοίνωση της Συγκλήτου σύμφωνα με την οποία μία φοιτήτρια (Ελένη Σακελλαρίου) και τέσσερις φοιτητές του ιδρύματος (Τσαγκαράκης, Μαρκοβίτης, Ματθαίου και Κοβατζίδης) αποβάλλονταν διά παντός από το ίδρυμα «δια την εν γένει κομμουνιστικήν δράσιν των»!

Είναι δε χαρακτηριστικό ότι η απόφαση της Συγκλήτου πάρθηκε την 1η Μάρτη αλλά δημοσιοποιήθηκε 11 μέρες αργότερα, ημέρα που θα έκλεινε το πανεπιστήμιο, προκειμένου να αποφευχθούν αντιδράσεις από την πλευρά των φοιτητών. «Δεν το πέτυχαν όμως», όπως έγραφε το σχετικό ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» την επόμενη μέρα: «Αμέσως το απόγευμα το Φοιτητικό Τμήμα της Εργατικής Βοήθειας κυκλοφόρησε κατά χιλιάδες προκήρυξη προς τους φοιτητές, διαμαρτυρόμενο εντονότατα για τις αποβολές και καλώντας τους να κινηθούν κατά της τρομοκρατίας στο Πανεπιστήμιο. Σύγχρονα απέστειλε τηλεγράφημα διαμαρτυρίας προς το Αντιφασιστικό Συνέδριο στο Βερολίνο και την Επιτροπή Αμύνης των θυμάτων της λευκής τρομοκρατίας στα Βαλκάνια. Επίσης έστειλαν έγγραφο στον Εκπαιδευτικό Ομιλο και τη Φοιτητική Συντροφιά, καλώντας τους να κινηθούν ενάντια στην τρομοκρατία».

Αν και οι αποβολές δεν είχαν καμιά ουσιαστική ούτε ηθική νομιμοποίηση, φαίνεται ότι ήταν μια ποινή προσφιλής στην αντιδραστική διοίκηση του ιδρύματος εκείνη την εποχή. Την προηγούμενη χρονιά είχαν προηγηθεί αποβολές φοιτητών με την κατηγορία ότι δεν πίστευαν στην άσπορο σύλληψη της Θεοτόκου!

Σύμφωνα με άλλα σχετικά δημοσιεύματα του «Ριζοσπάστη», υπήρχε παλιότερη απόφαση της Συγκλήτου με βάση την οποία, ακόμα και η απλή παρουσία ενός φοιτητή στις «κομμουνιστικές» συγκεντρώσεις αποτελεί έγκλημα συνεπαγόμενο την άμεση αποβολή του.

Στην προκειμένη περίπτωση, ανάμεσα στους πέντε φοιτητές, η Ελένη Σακελλαρίου κλήθηκε σε απολογία και αποβλήθηκε με τη δικαιολογία ότι εργάστηκε «επί μισθώ εις τα γραφεία του "Ριζοσπάστη"», κάτι που όμως ήταν ψέμα! Ο «Ριζοσπάστης» καταγγέλλει ότι οι αποβολές γίνονται στη βάση πληροφοριών που δίνουν στη Σύγκλητο οι κοινοί χαφιέδες, «άνθρωποι δηλαδή ηθικά διεφθαρμένοι που μη μπορώντας να ζήσουν αλλιώς, κατέφυγαν στην τέχνη του σπιούνου αντί 1.500 δραχμές μηνιαίως»!

Αυτά όμως δεν έκαμπταν το φρόνημα και τους αγώνες των φοιτητών. Αξίζει να σημειωθεί ότι λίγες μέρες μετά, στις αρχές Απρίλη, άρχισε μια μεγάλη απεργία των φοιτητών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθήνας, προτάσσοντας αιτήματα για δωρεάν εγγραφές και συγγράμματα, για διευκολύνσεις των φοιτητών στις εξετάσεις τους κ.ά. Αν και η φοιτητική απεργία και οι διαδηλώσεις επιχειρήθηκε να χτυπηθούν από την πρώτη στιγμή από κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς, ο φοιτητικός σύλλογος και η απεργία κράτησε για περίπου είκοσι μέρες.

Οι επιστολές διαμαρτυρίας του Α. Αϊνστάιν

Η γνωστοποίηση του θέματος των πέντε αποβολών από το Φοιτητικό Τμήμα της Εργατικής Βοήθειας προς το Αντιφασιστικό Συνέδριο στο Βερολίνο και την Επιτροπή Αμύνης των θυμάτων της λευκής τρομοκρατίας στα Βαλκάνια, κάνει τον Α. Αϊνστάιν κοινωνό της υπόθεσης και ο μεγάλος επιστήμονας αντιδρά άμεσα. Ο «Ριζοσπάστης» στις 23 Μάρτη του 1929 δημοσιεύει ως πρώτο θέμα στο πρωτοσέλιδό του, τις δύο επιστολές του Α. Αϊνστάιν προς τον πρωθυπουργό Ελ. Βενιζέλο και προς τη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου Αθήνας, με τις οποίες ζητά την επανεγγραφή των φοιτητών.

Ο τίτλος του σχετικού ρεπορτάζ είναι: «Ο μέγας καθηγητής των μαθηματικών Αλμπερτ Αϊνστάιν διαμαρτυρήθηκε έντονα στο Βενιζέλο και στη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου για τις τελευταίες αποβολές των φοιτητών».

Και το κείμενο της εφημερίδας μας σημειώνει μεταξύ άλλων:

«Νέος μπάτσος στα μούτρα του διχτάτορα και των ιεροεξεταστών του "Αθήνησι Πανεπιστημίου". Οι αποβολές των φοιτητών για τα πολιτικά τους φρονήματα, βρήκαν βαθειά απήχηση και κίνησαν την αγανάχτηση της Δύσης.

Ο μέγας καθηγητής Αλμπερτ Αϊνστάιν, ο γνωστότατος παγκοσμίου φήμης μαθηματικός που ακόμα χτες ο αστικός Τύπος αφιέρωσε τις στήλες του για να τον υμνήσει με την ευκαιρία της 50ετηρίδος του, μαζί με άλλους Γερμανούς επιστήμονες έστειλε το παρακάτω τηλεγράφημα διαμαρτυρίας από το Βερολίνο:

Πρωθυπουργόν Βενιζέλον

Αθήνας

Διαμαρτυρόμαστε εντόνως ενάντια στην αποβολή φοιτητών από το Πανεπιστήμιο. Απαιτούμε την ελευθερία στην εκδήλωση των σκέψεων ανάμεσα στους φοιτητές.

καθηγητής Αλμπέρ Αϊνστάιν

Επίσης στους κρονόληρους του Πανεπιστημίου έστειλε το παρακάτω τηλεγράφημα, δίνοντας έτσι ένα δυνατό μπάτσο στις άτιμες και αντιδραστικές πράξεις τους.

Σύγκλητον Πανεπιστημίου Αθήνας

Διαμαρτυρόμαστε εντόνως ενάντια στην αποβολή των φοιτητών που αγωνίστηκαν για τα πολιτικά τους φρονήματα. Απαιτούμε την άμεσο επαναγραφή τους.

Καθηγητής Αλμπέρ Αϊνστάιν

Καθηγητής Ερρίκος Αίβε

Καθηγητής Φριτς

Το όνομα του Αϊνστάιν είναι γνωστό σε όλο τον κόσμο από την περίφημη θεωρία του της Σχετικότητας, που επέφερε μια επανάσταση στη Φυσική.

Η αντίδραση επίμονα του αρνήθηκε κάθε αξία, με επικεφαλής τους Εγγλέζους καταπιεστές, τέλος όμως αναγκάστηκε να παραδεχτεί την αξία του (...)

Σήμερα είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, όπου έχει επιβληθεί σαν μια εξέχουσα μαθηματική προσωπικότητα. Ο μεγάλος μαθηματικός είναι και βιολίστας περίφημος, ασχολείται δε πολύ και με την καλλιτεχνία. Κείνο που 'ναι χαραχτηριστικό για το μεγάλο σοφό είναι ότι δεν ξέχασε την καταγωγή του και στέκει πάντα θαρραλέος υποστηριχτής των καταπιεζομένων.

Γεννημένος στο Ουλμ, από Εβραίο πατέρα, δοκίμασε πολλές φορές τον τρόμο των πογκρόμ και αναγκάστηκε επανειλημμένως να αλλάξει διαμονή για να γλιτώσει από την αντισημιτική λύσσα, που η αστική τάξη εξαπολύει κατά της εβραϊκής μειονότητας.

Είναι μέλος της Επιτροπής Αμύνης των Θυμάτων της Λευκής Τρομοκρατίας στα Βαλκάνια και συχνά γράφει στο δελτίο της επιτροπής αυτής που εκδίδεται στη Βιέννη. Μετέχει στο αντιφασιστικό Συνέδριο που από τις 9 του Μάρτη άρχισε στο Βερολίνο μαζί με πολλούς άλλους διεθνούς φήμης επιστήμονες και λογοτέχνες (...)».

Συνεπής στάση αντιιμπεριαλιστικής αλληλεγγύης

Αυτή δεν ήταν η μοναδική κίνηση αλληλεγγύης του μεγάλου διανοούμενου επιστήμονα. Ο Αϊνστάιν ήταν, επίσης, ένας από τους εκατοντάδες ριζοσπάστες διανοούμενους από όλο τον κόσμο που απηύθυναν έκκληση για να μην εκτελεστούν ο Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του το 1952.

Ηταν την ίδια περίοδο που στις ΗΠΑ του μακαρθισμού είχε ξεκινήσει η δίκη του ζεύγους Ρόζενμπεργκ, Αμερικανών κομμουνιστών που καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν στις 19 Ιούνη του 1953 με την κατηγορία «συνωμοσίας σε περίοδο πολέμου με στόχο την κατασκοπεία», όπως δηλαδή και ο Μπελογιάννης και εκατοντάδες άλλα στελέχη, μέλη και φίλοι του ΚΚΕ. Ο Αϊνστάιν ήταν παρών και σε αυτό τον αγώνα, για να εμποδιστεί η εκτέλεση των Ρόζενμπεργκ.

Το πνεύμα της διεθνιστικής του αλληλεγγύης ήταν διαρκώς παρόν. Στον Ισπανικό Εμφύλιο υποστήριξε δημόσια και με θέρμη τις δυνάμεις κατά του Φράνκο. Η ναζιστική Λουφτβάφε βομβάρδιζε τα ισπανικά χωριά, οι ΗΠΑ μαζί με τη Βρετανία και τη Γαλλία έθεσαν σε ισχύ ένα ψευδο-εμπάργκο «ουδετερότητας», αρνούμενες να παράσχουν τα απαραίτητα πυρομαχικά στα δημοκρατικά στρατεύματα και στηρίζοντας έτσι ουσιαστικά τον Φράκνο. Ο Αϊνστάιν συμμετείχε και στήριζε τις διαδηλώσεις και τις εκκλήσεις για βοήθεια στις αντιφασιστικές δυνάμεις και υποστήριξε ένθερμα τους περίπου 3.000 Αμερικανούς εθελοντές της Tαξιαρχίας «Αβραάμ Λίνκολν» που αψήφησαν την κυβέρνησή τους και πήγαν στην Ισπανία για να πολεμήσουν στο πλευρό του ένοπλου λαού.

Πηγή: Ριζοσπάστης

Επιμέλεια-Παρουσίαση: Χρήστος Ζουλιάτης

Ένας μικρός, ανάξιος εγώ και ταπεινός ποιητής, στην κρίση σας, δια χειρός Χρήστου Ζουλιάτη

Είναι στιγμές που τα βιώματα, σαν λάβα ηφαιστείου, ξεπετάγονται με ορμή από μέσα μας και επιλέγουν τον ποιητικό λόγο και τη γραφή για να εκφραστούν. Έτσι κι εγώ, ένας μικρός, ανάξιος και ταπεινός ποιητής (σχήμα λόγου), μεταφέρω μερικά από τα ποιήματα-στιχουργήματά μου, ποιήματα που έγραψα με το χέρι στην καρδιά και τα καταθέτω την πρώτη μέρα της Άνοιξης και στην εκπνοή της Ημέρας Ποίησης.

''Το νησί''
Ποίηση: Χρήστος Ζουλιάτης
Από τη Συλλογή "Πορεία μπροστά"
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ακούγεται το "Ερωτικός χορός" από το "Καρναβάλι-Ελληνική Αποκριά"- Erotic dance [Carnaval-Elliniki Apokria]

"Το νησί"
Δεν φτάσαμε ποτέ εκεί, στο νησί μας.
Χαθήκαμε στα μονοπάτια, πάνω στα ξερολίθια του νότου...
Και το σώμα μας, ματωμένο από τους αγκαθερούς ασπάλαθους.
Δε γευτήκαμε το φρέσκο ψωμί παρά μόνο, κάτι ξεροκόμματα
που φυλάγαμε σαν χρυσάφι για το μεσημεριάτικο φαγί μας.
Που και που, μασουλάγαμε κανένα ξυλοκέρατο.
Και το νερό στο παγούρι λιγοστό,
μόλις που έφτανε να υγράνει τα χείλια μας.
Μάθαμε να πορευόμαστε με τα λιγοστά μας πλούτη.
Πορεία μπροστά.

Είδαμε ανθρώπους να κάθονται γύρω από μεγάλα τραπέζια
με λογής λογής φαγητά και κόκκινο νέκταρ στα ποτήρια.
Όλος ο πλούτος της γης σε πλαστικά τραπεζομάντηλα
και κάτι τεράστια στόματα να καταπίνουν ιδρώτα και αίμα.
Δεν μας φίλεψαν κι η δική μας περηφάνια τους προσπέρασε.
Έπρεπε να φτάσουμε στο νησί, στο δικό μας νησί.
Στο νησί με το πολύ φως
και τα πλατιά χαμόγελα των λιοκαμένων ανθρώπων.

Έπρεπε, λέει, να είμαστε εκεί στο λιμάνι πριν νυχτώσει.
Το βλέπαμε από μακριά και λέγαμε μέσα μας "φτάνουμε".
Να το λιμάνι.
Κι αυτό, όλο χανόταν στον ορίζοντα.
Τα γόνατά μας λύγιζαν αλλά εμείς, συνεχίζαμε.
Μας έλεγαν, "κοντεύετε να φτάσετε" στο λιμάνι
και πως το πλοίο θα είναι εκεί.

Νύχτα-μέρα, από την ανατολή μέχρι τη δύση, περπατούσαμε.
Ποτέ σκυφτοί. Ποτέ δε σύραμε το κορμί μας στη γη.
Μόνο .... να, χάσαμε το Γιώργο, δυο μέτρα παλικάρι
με δυο γιγάντια χέρια ν' αρμέγουν τα βράχια
και τον Μηνά, που τις νύχτες,
έγραφε ποιήματα στην αρραβωνιαστικιά του.
Ποιος θα της το πει;
Απέραντη θλίψη.

Όμως, ποτέ δε λυγίσαμε. Το Όραμα! Αχ, αυτό το Όραμα....
Αναπαμό δεν είχαμε.
Ύστερα από ένα μεγάλο ταξίδι,
θαρρώ πιο μακρύ από εκειό του Οδυσσέα,
φτάσαμε στο λιμάνι.
Όμως, είχε νυχτώσει
και το πλοίο δεν ήταν εκεί....



"Ένα κυκλάμινο ανθεί αιώνια" 
Ποίηση: Χρήστος Ζουλιάτης
Μουσική και ερμηνεία: Βασίλης Γαϊτάνος

Τι ξαφνικό ήταν αυτό; Ποια μοίρα το 'χε γράψει;
Πώς τούτο το κυκλάμινο ξεφύτρωσε στα βράχια;
Πού βρήκε τέτοια αποκοτιά και τα 'σκισε στα δύο;
Πώς τα ξεγέλασε και ορθώθηκε αντρείο ανάμεσά τους;
Ποιο το μεγάλο μυστικό που μέσα του να κρύβει;
Πού βρήκε τόση δύναμη, που βρήκε τόσο θάρρος;
Μήπως στο χρώμα π' ακουμπά στου ήλιου τις αχτίδες; 
Μήπως στα φυλλαράκια του που αγέρι τα χαϊδεύει;
Μήπως στ΄αμέτρητα φιλιά τη νύχτα όταν κοιμάται 
δροσοσταλίδες όμορφες πάνε και το δροσίζουν;
Μήπως στα όνειρα που υφαίνουνε του ποταμιού οι νεράιδες;
Θα είναι, άραγε εκεί, τούτο, τον άλλο μήνα;
Τούτο το χρόνο, τ' αλλουνού, ανάμεσα στα βράχια; 
Τα ξερολίθια τα 'σκισε, στο χρόνο θα αντέξει;
Κι αν η αιωνιότητα σκληρή φερθεί μαζί του
και τ' άνθη και τα φύλλα του κατάχαμα τα ρίξει;
Θα 'χει ριζώσει μέσα μου κι αιώνια θα μείνει.



"Η εκτέλεση"
(Αφιερωμένο στον Νίκο Μπελογιάννη)
Μουσική επένδυση: Ernest Farrar 
Ακούγεται απόσπασμα από το έργο του
The Forsaken Merman, Op. 20, Andante 

Ξημερώνοντας Κυριακή!
Τέσσερις το πρωί κι η νύχτα μαύρη, παγερή.
Μεσοτοιχία και η διπλανή 
έχει την τηλεόραση στο φουλ.
Διαφημίζει pretty bra, 
για να στηρίζει τα βυζιά και τη ματαιοδοξία της
Κι εγώ στριφογυρίζω στο κρεβάτι...
Η σκέψη μου σταματημένη 
στους δείκτες του ρολογιού.
Τέσσερις το πρωί....
Τικ τακ ...τικ τακ....
με ένα αργό, πένθιμο τέμπο...
Τικ τακ...τικ τακ...
Καρφάκια στην καρδιά που πονάνε.
Το μαρτύριο της αναμονής δεν τελειώνει.
Η κάμαρα γέμισε με καπνούς και όνειρα.
Το 'να τσιγάρο πάνω στ' άλλο...
Θόλωσε το μυαλό, τα μάτια δακρύζουν.
Βλέπω γελαστά πρόσωπα και αναθαρρεύω
Να, ο Νίκος,
τον αναγνωρίζω απ΄το χαμόγελο.
Να, ο Ηλίας, ο Αργύρης και δίπλα τους
ο άλλος ο Νίκος...
Κόσμος πολύς.
Τέσσερις το πρωί...
Να, ο Πωλ Ελυάρ, ο Ζαν Κοκτώ, 
ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ,
ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Πάμπλο Πικάσο, 
ο Τσάρλι Τσάπλιν...
Ένας ολόκληρος λαός!
Κουράγιο παλικάρια!!!!
"Πάμε για καθαρό αέρα;"
"Ναι Νίκο, πάτε για εκτέλεση..."
Εκτέλεση ονείρων και ιδανικών.
Η "Σωτηρία'' τους μπροστά 
και πίσω της η φρίκη.
Έρχονται οι στρατιώτες... 
Βλοσυροί και τρομαγμένοι.
Τικ...τακ...τικ... τακ... 
το ρολόι οδηγεί το βήμα των στρατιωτών.
Εικοσιτέσσερις κάννες, 
τέσσερις για τον καθένα.
Τέσσερις και δώδεκα. 
Φώτα, όπλα, κάννες, επίτροποι δουλικοί
και μια φωνή που διατάζει
Προσχηηηηή. 
Σκοπεύσατεεεεε.
Πυυυυυρρρρρ.....
Ξημέρωσε. 
Ένας κόκκινος ήλιος έλουσε τον Υμηττό
και έσμιξε με το αίμα των συντρόφων.
''Σήμερα το στρατόπεδο σωπαίνει''.
Σήμερα ο κόσμος ξαγρυπνά!



''Τελευταία πτήση''
Οι ώρες περνούν. 
Και οι σκέψεις, σπάζουν τα δεσμά της απομόνωσης. 
Δραπετεύουν.
Τροχοδρομούν μέσα στην παραζάλη.
Τα φώτα - πυγολαμπίδες στην ομίχλη, τρεμοσβήνουν.
Δίνουν την βεβαιότητα της προμελετημένης συντριβής.
Μόνος επιβάτης, η ασώματος κεφαλή 
- το σώμα καμένο σε προηγούμενη πτήση -
στα χέρια του άπειρου και μισότρελου κυβερνήτη,
θα την οδηγήσει στη μοιραία σύγκρουση.
Απογείωση.....
Σε λίγο τα μεγάφωνα, χαιρέκακα, θα αναγγείλουν
"Στις 3,45' ο διάδρομος φωτίστηκε από λαμπαδιασμένους στίχους
που δεν πρόλαβαν να γίνουν μοιρολόγια"
(''Δοκιμαστικές ποιητικές πτήσεις'')

"Μετωπική"
Βρέχει και,
πίσω απ΄το τζάμι, 
η ζωή γέμισε με χρώματα 
Οδηγώ στα τυφλά στους δρόμους,
στους δρόμους μιας πόλης γεμάτη φαντάσματα,
αναζητώντας μετωπική σύγκρουση με την άγνωστη γυναίκα
που τις νύχτες έρχεται στην κάμαρά μου και κάθε πρωί τη βλέπω 
αριστερά μου, σιωπηλή, σκυφτή με μωβ κραγιόν στα σαρκώδη χείλια της 
να με προκαλεί, κρατώντας μια μπλε ομπρέλα να μην βραχούν τα όνειρα της. 
Πατάω γκάζι και η μορφή της χάνεται.  Το βράδυ στις ειδήσεις ο θάνατός της 
ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

Η Πόλις εάλω"
Ας καταλαγιάσουν οι ψίθυροι. 
Ας σιωπήσουν οι φωνές.
Ας πνιγούν τα ουρλιαχτά.
Ας σταματήσουν τα κύμβαλα και οι παιάνες.
Ας αφήσουν τα σονέτα τους οι ποιητές.
Ας κλείσουν τα ραδιόφωνα.
Ας ουρλιάζουν τα πλήθη.
Έτσι κι αλλιώς, ο Αυτοκράτωρ είναι κουφός.
Βγάλτε τα στολίδια της πόλης.
Απλώστε τα σκουπίδια να καλύψουν 
την ευμορφία των λουλουδιών.
Διώξτε τον ήλιο. 
Σβήστε όλα τα φώτα.
Γκρεμίστε αυτό το άγαλμα.
Οδός Σταδίου και Απελπισίας γωνία, υπάρχει ένας νεκρός.
Και λοιπόν? Ο Αυτοκράτωρ είναι τυφλός.
Ξεγυμνωθείτε και τρέξτε στους άδειους δρόμους.
Προσοχή, στην πλατεία Συντάγματος υπάρχουν χιλιάδες νεκροί.
Το άδικο αίμα τρέχει απ΄τα τρυπημένα στήθια τους.
Το πρώτο χιόνι βάφτηκε κόκκινο,
όπως κόκκινα θα βαφτούν τα χαρακώματα.
Οι άστεγοι έδωσαν ραντεβού στα χαρτόκουτα με το θάνατο.
Παγωνιά παντού.
Και όμως, ο Αυτοκράτωρ είναι γυμνός.
Η πόλις εάλω.
Ο Αυτοκράτωρ δεν είναι εδώ.

"Φτου ξελευτερία"
Για εκείνη που
Όταν έκλεισα τα μάτια
Μου ψιθύρισε στ' αυτί "Σ΄αγαπώ". 
Της είπα, "Όταν μεγαλώσω θα σε παντρευτώ". 
Έτρεξε και κρύφτηκε. Άρχισα να μετρώ, πέντε ...δέκα...δεκαπέντε...εκατό. 
Φτου και βγαίνω. Έψαξα σ΄όλες τις γωνιές της καρδιάς μου. Δεν τη βρήκα.
Ακόμα περιμένω ν' ακούσω τη μαγική λεξούλα ¨φτου ξελευτερίααααα"
Πόσο θα 'θελα να ξαναπαίξω αυτό το παιδικό παιχνιδάκι...
Ίσως βρω την παιδική αθωότητα. Ίσως βρω εκείνη.
Ν΄ακούσω το γλυκό ψιθύρισμα "Σ΄αγαπώ"
Τώρα όμως, είναι πολύ αργά.
Άρχισε να νυχτώνει.
Αντίο...Μαρία

"Στον άγνωστο εξόριστο ποιητή"
Μου έδεσαν τα πόδια και μου είπαν: Περπάτα.
Μου έδεσαν τα μάτια και μου είπαν: Διάβασε.
Με έβαλαν σ' ένα κλουβί και μου είπαν: Πέταξε.
Με έριξαν στη θάλασσα και μου είπαν: Κολύμπα.
Μου έδεσαν τα χέρια και μου είπαν: Υπόγραψε.
Και περπάτησα
Και διάβασα
Και πέταξα
Και κολύμπησα.
Όμως, δεν υπέγραψα!!!

"Πέταξε-Ζήσε"
Είναι φορές
που σου δίνουν
μικρόφωνο και δεν έχεις
τι να πεις. Σου δίνουν το λόγο 
και δεν βγάζεις μιλιά. Σου παραχωρούν
χώρο να γράψεις και δεν ξέρεις, πια, γραφή. 
Σε ρωτούν αν έχεις γράμμα να στείλεις και δείχνεις 
άδειο τον φάκελο. Το τρένο φεύγει κι εσύ μένεις στο σταθμό.
Με μια βαλίτσα γεμάτη όνειρα, χωρίς εισιτήριο, χωρίς προορισμό
κοιτάζεις γύρω σου και δε βλέπεις την Άνοιξη. Δεν ακούς τ΄αηδόνια
κι η ευωδιά των γιασεμιών δε φτάνει σε σένα. Και το φεγγάρι το βράδυ
δεν θα βγει για σένα. Πίστεψέ το, παλικάρι μου, η ζωή δε σου χαμογέλασε. 
Αλλαξέ την. Βγες απ΄ το υπόγειο κι άνοιξε τα φτερά σου. ΠΕΤΑΞΕ!!! ΖΗΣΕ!!!
(Αναλαμπές - Χρ.Ζουλιάτης)

"Χωρίς σωσίβιο"

Ναι
Χωρίς
σωσίβιο
ταξίδεψα
στ'απέραντο
βαθύ χρώμα
των ματιών της,
στον κυματισμό τους.
Στις συμπληγάδες των
βλεφαρίδων της, έχασα
τα κουπιά της βάρκας μου,
στον αναστεναγμό την πυξίδα
και στο πρώτο αντίο, βούλιαξα
στην φουρτουνιασμένη θάλασσα,
στα βαθιά νερά της άγνωστης ψυχής.
Ναι, ναυαγός μέσα στην απεραντοσύνη.
Χρ.Ζουλιάτης (Συλλογή "Πορεία μπροστά")

"Φτερωτός καβαλάρης"  
Ποίηση: Χρήστος Ζουλιάτης
Χαρακτικά: Α.Τάσσος
Μουσική: Adolphe Biarent 

Τον βλέπαμε από μακριά.
Ένας φτερωτός καβαλάρης,
που άφηνε πίσω του ένα σύννεφο σκόνης.
Κι ακολουθούσαν χιλιάδες...

Ποδοβολητά και γέλια, 
σμίγανε στου κάμπου την απεραντοσύνη.
Η γη υποδεχόταν τα παιδιά της 
με ένα πλατύ χαμόγελο.

Κάλπαζε πάνω στο μαύρο του φαρί
αγέρωχος, δυνατός, με τη λάμψη στα μάτια.
Χωρίς φυσεκλίκια, ζωσμένος σταυρωτά με το δίκιο και την πίστη.
Σηκώσαμε τα μαντήλια μας και του φωνάξαμε:
"Έεεε... σύντροφε, πάρε μας μαζί σου,
δεν έχουμε ελπίδα εδώ στα ξεροχώραφα".

Ρυάκια ιδρώτα κυλούσαν στις αυλακιές του προσώπου
και κάθε τόσο τα σκούπιζε με την ανάστροφη του χεριού του. 
Χαμογέλασε...
"Τα χωράφια θέλουν το σπόρο τους για να γεννήσουν
κι αν σας λείψει το νερό, 
θα τα ποτίσετε
 με το αίμα και τον ιδρώτα σας. 
Μια μέρα θα θερίσετε".

Σαν ευλογία και λύτρωση τα λόγια του.
Κέντρισε τ' άλογό του
"Χαααα...Πάμε αδέλφιααα'' 
και χάθηκε, αφήνοντας πίσω του ένα κόκκινο σύννεφο 
από ελπίδες και όνειρα!
(Από τη Συλλογή "Πορεία μπροστά")

"Κι αυτή να λείπει"
Τόση ομορφιά να σε πολιορκεί, 
τόσα χρώματα να σε περιλούζουν, 
τόσες ευωδιές κι αρώματα να σε μεθούν, 
τόσα τιτιβίσματα να σε γλυκαίνουν, 
τόση χαρά να σε πλημμυρίζει, 
η γη και η Άνοιξη να ζευγαρώνει... 
κι αυτή να λείπει...

"Έρωτας"
Δεν το πιστεύω....
Δεν το πιστεύω....
Δεν το πιστεύω....
Δεν το πιστεύω....
Έγειρε πάνω μου!

Αναζήτηση

"Αναζήτηση"
Πού
να 'σαι,
μου 'λεγες
και έψαχνες
μεσ' τις λέξεις
να βρεις τα ίχνη
που άφησα πίσω
στο θολό σύννεφο.
Που να ΄ξερες αγάπη
πως είχα τρυπώσει στα 
φυλλώματα της καρδιάς Σου!

"Ερωτικό άγγιγμα"
Το άγγιγμα των χεριών δεν είναι τίποτα.
Το άγγιγμα των ματιών, να δεις!
Εδώ σε θέλω.

Μαρία
Μια μια οι λέξεις έπεφταν σαν βροχούλα
πάνω στο άσπρο χαρτί και διαλύονταν.
Κάποια γράμματα γαντζώθηκαν και άρχισαν
να γράφουν τ΄όνομά σου: Μαρία!
Και μονομιάς, η τελευταία σταγόνα τη βροχής
άνοιξε το παραθύρι μου να μπει η Άνοιξη!!!

*************************
























__________________________________Χμμ...
Ακούστε
και προσέξτε 
Μην τον βλέπετε
που χαμογελάει και,
ναι, φλυαρεί ασταμάτητα,
που μοιράζει χιλιάδες φιλιά και,
ναι, συγχρόνως ξύνει τ΄αχαμνά του.
Κυκλοφορεί με μια πλαστή ταυτότητα,
καρφιτσωμένη στ' αριστερό του πέτο και
με ένα ληγμένο κι αραχνιασμένο διαβατήριο
στριμωγμένο στο τσεπάκι, στη θέση της καρδιάς, 
τάχα πως είναι ''ενθύμιο φιλίας'' και παντοτινής, λέει,
συμπόρευσης στους αγώνες, που, ναι, αλάργα αγνάντευε
απ' το παραθύρι, γράφοντας πάντοτε για σημεία και τέρατα.
Σε λίγο, ο αυτοκράτωρ θα είναι μόνος, χωρίς την ακολουθία του
και θα περιφέρεται γυμνός με τις άδειες αποσκευές του. Ο λόγος;
Δυο λέξεις θα τον φυλακίσουν, ο κομπασμός, ναι, και η αλαζονεία. 
________________________________________________Χμμ...
________________________Χρήστος Ζουλιάτης - Αύγουστος 2016

Φρίντα
Που
Πήγε
Η Αγάπη;
Ο Έρωτας;
Τα αισθήματα;
Αυτή η Φρίντα;
Απόμακρη στέκεται
Με το πολύχρωμο νέον.
Αιώνια να μας προσκαλεί
Στα ολόλευκα της σεντόνια
Σε ένα αργό ερωτικό παιχνίδι
Πάθους που δεν θέλει να σβήσει!
Χρήστος Ζουλιάτης / Απρίλης 2017

_______Φινάλε
Το
Έργο
Τέλειωσε
Έπεσε η αυλαία
Μην χειροκροτήσετε
Για τους πρωταγωνιστές
Αφήστε να κυλήσει ένα δάκρυ...
Χρήστος Ζουλιάτης 8/8/2017

Ημερολόγιο του Μάρτη
Κάτι άστραψε και ξαφνικά, 
ένα χέρι, ίσως το δικό μου, χάιδεψε τους προβολείς, 
και χαμήλωσαν τα φώτα.
Τρεμόπαιξαν από ταραχή και θαρρώ, 
πως υποκλίθηκαν για να περάσει η Άνοιξη,
με ορθάνοιχτα τα παράθυρα, φορτωμένη με χαμόγελα,
με απρόσμενες ευωδιές και ελπίδες.
Ετούτος ο ερχομός, στο τέταρτο πάτωμα,
ανέβασε τη ζωή ψηλότερα,
σχεδόν, την ακούμπησε στον ουρανό.
Όλα τριγύρω άλλαξαν, 
σαν κάποιο μαγικό ραβδάκι να άγγιξε το σύμπαν 
και έφτιαξε έναν απέραντο παράδεισο.
Θα ζήσω ή θα πεθάνω, πάνω σ΄ένα αγγελικό κορμί.
Χρήστος Ζουλιάτης 11/8/2017

.
Ερωτική τρικυμία
Αρμενίσαμε μεσοπέλαγα στην τρικυμία του πάθους,
χωρίς κουπιά, χωρίς πηδάλιο.
Σφιχταγκαλιασμένοι στα μανιασμένα κύματα του πόθου,
χωρίς σωσίβιο, χωρίς πυξίδα, χωρίς προορισμό.
Και όταν τα βελούδινα χείλη της ακούμπησαν το κορμί μου
φλόγισαν το αίμα των φλεβών 
που κράτησαν ολόρθο το κατάρτι της ευτυχίας
στα σκαμπανεβάσματα της ανείπωτης ηδονής,
αναζητώντας ερωτική έξοδο 
στις ανταριασμένες κορφές του στήθους της.
Ναυαγοί της ερωτικής τρικυμίας!!!
Χρήστος Ζουλιάτης / Ιούλιος 2017

.
Μεθυσμένες πολιτείες
Πετούσε στο απέραντο γαλάζιο 
κι άφηνε πίσω της μικρές κόκκινες καρδούλες. 
Λικνιζόταν σε έναν τρελό αέναο χορό. 
Μια αγγελική μορφή στ' άσπρα ντυμένη, με μεγάλα μάτια 
με πλατύ χαμόγελο, μου έγνεφε να πετάξω ψηλά.
Να μπω κι εγώ στο στριφογύρισμα του έρωτα.
Αγκαλιασμένοι, πάνω σ' ένα άσπρο σύννεφο, 
να γυρίσουμε το νέο κόσμο που μας έκλεινε το μάτι.
Μας καρτερούσε. 
Έλα, μου είπε. Θέλει ψυχή για να πετάξεις.
Θέλει καρδιά για να γνωρίσεις τον αληθινό έρωτα.
Θέλει δύναμη να κατακτήσεις το τέλειο.
Πέταξα μαζί της.
Χρήστος Ζουλιάτης / Ιούλιος 2017

.
«Λυκαβηττός»
Μια ζωή δρόμος
Μια ζωή ορθοπεταλιά
Ένας δρόμος ανηφορικός
Να φτάσω ψηλά, στην κορυφή
Στην αναζήτηση του αδύνατου
Να δω θάλασσες και βουνοκορφές
Να δω τη σύγκρουση των χρωμάτων
Δίψα για μια και μόνο όμορφη στιγμή
Να την δω, να την νιώσω, να την αγγίξω
Πως θα 'ταν τόσο κοντά μου, δεν το ήξερα
Πως η απεραντοσύνη του κόσμου θα ήταν εδώ
Σε μια δύση, σ' ένα σούρουπο, σε μια νέα ανατολή! ________________________Εδώ θα μείνω!!!
Χρήστος Ζουλιάτης

.
ΦΛΟΙΣΒΟΣ
Ποίηση: Χρήστος Ζουλιάτης
Μουσική: Spring Waltz (Frederik Chopin)
Βίντεο: Χρήστος Ζουλιάτης



ΦΛΟΙΣΒΟΣ
Δεν είναι ο απαλός ήχος των κυμάτων
Δεν είναι η μαρίνα με αραγμένα πλεούμενα
Δεν είναι η παιδική χαρά για ατίθασα παιδιά 
Δεν είναι το αραξοβόλι των ονείρων σου στο ηλιοβασίλεμα
Δεν είναι ο ήχος του κλείστρου που αιχμαλωτίζει το μπλε της θάλασσας
Δεν είναι το κοκτέιλ που πίνεις στο μπαρ
Δεν είναι οι φωνές των απελπισμένων 
που τρέχουν να προλάβουν το χθες που έχασαν 
σε μια δύση του ήλιου

Φλοίσβος
Δεν είναι ταβέρνα, δεν είναι στάση, δεν είναι οι γραμμές του τραμ, δεν είναι ξενοδοχείο, δεν είναι σινεμά, δεν είναι λούνα παρκ, δεν είναι χωριό, δεν είναι παράδεισος, δεν είναι κόλαση...

Φλοίσβος
Είναι μια καμαρούλα τόση δα, ένα ανοχύρωτο φρούριο, 
πάνω σε τέσσερα στρογγυλά όμικρον, 
ανάμεσα στο λευκό το γιώτα και το κάπα, ανάμεσα στο εφτά και το οχτώ.
Φλοίσβος. Είναι το σφιχταγκάλιασμα
Είναι το πρώτο φιλί που έδωσες και πήρες, ένα κρύο απομεσήμερο, 
τυλιγμένο στο μοβ. 
Φλοίσβος. Είναι το χτυποκάρδι που σε έκανε να ριγήσεις και να παραδοθείς
Φλοίσβος είναι Αγάπη, είναι Έρωτας!
Ο Φλοίσβος είναι η ζωή σου όλη!

Έρωτας είναι μάτια μου.
Δέκα άτομα χωρούσε το ασανσέρ.
Και όμως, κόκκινο άναψε, όταν μπήκε η αέρινη οπτασία της,
σημάδι πως το φορτίο έγινε υπέρβαρο.
Πόση ομορφιά κουβαλούσε επάνω της, θεέ μου!
Ανέβηκε στο πέμπτο πάτωμα.
Πώς να βαστάξει κι αυτό το πάτωμα
το βάρος μιας καρδιάς που χτύπαγε μέσα της,
το χαμόγελο, τα μαύρα μάτια, την αγάπη, τον έρωτα!
Κατεβήκαμε απ΄τις σκάλες αγκαλιασμένοι.
Το ασανσέρ, ανήμπορο πια, δεν άντεχε το βάρος του έρωτα!
Τρέξαμε μέσα στη νύχτα να ζήσουμε το όνειρο.
Χρήστος Ζουλιάτης

ΜΑΡΙΑ
Στίχοι: Χρήστος Ζουλιάτης
Μουσική-Τραγούδι-Κιθάρα: Γιώργος Κριωνάς
Συνοδεύουν:
Αλέξανδρος Γκέλιας (βιολί)
Στέλλα Γιαλόγλου (πιάνο)
Trio del Art (Γ.Κριωνάς-Αλ.Γκέλιας-Στ.Γιαλόγλου)

Χωρίς τα μάτια σου
την ομορφιά του κόσμου
δεν μπορώ να δω.
Χρώματα κι αρώματα
έρχονται και φεύγουν βιαστικά.
Χιλιάδες εικόνες, δραπετεύουν.

Μαρία! Μαρία! Μαρία!

Και η αγάπη και ο έρωτας,
σαν άμμος γλιστρούν,
χάνονται στην αμμουδιά,
στην απέραντη καυτή αμμουδιά
που κάποτε περπάτησα μαζί σου.

Μαρία! Μαρία! Μαρία!

Ψάχνω τα βήματά σου και τ' ακολουθώ.
Να σε βρω για μια νύχτα,
μόνο για μια νύχτα.
Να πεθάνω στο αγγελικό σου κορμί.


Μαρία! Μαρία! Μαρία!