ΚΟΡΟΝΟΪΟΣ / CORONAVIRUS. Δεν γλυτώνει κανείς (ανώνυμου)
Το γνωστό τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη «Πού πάμε κύριοι», κάποιος ανώνυμος μέχρι στιγμής, παράφρασε τα λόγια και πάνω στην ίδια μουσική έφτιαξε ένα τραγούδι-παρωδία, σατιρίζοντας την εξάπλωση του κορονοϊού. 

Στίχοι
Κόλλησε η Δήμητρα την Μαίρη, 
φίλη που την είχε από παιδί,
κόλλησε μετά και τον Λευτέρη, 
το φέραν και οι δυο στον Θοδωρή.
Κόλλησε η Τασία που 'χε πάει Βενετία
και το έφερε στο σπίτι και κολλά  και τον Κωστή...
κλπ., κλπ...

Χαφιεδισμός: Ένα εθνικό «σπορ» με ή χωρίς κουκούλα. Από τους δοσίλογους στους Μπογδάνους

Διαβάστε για να καταλάβετε, πώς λειτουργούσε ο χαφιεδισμός για πολλές δεκαετίες και προσαρμόστε τον στα σημερινά δεδομένα (οι δοκιμές άρχισαν επίσημα). Στα δύσκολα, επί κατοχής, φόραγαν κουκούλες γιατί έτρεμαν για το τομάρι τους. Αργότερα όταν η μαμά Ελλάς τους απεκατέστησε κυκλοφορούσαν με μπλοκάκια στην τσέπη και κρατούσαν με ακρίβεια τις κινήσεις των αριστερών και κυρίως των κομμουνιστών. 

Το «σώμα» των χαφιέδων επανδρώθηκε από την Ασφάλεια και αναπτύχθηκε σε κάθε πόλη, γειτονιά και χωριό, με διάφορα δεξιά κατακάθια της κοινωνίας, ακόμα και με πρεζάκηδες, βαποράκια, πλανόδιους, τάχα, μικροπωλητές, κλεφτρόνια, ποινικούς κλπ. Με διάφορα αδικήματα και καταδίκες που είχαν   στην πλάτη τους, η Ασφάλεια τούς είχε στο χέρι. Βέβαια, υπήρχαν και οι ιδεολόγοι χαφιέδες που από «καθήκον», τον χαφιεδισμό τον ανήγαγαν σε εθνικό πατριωτικό σπορ. Υπήρχαν δε, και οι επαγγελματίες χαφιέδες που μισθοδοτούνταν απ΄τον κρατικό κορβανά.

Ο Αναγκαστικός Νόμος 509 νομιμοποίησε τον χαφιεδισμό κι έτσι, με το Νομοδιάταγμα 616/1948, καθιερώθηκε ο χαφιεδισμός παντού και ιδιαίτερα στο Δημόσιο, ακόμα και μέσα στο σώμα των Ελλήνων δικαστών, καθώς και η δουλοπρέπεια και ο ραγιαδισμός του κατωτέρου προς τον ανώτερο.

Με διάφορα ψηφίσματα, τελειοποιήθηκαν ακόμη περισσότερο τα μέσα και οι μέθοδες αστυνόμευσης και κατατρεγμού των εργαζομένων στον Δημόσιο (δάσκαλοι, καθηγητές, στρατιωτικοί κλπ.) και ιδιωτικό τομέα.

Από το καθεστώς της αστυνόμευσης και της τρομοκράτησης δε γλίτωσαν ούτε οι Έλληνες του εξωτερικού. Έτσι με ειδικό ψήφισμα, έχανε την ελληνική ιθαγένεια κάθε Έλληνας πολίτης του εξωτερικού που θεωρούνταν από τις αστυνομικές αρχές ότι έδρασε ή δρούσε «αντεθνικώς».

Τέλος, πρέπει να σημειωθεί ότι καθιερώθηκε και επιβλήθηκε επίσημα ο χαφιεδισμός ως υποχρέωση του πολίτη προς τα όργανα του κράτους. Η αστυνομική διάταξη 1081/1948, που βγήκε επί κυβερνήσεως Σοφούλη, όριζε ότι οι αρχηγοί των ελληνικών οικογενειών «υποχρεούνται να παρέχουν εις το Αστυνομικό Τμήμα πάσαν παρ’ αυτών ζητηθησομένην πληροφορίαν». Αυτό σήμαινε πως όποιος, για λόγους ήθους, τιμής ή από φιλότιμο, αρνούνταν να χαφιεδίσει το φίλο, το συγγενή, το γνωστό, το γείτονα, το συνάδελφό του στη δουλειά, αυτομάτως χαρακτηριζόταν ως «μη εθνικόφρων και νομιμόφρων», γραφόταν στα μαύρα κατάστιχα, έχανε ψωμί, δουλειά, μεροκάματο, πετιόταν στους πέντε δρόμους αυτός και η οικογένειά του.

Από τον Ιούλιο του 1946 έως τον Οκτώβριο του 1951, με τη συμβολή και των χαφιέδων, συνελήφθησαν, δικάστηκαν και επιβλήθηκαν 7.500 θανατικές καταδίκες με βάση τον ΑΝ 509, εκ των οποίων, οι 4.000 με 5.000 εκτελέστηκαν. (Ριζοσπάστης)

Στο παρακάτω έγγραφο με ημερομηνία 30/8/1951 μπορείτε να πάρετε μια γεύση πως γινόταν το φακέλωμα, με την παραμικρή λεπτομέρεια.

Στην προτελευταία παράγραφο ο ανώνυμος καταδότης γράφει με ακρίβεια όλες τις κινήσεις του Λέανδρου, που «εφαίνετο νέος μετρίου αναστήματος στρογγυλοπρόσωπος, άνευ μύστακος...» Και συνεχίζει: «Και ενώ μετέβαινε δια της οδού Π.Τσαλδάρη προς τη Γέφυρα του Βύρωνος, παρά την στάσιν "Φούρνου" ήρχισε να τραγουδάη το γνωστό τραγούδι "Γεια σου περήφανη κι αθάνατη εργατιά" -Μετέβη ύστερα μετ' άλλων εις τα γραφεία της εφημερίδος "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ" όπου παρέμεινε περί τα 12-15 λεπτά και απήλθον δια της οδού Αργεντινής Δημοκρατίας πεζή με κατεύθυνσιν την Πλάκα».

Και ολοκληρώνει: «Κατά την συγκέντρωσιν, νέος φωτορεπόρτερ, κοντός με μαύρο λεπτό μουστάκι ηλικίας περίπου 25 ετών, εφωτογράφησεν εκ 3-4 σημείων την συγκέντρωσιν. Ο αυτός φωτορεπόρτερ, ως ήκουσα παρευρίσκετο και κατά τας παρελθούσας εκλογάς εις συγκεντρώσεις του Στεφανόπουλου».

Δε μας λέει τι νούμερο παπούτσι φορούσε και αν ήταν και αριστερός στο... ράφτη του. Α, ρε Ελλάδα με τα "λουλούδια" σου...

(Το έγγραφο αυτό το πήρα από το βιβλίο «Μαύρο στον Μαυρογιαλούρο» του Όθωνα Τσουνάκου).

Παρακάτω βλέπετε δυο φωτογραφίες που, στην πρώτη αυτή η φάτσα έχει ταυτιστεί με τον δοσίλογο, συνεργάτη των Ες Ες και τον χαφιεδισμό. Στη δεύτερη βλέπετε τον φέρελπη  Μπογδάνο που θέλει να διαπρέψει στο άθλημα της ρουφιανιάς.

Κείμενα - Επιμέλεια: Χρήστος Ζουλιάτης

Myrsini Kagarlis / Μυρσίνη Κάγκαρλη

The first movement of W.A. Mozart Piano Quartet No 1 in G minor performed by thirteen year-old Myrsini Kagarlis (piano), Jannis Georgiadis (violin), Martha Pylarinou (viola) and Fey Nikolopoulou (cello) at Piraeus Conservatory on May 22, 2019.

Ξύπνα μαμά. Φοβάμαι μαμά. Κρυώνω μαμά.

Ξύπνα μαμά. Φοβάμαι και κρυώνω μαμά. 
Και βάζει και βροχές και δυναμώνει κι ο αέρας. Έχω αφήσει πίσω τα ρούχα μου, δεν πρόλαβα να τα φορτώσω μαμά. Έτριζε το σπίτι μας κι από το μπαλκόνι έβλεπες κύμα καταστροφής να έρχεται. 

Λέγαμε για πολέμους στο σχολείο και τα διάβαζα στα βιβλία και δεν φαινόταν τόσο τρομακτικό. Παίζαμε πόλεμο με τα παιδιά κάθε απόγευμα, στήναμε τα παιχνίδια μας -εκείνα που ξέχασα- και ρίχναμε το ένα πάνω στο άλλο. Γελούσαμε. Τότε γελούσαμε. Δεν ήταν παιχνίδια για παιδιά αυτά μαμά. Γιατί δεν μου τράβηξες τα παιχνίδια;

Δεν είναι παιχνίδι ο πόλεμος και τα παιδιά δεν μπορούν να τον ελέγξουν, τα τρώει.
Τα άφησα πίσω τα παιχνίδια αυτά μαμά. Πόλεμος στον πόλεμο κι άφησα πίσω τους δικούς μου μαχητές. Έμειναν εκεί μαζί με τον μπαμπά. Φεύγοντας του είπα «Μπαμπά, σου αφήνω δυνατούς βοηθούς να σε προσέχουν». Κι εμένα μου είπε να προσέχω εσένα και την Αλίζ. Ξύπνα μαμά, ο μπαμπάς θα γυρίσει και θέλω να δει πως σε πρόσεχα.
Ξύπνα μαμά. Εδώ που ήρθαμε ο κόσμος έχει ηρεμία.
Δεν μοιάζει με τον δικό μας.

Μπορεί να δυναμώνει το κρύο και να μην έχουμε τοίχους να βάλουμε τα σώματά μας, μπορεί να πεινάμε λίγο παραπάνω αλλά δεν απειλούμαστε τόσο μαμά.

Ξύπνα μαμά κι έχουμε να διασχίσουμε τον σιδηροδρομικό σταθμό και δεν μπορώ να σηκώσω την Αλίζ και τις τσάντες μας, κι ο κόσμος περνάει και δεν σε σηκώνει κανείς. Τους κοιτάω στα μάτια και δεν έρχονται. Βιάζονται. Έχουν δρόμο.
Έχουμε δρόμο, ξύπνα μαμά.

Όταν έβαζα τις μπλούζες μου στην πορτοκαλί μου τσάντα μου έλεγες πως δεν χάθηκε κι ο κόσμος που φεύγουμε, πως είμαστε δυνατοί, μαχητές και υπερήρωες, όπως αυτοί στα παιδικά. Μου έλεγες να μην τα βάλω κάτω κι όποτε κουραστώ να πεισμώσω μαζί μου που κουράστηκα και να παλέψω ακόμη πιο δυνατά. Τα έλεγες και δάκρυζες μαμά κι εγώ σε αγκάλιαζα διαβεβαιώνοντάς σε να μην ανησυχείς.

Ξύπνα μαμά, έχω αφήσει την Αλίζ σε μία κυρία αγκαλιά και φοβάμαι μη μας την πάρει. Ξύπνα μαμά, γιατί δεν έχω τι να της πω. Είναι μωρό και στα μωρά δεν κάνει να μαυρίσουμε τις καρδούλες τους μαμά, έτσι δεν είναι;
Άνοιξε τα μάτια σου μαμά κι έχουμε να ζήσουμε πολλά ακόμη. Τώρα φτάνουμε. Περάσαμε τα δύσκολα. Περπατήσαμε, κολυμπήσαμε, τρέξαμε. Τώρα φτάνουμε μαμά.

Χθες σε ρώτησα πότε φτάνουμε. «Σε λίγο», μου ψιθύριζες και μου χάιδευες το κεφάλι.
Το ίδιο κάνω κι εγώ τώρα.
Ξύπνα μαμά, σε λίγο φτάνουμε, το υπόσχομαι, μ’ ακούς;
Άνοιξε τα μάτια σου, έχεις να μας δεις να μεγαλώνουμε.
Άνοιξε τα μάτια σου, έχεις να περιμένεις τον μπαμπά.
Άνοιξε τα μάτια σου, έρχεται η γαλήνη.
Ξύπνα μαμά και πες μου πως έκλεισες τα μάτια για πλάκα.
Δεν είναι αστείο, μα θα σε συγχωρήσω και θα γελάσω.
Ξύπνα μαμά, δεν είναι όμορφοι οι άνθρωποι με τα μάτια κλειστά.
Δημιουργούνε φόβο στους γύρω μη δεν τα ξανανοίξουν.
Φοβάμαι μαμά, ξύπνα.

'Ειδομένη 2016"
Κι ο εφιάλτης συνεχίζεται...

Έγραψε η Σπυριδούλα Γεωργοκίτσου 
Επιμέλεια: Χρήστος Ζουλιάτης
Πηγή: Φυσάει αδιαφορία, κοινωνικοπολιτικά θέματα

Η ΜΑΣΚΑ ΣΤΟ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ / Σύμβολο υποκρισίας και διπροσωπίας για τη γυναίκα

Επιμέλεια: Χρήστος Ζουλιάτης

ΜΗ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ ΜΕ ΜΑΣΚΑ

Η μάσκα στα ρεμπέτικα τραγούδια αναφέρεται, κυρίως, σαν σύμβολο υποκρισίας και διπροσωπίας. Κι αφού, η μάσκα, η υποκρισία, η διπροσωπία είναι όλα γένους θηλυκού, ενώ οι συντελεστές των τραγουδιών είναι γένους αρσενικού, όπως ήταν αναμενόμενο, στο εδώλιο του κατηγορουμένου, στα περισσότερα από τα τραγούδια αυτά βρίσκεται η «άπιστη και διπρόσωπη Εύα, η δίγνωμη, η ψεύτρα, η πονηρή, η τρελή, η αχάριστη, η μπαμπέσα» γυναίκα, που παρελαύνει στην στιχουργία των ρεμπέτηδων.

Επειδή η κοινωνία μας δεν είναι αταξική και δεδομένου ότι η πάλη των τάξεων συνεχίζεται, οι κοινωνικές διαφορές ΚΑΙ στον έρωτα, είναι πάντα διαχρονικές, που στον Ελληνικό κινηματογράφο έχουν γυριστεί αναρίθμητα έργα (βλέπε Ξανθόπουλο και Τασώ Καββαδία). Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

1. Τραγιάσκα (Μη μου μιλάς με μάσκα)

Στίχοι: Χαράλαμπος Βασιλειάδης (Τσάντας)
Μουσική: Απόστολος Χατζηχρήστος

Εγώ την μοίρα μου την ξέρω
είναι γραφτό μου να υποφέρω
μην μου μιλάς με μάσκα
το βλέπω πως δεν μ' αγαπάς

γιατί φορώ τραγιάσκα

Γιατί μ' αφήνεις να ελπίζω

αφού το τέλος το γνωρίζω

μην μου μιλάς με μάσκα

το βλέπω πως δεν μ' αγαπάς

γιατί φορώ τραγιάσκα

Θα 'ρθει καιρός που θα μ' αφήσεις

κι αλλού αγάπη θα ζητήσεις

μην μου μιλάς με μάσκα

το βλέπω πως δεν μ' αγαπάς

γιατί φορώ τραγιάσκα

******************************** ********************************

Απόστολος Χατζηχρήστος
Ήταν κυρίως συνθέτης και τραγουδιστής, αλλά ταυτόχρονα εξαιρετικός μπουζουξής και στιχουργός. Εκτός όμως απ' το καλλιτεχνικό μέρος, επρόκειτο για έναν γλυκύτατο άνθρωπο, έναν τρυφερό και δίκαιο πατέρα-οικογενειάρχη, έναν πιστό φίλο και ...ακραία γενναιόδωρο χαρακτήρα, ακόμα και μέσα στην περίοδο της Κατοχής, αλλά και στα κατοπινά χρόνια της φτώχειας. Γεννήθηκε το 1904 στο Κοκαριαλί, ένα όμορφο προάστιο της Σμύρνης. Η οικογένειά του ήταν πλούσια και γι' αυτό τού δόθηκε από παιδί η δυνατότητα να ασχοληθεί με τη μουσική, μαθαίνοντας πιάνο, κιθάρα και ακορντεόν.

2. Μην είσαι ψεύτρα δίγνωμη

Στίχοι: Γιάννης Λελάκης

Μουσική: Απόστολος Χατζηχρήστος

Μην είσαι ψεύτρα δίγνωμη

μη μου μιλάς με μάσκα

γιατί έχω κι εγώ καρδιά, 

τι κι αν φορώ τραγιάσκα.

Μη σε θαμπώνουν τα λεφτά, 

μη σε γελούνε φως μου, 

μες στο καλύβι μου θα βρεις

τις εμορφιές του κόσμου.

Κι αν είμαι μάτια μου φτωχός, 

έχω καρδιά με μπέσα, 

μαζί με μένα σαν θα `ρθείς

θα ζεις σαν πριγκιπέσσα.

Ελαφρώς μελαγχολικό τραγούδι του 1940, στίχοι που αποπνέουν ευγένεια, όπως η ξεχωριστή μελωδική, τενόρικη φωνή του δημιουργού του, του Απόστολου Χατζηχρήστου.

******************************************************

3. Βγάλε τη μάσκα

Στίχοι & Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης

Για μένα πάντα θα μείνεις ξένη, 

ψεύτρα γυναίκα, ψεύτρα καρδιά, 

βγάλε τη μάσκα σου να σε γνωρίσω 

κι ας καθαρίσουμε τούτη τη βραδιά, 

βγάλε τη μάσκα σου να σε γνωρίσω 

κι ας καθαρίσουμε τούτη τη βραδιά.

Την πονηριά σου κανείς δε φτάνει, 

άλλα πιστεύεις κι άλλα μου λες, 

βγάλε τη μάσκα σου να ξηγηθούμε, 

γιατί αργότερα άδικα θα κλαις, 

βγάλε τη μάσκα σου να ξηγηθούμε, 

γιατί αργότερα άδικα θα κλαις.

Πες μου ποια είσαι, πες μου τι θέλεις 

κι άκου και μένα τι θα σου πω, 

βγάλε τη μάσκα σου να μ’αγαπήσεις, 

πέτα τη μάσκα σου για να σ’αγαπώ, 

βγάλε τη μάσκα σου να μ’αγαπήσεις,
πέτα τη μάσκα σου για να σ’αγαπώ.

**************************************************
4. Δεν πρόσεξα τη μάσκα που φορούσες
Στίχοι & Μουσική: Πάνος Πετσάς

Ένα σφάλμα έχω κάνει στη ζωή μου,
που επίστεψα τη ψεύτρα σου καρδιά
και ενόμισα πως θα 'σουνα δική μου,
μες στη ψεύτικη ζωή παντοτινά.

Δεν επρόσεξα την μάσκα που φορούσες
και επίστεψα αλήθεις πως μου λες,
δεν κατάλαβα και συ πως με γελούσες
και πως ήσουν μια γυναίκα απ' τις πολλές.

Ένα σφάλμα έχω κάνει ορισμένως,
πως σε πέρασα γυναίκα με καρδιά
και εβγήκα, δεν τ'αρνιέμαι γελασμένος
και την έπαθα για πρώτη μου φορά.

**********************************************************

Και για να κλείσω, ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΜΑΣΚΕΣ τις Απόκριες, όταν θα μπουκάρει και ο μασκοφόρος Ζορό. "Μάσκες πουλάνε στο παζάρι", που λέει και ο Βαγγέλης Γερμανός.

5. Μάσκες

Στίχοι & Μουσική: Βαγγέλης Γερμανός

Σίδερα, κοτρόνια, βρέχει ο ουρανός, 
βρόντα το ταμπούρλο σου αρκουδιάρη, 
προκοπή δεν έχω κι είμαι μοναχός
σ’ αυτό τον κόσμο τον ζηλιάρη.

Είχα ένα φίλο, φίλο καρδιακό, 
ξενύχτι, γλέντι και σεργιάνι, 
πελώριο κι αχόρταγο θεριό, 
τον ρούφηξε της πόλης το ποτάμι.

Κίτρινα μάτια, στόματα φαρδιά
τίποτα δεν πήρατε χαμπάρι, 
το δρόμο αφήνω, χάνομαι στα στενά
παρέα μ’ ένα σκουπιδιάρη.

Φύσηξε αγέρι, φύσηξε βροχή
κι εγώ γυρίζω σαν τσακάλι, 
άσχημη μάλλον διάλεξα εποχή
μες στο κενό και μες στη ζάλη.

Φουρτουνιασμένη, στείρα μου πηγή
αόρατε, μαύρε καβαλάρη, 
το καρναβάλι τέλειωσε κι αυτοί
μάσκες πουλάνε στο παζάρι.

Λαβύρινθο και πόρτα μυστική
σκάβω στο χώμα σαν σκαθάρι, 
άσχημη μάλλον διάλεξα εποχή

μάσκες πουλάνε στο παζάρι.
********************************************************

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΑΡΒΑΝΙΤΟΠΟΥΛΟΥ: Πώς να αντιμετωπίσουμε ένα δύσκολο χωρισμό.

Ναι, περνάει και αυτό! Δεν είσαι μόνος ή μόνη, όλοι σχεδόν έχουμε βιώσει έναν δύσκολο χωρισμό ή σε κάποια στιγμή της ζωής μας θα περάσουμε από αυτόν. Κι εγώ είμαι εδώ να βοηθήσω.

Τι πάει να πει «θα μείνουμε φίλοι»; Γιατί να μαθαίνουμε τα νέα από τη νέα του σχέση;

Φυσικά και δεν είναι εύκολο. Ο οργανισμός μας αντιλαμβάνεται τον χωρισμό σαν μία απώλεια, έναν μικρό θάνατο. Οι περισσότεροι άνθρωποι περνάμε κοινά στάδια, όπως συμβαίνει όταν αντιμετωπίζουμε ένα θάνατο:

• Την άρνηση του χωρισμού στην αρχή, σαν να μην θέλουμε να παραδεχθούμε ότι τελικά χωρίσαμε. Παράδειγμα, «δεν μπορεί, θα πάρει τηλέφωνο».

•  Τον θυμό είτε για τον/την σύντροφό μας είτε για τον ίδιο μας τον εαυτό: «Γιατί δεν προλάβαμε το κακό; Αφού είχαμε τα σημάδια».

• Το εσωτερικό παζάρεμα που κάνουμε, όπως για παράδειγμα «ας ξαναρχόταν, και εγώ θα έκανα εκείνο ή το άλλο».

• Το «πένθος», το στάδιο κατά το οποίο συνειδητοποιούμε πια ότι χωρίσαμε.

Πολλές φορές ακούμε να λένε: «Μα πώς κάνεις έτσι; Μείνατε λίγο μαζί, τα υπερβάλεις». Όχι, δεν έχει σημασία ο χρόνος στο πόσο πονάμε! Έχει όμως σημασία η συναισθηματική ένταση με την οποία ζήσαμε τη σχέση μας, το πόσο επενδύσαμε συναισθηματικά από τον εαυτό μας σ’ αυτήν, το πόσο την «ντύσαμε» με τα πιο εσώτερά μας όνειρα. Αυτό σημαίνει ότι όσο πιο πολύ έχουμε εξιδανικεύσει κάποιον, όσο πιο πολύ τον έχουμε στήσει σε ένα βάθρο ψηλά – πέρα από την πραγματικότητα ίσως και σε ύψος που σχεδόν αιωρείται ανάμεσα στα όνειρά μας – τόσο πιο δύσκολο το κάνουμε.

Γι’ αυτό, σας παρακαλώ, πάρτε χαρτί και «ανεξίτηλο» στυλό και φτιάξτε μια λίστα με όλα του τα μελανά σημεία, και με ό,τι σας ενοχλούσε, ακόμα και μία γκριμάτσα που σας εκνεύριζε ή μια μυρωδιά από το περιβάλλον του/της που για δικούς σας λόγους ήταν δυσάρεστη, ή ακόμη και το γεγονός ότι δεν μπορούσατε να εκφραστείτε ελεύθερα στο facebook!

Αυτή η λίστα είναι πολύ βοηθητική, γιατί όταν χωρίζουμε ο πόνος μας και η επιθυμία μας να ικανοποιήσουμε τις συναισθηματικές μας ανάγκες διαστρεβλώνουν την αντίληψή μας. Έτσι, από εκεί που ίσως και να υποφέραμε όσο ήμαστε στη σχέση, τώρα τα θυμόμαστε όλα «ρόδινα» αναχωρώντας έστω και λίγο από την πραγματικότητα. Παρένθεση εδώ, την πραγματικότητα συχνά την βλέπουν οι γύρω μας, όπως αυτοί που μας είχαν ζαλίσει όταν μας έλεγαν «να χωρίσεις επιτέλους γιατί δεν σε βλέπω καλά»…

Επαναλαμβάνω ότι πρέπει να έχουμε όλα όσα μας ενοχλούσαν πάντα διαθέσιμα σε μία κόλλα χαρτί, έτσι ώστε όταν ξυπνάει μέσα μας η επιθυμία για επικοινωνία με τον/την πρώην, να ανατρέχουμε στη λίστα τρέχοντας.

Προχωράμε. Όπως είπαμε, στον χωρισμό περνάμε το στάδιο του θυμού και του παζαρέματος που είναι σαν ένα είδος εσωτερικής διαπραγμάτευσης. Είναι σε αυτό το στάδιο που συνήθως επαναλαμβάνουμε χίλιες φορές τα ίδια και τα ίδια στους δικούς μας (και όχι μόνο). Λέμε, για παράδειγμα, ότι

ήταν και δικό μας λάθος επειδή γκρινιάζαμε πολύ και δεν μας άντεξε. Πως ίσως αν μας δινόταν η ευκαιρία, θα γινόμασταν «άλλοι άνθρωποι» και πως δεν θα τους αφήναμε έτσι να μας ξαναφύγουν.

Ας βάλουμε μια τελεία σε αυτόν τον μηρυκασμό μπαγιάτικων ουτοπιών. Πρώτον, αυτό μας κλειδώνει στην παγίδα του πόνου: δεν φτάνει που νιώθουμε την απόρριψη, θα νιώθουμε και ενοχές πως φταίμε και από πάνω; Και να φταίμε, είμαστε άνθρωποι, κάνουμε λάθη! Δεύτερον, με το να αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια, εντείνουμε την ένταση του πόνου. Αυτό συμβαίνει επειδή όταν λέμε «αν κάνω αυτό, τότε ίσως…» δίνουμε στον εαυτό μας ελπίδες, ενώ στην ουσία αυτό που μας συμφέρει είναι να δώσουμε στον εαυτό μας υποστήριξη και ώθηση να πάμε παρακάτω, ή μάλλον παραπάνω. Ό,τι έγινε, έγινε. Να θυμάστε ότι όσο πιο πολύ ελπίζουμε, τόσο πιο πολύ πονάμε, παρ’ όλο που τα όνειρα και οι ελπίδες μας μουδιάζουν προσωρινά τον πόνο.

Μα, θα μου πεις, αν πάω παρακάτω (ή παραπάνω), είναι σαν να δέχομαι τον πόνο σε όλο του το μεγαλείο, σε όλο το φάσμα της απώλειας. Δίκιο έχεις, έτσι είναι, δεν λέει κανείς το αντίθετο. Όμως το «πένθος» είναι απαραίτητη φάση, αν θέλουμε να βγούμε κερδισμένοι και πιο ώριμοι από τον χωρισμό. Δεχόμαστε ότι τώρα είμαστε ευάλωτοι, «κουρασμένοι», και δεν υποχρεώνουμε τον εαυτό μας να είναι σε ετοιμότητα σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής μας ζωής. Δικαιούμαστε να μην είμαστε αυτό που ήμασταν πριν το χωρισμό και παραχωρούμε χρόνο, αγάπη και αποδοχή στον εαυτό μας. Φροντίζουμε τον εαυτό μας σαν να είναι ένα παιδάκι τεσσάρων ετών (αυτή την ηλικία έχει το υποσυνείδητό μας) που θέλει τη βοήθειά μας εδώ και τώρα.

Και ας μην κάνουμε παλικαριές! Τι πάει να πει «θα μείνουμε φίλοι»; Γιατί να μαθαίνουμε τα νέα από τη νέα του/της σχέση; Ας μην ακούμε εκείνα τα «καψούρικα» τραγούδια πόνου που και καλά να είσαι, μόλις τα ακούς γεύεσαι μια δόση πικρίας. Πετάμε και τα πράγματα (ξέρετε ποια!), γιατί δεν χρειάζεται να βάζουμε τον εαυτό μας σε μια συνεχή δοκιμασία.

Και τώρα, το πιο σημαντικό απ’ όλα: Αν θέλουμε να ωριμάσουμε απ’ αυτόν τον χωρισμό, καλό είναι να το δουλέψουμε λίγο μέσα μας. Σε αυτήν την εσωτερική διεργασία, θα δούμε όλα αυτά που πρέπει να φροντίσουμε καλύτερα την επόμενη φορά, όπως το να θέτουμε από την πρώτη κιόλας μέρα τα όριά μας ή να μάθουμε περισσότερα για τις ανάγκες μας: τι θα ζητήσουμε, πώς θα το ζητήσουμε κ.ά. Αν με το που χωρίσουμε βρούμε αμέσως άλλο σύντροφο για να παρηγορηθούμε, τότε είναι σαν να παίρνουμε τις «αποσκευές» μας από τη μία σχέση (μαζί με όλα τα… άπλυτα) και να τα ξεφορτώνουμε στην επόμενη.

Με άλλα λόγια, έτσι επαναλαμβάνουμε τα (ίδια) λάθη μας, τους τρόπους με τους οποίους συσχετιζόμαστε με το ταίρι μας και, πάνω απ’ όλα, επαναλαμβάνουμε τη μιζέρια μας. Όσο κάνουμε τα ίδια, θα παίρνουμε και από τα ίδια.

Αγγελική Αρβανιτοπούλου

Master in Clinical Psychology, University of Indianapolis

Harvard edx

Η Αγγ.Αρβανιτοπούλου έχει μεταπτυχιακό στην Κλινική Ψυχολογία (MA, University of Indianapolis) και Honour Code Certificate στο Harvard edx, πάνω στην Προσωπική Ανάπτυξη.

Έχει βραβευτεί από την UNESCO για τη συνεισφορά της στην Επιστήμη και στον Άνθρωπο, και διεξήγαγε σεμινάρια σε πολιτιστικά δρώμενα του ομίλου, καθώς και στις Δομές Φτώχειας.

Έχει συνεργαστεί με τον διεθνή επιχειρηματικό φορέα Money Show, στα πλαίσια του οποίου διεξήγαγε σεμινάρια πάνω στην αυτοβελτίωση και τις διαπροσωπικές σχέσεις.

Αρθρογραφεί σε εφημερίδες, επιστημονικά περιοδικά και σε λογοτεχνικά ιστολόγια.

Εργάζεται ιδιωτικά ως σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, σε ατομικό και ομαδικό πλαίσιο.

Ασχολείται κυρίως με την προσωπική ανάπτυξη, τη συναισθηματική κρίση και τη βελτίωση των διαπροσωπικών σχέσεων

Γνωρίστε την άλλη πλευρά του μουσικού ΚΩΣΤΑ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΥ: Έκθεση Ζωγραφικής / ID Ταυτότητες

Έκθεση Ζωγραφικής Κώστα Χατζόπουλου / ID Ταυτότητες

Αν κάτσεις δίπλα στον Κώστα Χατζόπουλο, θα εισπράξεις όλο τον πλούτο και την αύρα της καλλιτεχνικής και πολύπλευρης δημιουργίας του: Μουσικός, παίζει εκπληκτική κιθάρα, συνθέτει, γράφει στίχους, ζωγραφίζει, φωτογραφίζει!!! Ένας δημιουργικός άνθρωπος, καθόλα, καλλιτέχνης. 

Είχα την ευκαιρία να τον συναντήσω στο χώρο τέχνης -ισμός, όπου εκθέτει 25 έργα του και να με ξεναγήσει στην πρώτη του έκθεση ζωγραφικής με τίτλο “ID Ταυτότητες”, που άνοιξε στις 4 και θα διαρκέσει μέχρι τις 21 Μαΐου 2017, ημέρα γιορτινή, όπου μας επιφυλάσσει μια έκπληξη, μια αποχαιρετιστήρια συναυλία με το τέλος της έκθεσής του. Μαζί του θα παίξει ο μπασίστας Απόστολος Καλτσάς και θα τραγουδήσει η Κατερίνα Νιτσοπούλου απ΄το συγκρότημα ΑΝΕΜΟS, που δημιούργησε ο Κώστας με την Κατερίνα, το 1998.

Αριστερα: Ένα φιλί φτάνει θαρρείς, να κάνει το αργά νωρίς;
Δεξιά: Τα ψέματα της Κυριακής, τα συγχωρεί η Δευτέρα.
(τους τίτλους έγραψε ο Θράσος Καμινάκης)

Αριστερά: Το Ανομολόγητο κοιτώ και με κοιτά κι Εκείνο.
Δεξιά: Όσο το μαύρο κυνηγάς, τόσο κι αυτό θα φεύγει.
(τους τίτλους έγραψε ο Θράσος Καμινάκης)

Στη συλλογή “ID Ταυτότητες”, 25 ιδιαίτερα πρόσωπα είναι “παρατηρητές” του ορίου ανάμεσα στο μέσα και το έξω, το σχήμα και το ά-σχημο, τη μορφή και το όμορφο.

Αυτοδύναμες οντότητες, μέρος του τοπίου και του χώρου, σχηματίζουν ορίζοντα με το βλέμμα τους.

Παρά την αυστηρότητα στην έκφραση, οι μορφές διαχέονται στα χρώματα και τις γραμμές μέσα από μια μυστική ελευθερία που συγχρονίζει  τα αντίθετα. 

Κάθε πρόσωπο εσωκλείει το τοπίο και είναι μέρος  από αυτό, ορίζοντας έτσι την ταυτότητά του. 

Ο θεατής γίνεται παρατηρητής του παρατηρητή. 

Ο Κώστας Χατζόπουλος είναι μουσικός. 

Γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε οικονομικές επιστήμες και παράλληλα μουσική. Από νωρίς ασχολήθηκε με τη σύνθεση. Προκρίθηκε στους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού της Κέρκυρας του Μάνου Χατζιδάκι το 1982 και πήρε το πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό Ελληνικής Σύνθεσης για κιθάρα το 1984.

Γράφει πρωτότυπη μουσική για τον κινηματογράφο, την τηλεόραση και το θέατρο και παράλληλα ασχολείται με την ενορχήστρωση και τη μουσική παραγωγή.  Το 1998 σχηματίζει με την Κατερίνα Νιτσοπούλου το συγκρότημα ΑΝΕΜΟS.

Συμμετέχει ενεργά στην Ελληνική δισκογραφία και συνεργάζεται με πολλούς Έλληνες καλλιτέχνες.

Η πρώτη του επαφή με την τέχνη ήταν η ζωγραφική που ποτέ δεν άφησε.

-ισμός Χώρος Τέχνης
Ευπατριδών 17 και Τριπτολέμου
Γκάζι - Αθηνα Τηλ. 210 3463990

Art Exhibition Kostas Hatzopoulos / ID Identities

The art space -ismos presents the first exhibition of paintings by Kostas Hatzopoulos "ID Identities" from the 4th to the 21st of May 2017.

In the collection "ID Identities", 25 particular individuals are "observers" of the boundary between the inside and the outside, the shape and the non-shaped, the form and the formidable.

Self contained entities, part of the landscape and space, are defining the horizon with their gaze.

Despite the rigor in expression, the forms diffuse into the colors and the lines, through a secret freedom which synchronizes the opposites.

Every face encloses the landscape and is part of it, thus defining its identity.

The viewer becomes the observer of the observer.

Kostas Hatzopoulos is a musician.

Born in Athens, he studied economics and also music.  He focused on music composition and was nominated in the Music Song Competition by Manos Hadjidakis in 1982. He received the first prize award in the Greek Competition for Original Guitar Compositions in 1984.

He writes original music for film, television and theater, while being involved with orchestration and music production. In 1998 forms with Katerina Nitsopoulou the music group ANEMOS. 

He actively participates in the Greek discography and cooperates with many Greek artists.

His first contact with art was through painting  which he never stopped.

Ας γνωρίσουμε τον Κώστα Χατζόπουλο σαν μουσικό και σαν συνθέτη.
*********************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************