Ο πόλεμος του Βιετνάμ σε νούμερα
Κείμενα - Επιμέλεια: Χρήστος Ζουλιάτης
Η μεγαλύτερη ήττα των ΗΠΑ, όχι, δεν ήταν στο Περλ Χάρμπορ της Χαβάης (1941), ήταν η ταπεινωτική ήττα στο Βιετνάμ, από ένα λαό ασύγκριτα μικρότερο, τόσο σε έμψυχο όσο και σε άψυχο υλικό. Η αναμέτρηση ήταν σκληρή, οι μεν ήθελαν την επικυριαρχία σε ολόκληρη την Ινδοκίνα και προπαντός να μην πέσει το Βιετνάμ στα χέρια των κόκκινων κομμουνιστών, οι δε μάχονταν για να μη γίνουν προτεκτοράτο και σκλάβοι των ΗΠΑ. Μάχονταν για να μη γίνει και το Βόρειο Βιετνάμ ένα απέραντο πορνείο και εμπόριο ναρκωτικών. Μάχονταν ακόμα για την εθνική τους αξιοπρέπεια και να ενωθούν σε ένα κράτος, μετά την ήττα των Γάλλων το 1954, που η διάσκεψη της Γενεύης, οδήγησε στον διαχωρισμό του Βιετνάμ, σε Βόρειο με την ονομασία Λαϊκή Δημοκρατία του Βιετνάμ και στο Νότιο Βιετνάμ.
Τέτοια εποχή, ήταν το 1972, οι Αμερικανοί εξαπέλυσαν ένα σφοδρό κύμα βομβαρδισμών, γνωρίζοντας πως τα ψωμιά τους τελείωναν και έπρεπε να καταναλώσουν τα πολεμικά προϊόντα των βιομηχανιών τους και έσπειραν εκατοντάδες τόνους βομβών και βόμβες ναπάλμ, εξαφανίζοντας χωριά με χιλιάδες νεκρούς, όπως η σφαγή του Mai Lai, αφήνοντας καμένη γη. Σύμφωνα με τον γνωστό μας Τζον Κέρι, βετεράνο τότε και κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, οι «Αμερικανοί στρατιώτες βίασαν, έκοψαν αυτιά, αποκεφάλισαν, τύλιξαν καλώδια σε γεννητικά όργανα». Βέβαια, αν έβγαινε πρόεδρος των ΗΠΑ τα ίδια θα έκανε κι αυτός σαν τον Τζόνσον, τον Νίξον και τους νεότερους Κλίντον, Μπους και Ομπάμα.
Οι συγκρούσεις εντάθηκαν τον Δεκέμβριο του 1972, όταν ο Νίξον εξαπέλυσε μία σειρά αεροπορικών βομβαρδισμών εναντίον στόχων σε μεγάλες πόλεις στο Β. Βιετνάμ. Αυτές οι επιθέσεις, γνωστές σαν «Βομβαρδισμοί των Χριστουγέννων», καταδικάστηκαν άμεσα από την διεθνή κοινότητα και οδήγησαν τον Νίξον στην αναθεώρηση της τακτικής των διαπραγματεύσεων. Η υπόθεση πόλεμος στο Βιετνάμ έπρεπε να κλείσει οριστικά γιατί είχε τεράστιο πολιτικό και οικονομικό κόστος για τις ΗΠΑ. Στις 23 Ιανουαρίου 1973 μονογράφτηκε το τελικό προσχέδιο της συμφωνίας ειρήνης τερματίζοντας τις εχθροπραξίες μεταξύ ΗΠΑ και Β. Βιετνάμ. Η συμφωνία ειρήνης του Παρισιού δεν τερμάτισε τις συγκρούσεις στην περιοχή καθώς το καθεστώς της Σαϊγκόν συνέχισε να μάχεται τις δυνάμεις του Ανόι.
Το 1975 ο τελευταίος αμερικάνος στρατιώτης αποχωρούσε, κακήν κακώς, από το Βιετνάμ καθώς στις 30 Απριλίου 1975 καταλαμβάνεται η Σαϊγκόν.
(Διαβάστε περισσότερα ---> ΕΔΩ)
Οι συγκρούσεις εντάθηκαν τον Δεκέμβριο του 1972, όταν ο Νίξον εξαπέλυσε μία σειρά αεροπορικών βομβαρδισμών εναντίον στόχων σε μεγάλες πόλεις στο Β. Βιετνάμ. Αυτές οι επιθέσεις, γνωστές σαν «Βομβαρδισμοί των Χριστουγέννων», καταδικάστηκαν άμεσα από την διεθνή κοινότητα και οδήγησαν τον Νίξον στην αναθεώρηση της τακτικής των διαπραγματεύσεων. Η υπόθεση πόλεμος στο Βιετνάμ έπρεπε να κλείσει οριστικά γιατί είχε τεράστιο πολιτικό και οικονομικό κόστος για τις ΗΠΑ. Στις 23 Ιανουαρίου 1973 μονογράφτηκε το τελικό προσχέδιο της συμφωνίας ειρήνης τερματίζοντας τις εχθροπραξίες μεταξύ ΗΠΑ και Β. Βιετνάμ. Η συμφωνία ειρήνης του Παρισιού δεν τερμάτισε τις συγκρούσεις στην περιοχή καθώς το καθεστώς της Σαϊγκόν συνέχισε να μάχεται τις δυνάμεις του Ανόι.
Το 1975 ο τελευταίος αμερικάνος στρατιώτης αποχωρούσε, κακήν κακώς, από το Βιετνάμ καθώς στις 30 Απριλίου 1975 καταλαμβάνεται η Σαϊγκόν.
(Διαβάστε περισσότερα ---> ΕΔΩ)
Ο πόλεμος σε νούμερα
1.Το πολεμικό υλικό
Εκτιμάται ότι οι βόμβες που ερρίφθησαν στο Βιετνάμ ήταν κατά τέσσερις φορές περισσότερες από αυτές που έπεσαν κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το γειτονικό Λάος, που παραμένει η πλέον βομβαρδισμένη χώρα της παγκόσμιας ιστορίας, με περισσότερο από έναν τόνο εκρηκτικών να αντιστοιχεί ανά πολίτη της χώρας! Η δε Καμπότζη δέχτηκε περισσότερο από το 350% των βομβών που έπεσαν στην Ιαπωνία κατά τον Β’ Παγκόσμιο!
Ο οπλισμός που χρειάστηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ ήταν υπερβολικός, αφού οι αριθμοί μαρτυρούν ότι ίσως να ήταν ο μεγαλύτερος που έχει χρησιμοποιηθεί σε πόλεμο όμοιας έκτασης της σύγχρονης ιστορίας.
Έρευνες που πραγματοποιήθηκαν αναφέρουν πως 7.800.000 τόνοι βομβών ερρίφθησαν από τον αμερικανικό στρατό μόνο στο βόρειο Βιετνάμ. Παράλληλα, χρησιμοποιήθηκαν 7.500.000 τόνοι χερσαίων πολεμοφοδίων και 200.000 ναυτικών πολεμοφοδίων. Ενώ, αναφέρεται ότι οι συμμαχικές δυνάμεις χρειάστηκαν περισσότερα από 15.000.000 όπλα κατά τη διάρκεια του 19ετούς πολέμου.
Σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, που υπάρχει λεπτομερής καταγραφή του πολεμικού εξοπλισμού που χρησιμοποιήθηκε στον πόλεμο, το Βόρειο Βιετνάμ δεν διαθέτει επίσημα στοιχεία για τα πολεμοφόδια που χρειάστηκαν. Είναι σίγουρο, πάντως, πως δεν έφταναν σε καμία περίπτωση ούτε σε ισχύ, αλλά ούτε και σε ποσότητα αυτά των συμμαχικών δυνάμεων του νότου.
Ωστόσο, η παρουσία πάνω από 500.000 Αμερικανών στρατιωτών δεν εξασφάλισε ούτε τη νίκη ούτε το γόητρό της σαν αήττητη υπερδύναμη.
2. Ο τραγικός απολογισμός
Ο πόλεμος της Ινδοκίνας υπήρξε μια από τις πιο θανατηφόρες πολεμικές συγκρούσεις τα αποτελέσματά της οποίας ήταν τραγικά.
Οι αναλυτές εκτιμούν πως οι θάνατοι στο Βιετνάμ ανήλθαν στους 3.595.000 ανθρώπους. Εκ των οποίων τα 2 εκατομμύρια ήταν άμαχοι πολίτες και κυρίως γυναικόπαιδα, ενώ 1.595.000 ήταν στρατιώτες.
Αναλυτικότερα οι θάνατοι που καταγράφονται για το Β.Βιετνάμ από τις πολεμικές συγκρούσεις και τις εναέριες επιδρομές του αμερικανικού στρατού, φτάνουν τους 1.489.000 ανθρώπους, ενώ ο αντίστοιχος αριθμός για το Νότιο Βιετνάμ αγγίζει τα 1.119.000 θύματα, μεταξύ των οποίων ήταν 58.000 Αμερικανοί στρατιώτες.
3. Ο οικονομικός αντίκτυπος του πολέμου
Επειδή, η ένταση και η διάρκεια του πολέμου ήταν μεγάλες, τα οικονομικά ποσά που δαπανήθηκαν ήταν πρωτοφανή για την εποχή. Οι επίσημες καταγραφές των ΗΠΑ κάνουν λόγο για 168.1 δισεκατομμύρια δολάρια για την οργάνωση της επιχείρησης και τον οπλισμό. Ενώ, αναφέρουν ότι τα έξοδα, μετά το τέλος του πολέμου, άγγιξαν τα 900 δισεκατομμύρια δολάρια, ξεπερνώντας κατά πολύ αυτά του Β' Παγκοσμίου Πολέμου (664 δισεκατομμύρια). Παράλληλα, τονίζεται ότι στα έξοδα συμπεριλαμβάνεται η επιστροφή των πεζοναυτών και οι αποζημιώσεις αυτών, αλλά και των οικογενειών όσων έχασαν τη ζωή τους στον πόλεμο.
Σημαντικές ήταν οι οικονομικές συνέπειες του πολέμου και για το βόρειο Βιετνάμ που δαπάνησε δισεκατομμύρια δολάρια για πολεμικό εξοπλισμό που προερχόταν κυρίως από τη Σοβιετική Ένωση και τη Κίνα.
Παρόλο που δεν υπάρχουν επίσημες καταγραφές πρόχειροι υπολογισμοί κάνουν λόγο για περίπου 700.000.000 δολάρια.
(Βοήθεια πήρα από το news 247 και σκόρπιες ειδήσεις απο άλλα σάιτ).
Να σημειώσω πως ηγέτης του απελευθερωτικού αγώνων των Βιετναμέζων, τουλάχιστον μέχρι το τέλος της δεκαετίας του '50, άσχετα αν υπήρξε αιώνιος πρόεδρος, ήταν ο περιβόητος Χο Τσι Μινχ, ξεκινώντας την επαναστατική του διαδρομή και αγώνα στις 2 Σεπτεμβρίου του 1945. Μια εξέγερση σε πανεθνική κλίμακα, η επανάσταση του Αυγούστου, προετοίμασε μισό αιώνα πριν το τέλος του γαλλικού αποικιοκρατικού καθεστώτος στο Βιετνάμ. Στη πλατεία Μπα Ντινχ στην καρδιά του Ανόϊ, ένας μικρόσωμος, λιγνός πενηνταπεντάρης, διάβαζε με σταθερή φωνή ένα κείμενο,
Σας παραθέτω ένα απόσπασμα απ΄το μακροσκελές βιογραφικό του που αξίζει να το διαβάσετε:
Στα τέλη του 1910 με αρχές του 1911, ο εικοσάχρονος Χο Τσι Μινχ διώχνεται από το σχολείο ως «στασιαστής». Φεύγει από την Χουέ με κατεύθυνση τη Σαϊγκόν. Μάλλον προς τα τέλη του 1911 ναυτολογείται ως βοηθός στα μαγειρεία με το όνομα Μπα. Ακολουθούν αρκετοί μήνες ταξιδιών με πλοία για την Αφρική, στα οποία εργάζεται ως βοηθός αξιωματικού και καμαρότος. Από το δεύτερο μισό του 1913 κάνει δουλειές του ποδαριού στην Αγγλία για να επιβιώσει και στα τέλη του 1914 βρίσκεται στο Παρίσι. Στη συνέχεια ακολουθεί μια μακρόχρονη παραμονή στις ΗΠΑ, κατά την οποία κάνει πάλι δουλειές του ποδαριού. Στη Γαλλία επιστρέφει πολύ πιθανώς στα τέλη του 1917 με την επωνυμία Νγκουγιέν Αι Κουόκ. Εδώ συνάπτει επαφές με το Σοσιαλιστικό Κόμμα (SFIO). Είναι η αρχή της πολιτικής και δημοσιογραφικής του δουλειάς. Το 1919 γίνεται μέλος του SFIO και το Δεκέμβριο του 1920 κάνει την εμφάνισή του ως αντιπρόσωπος της Ινδοκίνας στο 18ο Συνέδριο του Κόμματος, όπου κατηγορεί την αποικιοκρατία και επιπλέον ψηφίζει υπέρ της προσχώρησης του Κόμματος στην Κομμουνιστική Διεθνή (ΚΔ). Το Συνέδριο αποτελεί τη γέννηση του Γαλλικού ΚΚ και ο Νγκουγιέν Αι Κουόκ ένα από τα πρώτα μέλη του.
Στα τέλη του 1910 με αρχές του 1911, ο εικοσάχρονος Χο Τσι Μινχ διώχνεται από το σχολείο ως «στασιαστής». Φεύγει από την Χουέ με κατεύθυνση τη Σαϊγκόν. Μάλλον προς τα τέλη του 1911 ναυτολογείται ως βοηθός στα μαγειρεία με το όνομα Μπα. Ακολουθούν αρκετοί μήνες ταξιδιών με πλοία για την Αφρική, στα οποία εργάζεται ως βοηθός αξιωματικού και καμαρότος. Από το δεύτερο μισό του 1913 κάνει δουλειές του ποδαριού στην Αγγλία για να επιβιώσει και στα τέλη του 1914 βρίσκεται στο Παρίσι. Στη συνέχεια ακολουθεί μια μακρόχρονη παραμονή στις ΗΠΑ, κατά την οποία κάνει πάλι δουλειές του ποδαριού. Στη Γαλλία επιστρέφει πολύ πιθανώς στα τέλη του 1917 με την επωνυμία Νγκουγιέν Αι Κουόκ. Εδώ συνάπτει επαφές με το Σοσιαλιστικό Κόμμα (SFIO). Είναι η αρχή της πολιτικής και δημοσιογραφικής του δουλειάς. Το 1919 γίνεται μέλος του SFIO και το Δεκέμβριο του 1920 κάνει την εμφάνισή του ως αντιπρόσωπος της Ινδοκίνας στο 18ο Συνέδριο του Κόμματος, όπου κατηγορεί την αποικιοκρατία και επιπλέον ψηφίζει υπέρ της προσχώρησης του Κόμματος στην Κομμουνιστική Διεθνή (ΚΔ). Το Συνέδριο αποτελεί τη γέννηση του Γαλλικού ΚΚ και ο Νγκουγιέν Αι Κουόκ ένα από τα πρώτα μέλη του.
Περισσότερα διαβάστε ---> ΕΔΩ
Δείτε στη συνέχεια 70 φωτογραφίες απ΄τον πόλεμο στο Βιετνάμ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου