Είναι στιγμές που τα βιώματα, σαν λάβα ηφαιστείου, ξεπετάγονται με ορμή από μέσα μας και επιλέγουν τον ποιητικό λόγο και τη γραφή για να εκφραστούν. Έτσι κι εγώ, ένας μικρός, ανάξιος και ταπεινός ποιητής (σχήμα λόγου), μεταφέρω μερικά από τα ποιήματα-στιχουργήματά μου, ποιήματα που έγραψα με το χέρι στην καρδιά και τα καταθέτω την πρώτη μέρα της Άνοιξης και στην εκπνοή της Ημέρας Ποίησης.
''Το νησί''
Ποίηση: Χρήστος Ζουλιάτης
Από τη Συλλογή "Πορεία μπροστά"
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ακούγεται το "Ερωτικός χορός" από το "Καρναβάλι-Ελληνική Αποκριά"- Erotic dance [Carnaval-Elliniki Apokria]
"Το νησί"
Δεν φτάσαμε ποτέ εκεί, στο νησί μας.
Χαθήκαμε στα μονοπάτια, πάνω στα ξερολίθια του νότου...
Και το σώμα μας, ματωμένο από τους αγκαθερούς ασπάλαθους.
Δε γευτήκαμε το φρέσκο ψωμί παρά μόνο, κάτι ξεροκόμματα
που φυλάγαμε σαν χρυσάφι για το μεσημεριάτικο φαγί μας.
Που και που, μασουλάγαμε κανένα ξυλοκέρατο.
Και το νερό στο παγούρι λιγοστό,
μόλις που έφτανε να υγράνει τα χείλια μας.
Μάθαμε να πορευόμαστε με τα λιγοστά μας πλούτη.
Πορεία μπροστά.
Είδαμε ανθρώπους να κάθονται γύρω από μεγάλα τραπέζια
με λογής λογής φαγητά και κόκκινο νέκταρ στα ποτήρια.
Όλος ο πλούτος της γης σε πλαστικά τραπεζομάντηλα
και κάτι τεράστια στόματα να καταπίνουν ιδρώτα και αίμα.
Δεν μας φίλεψαν κι η δική μας περηφάνια τους προσπέρασε.
Έπρεπε να φτάσουμε στο νησί, στο δικό μας νησί.
Στο νησί με το πολύ φως
και τα πλατιά χαμόγελα των λιοκαμένων ανθρώπων.
Έπρεπε, λέει, να είμαστε εκεί στο λιμάνι πριν νυχτώσει.
Το βλέπαμε από μακριά και λέγαμε μέσα μας "φτάνουμε".
Να το λιμάνι.
Κι αυτό, όλο χανόταν στον ορίζοντα.
Τα γόνατά μας λύγιζαν αλλά εμείς, συνεχίζαμε.
Μας έλεγαν, "κοντεύετε να φτάσετε" στο λιμάνι
και πως το πλοίο θα είναι εκεί.
Νύχτα-μέρα, από την ανατολή μέχρι τη δύση, περπατούσαμε.
Ποτέ σκυφτοί. Ποτέ δε σύραμε το κορμί μας στη γη.
Μόνο .... να, χάσαμε το Γιώργο, δυο μέτρα παλικάρι
με δυο γιγάντια χέρια ν' αρμέγουν τα βράχια
και τον Μηνά, που τις νύχτες,
έγραφε ποιήματα στην αρραβωνιαστικιά του.
Ποιος θα της το πει;
Απέραντη θλίψη.
Όμως, ποτέ δε λυγίσαμε. Το Όραμα! Αχ, αυτό το Όραμα....
Αναπαμό δεν είχαμε.
Ύστερα από ένα μεγάλο ταξίδι,
θαρρώ πιο μακρύ από εκειό του Οδυσσέα,
φτάσαμε στο λιμάνι.
Όμως, είχε νυχτώσει
και το πλοίο δεν ήταν εκεί....
"Ένα κυκλάμινο ανθεί αιώνια"
Ποίηση: Χρήστος Ζουλιάτης
Μουσική και ερμηνεία: Βασίλης Γαϊτάνος
Τι ξαφνικό ήταν αυτό; Ποια μοίρα το 'χε γράψει;
Πώς τούτο το κυκλάμινο ξεφύτρωσε στα βράχια;
Πού βρήκε τέτοια αποκοτιά και τα 'σκισε στα δύο;
Πώς τα ξεγέλασε και ορθώθηκε αντρείο ανάμεσά τους;
Ποιο το μεγάλο μυστικό που μέσα του να κρύβει;
Πού βρήκε τόση δύναμη, που βρήκε τόσο θάρρος;
Μήπως στο χρώμα π' ακουμπά στου ήλιου τις αχτίδες;
Μήπως στα φυλλαράκια του που αγέρι τα χαϊδεύει;
Μήπως στ΄αμέτρητα φιλιά τη νύχτα όταν κοιμάται
δροσοσταλίδες όμορφες πάνε και το δροσίζουν;
Μήπως στα όνειρα που υφαίνουνε του ποταμιού οι νεράιδες;
Θα είναι, άραγε εκεί, τούτο, τον άλλο μήνα;
Τούτο το χρόνο, τ' αλλουνού, ανάμεσα στα βράχια;
Τα ξερολίθια τα 'σκισε, στο χρόνο θα αντέξει;
Κι αν η αιωνιότητα σκληρή φερθεί μαζί του
και τ' άνθη και τα φύλλα του κατάχαμα τα ρίξει;
Θα 'χει ριζώσει μέσα μου κι αιώνια θα μείνει.
"Η εκτέλεση"
(Αφιερωμένο στον Νίκο Μπελογιάννη)
Μουσική επένδυση: Ernest Farrar
Ακούγεται απόσπασμα από το έργο του
The Forsaken Merman, Op. 20, Andante
Ξημερώνοντας Κυριακή!
Τέσσερις το πρωί κι η νύχτα μαύρη, παγερή.
Μεσοτοιχία και η διπλανή
έχει την τηλεόραση στο φουλ.
Διαφημίζει pretty bra,
για να στηρίζει τα βυζιά και τη ματαιοδοξία της
Κι εγώ στριφογυρίζω στο κρεβάτι...
Η σκέψη μου σταματημένη
στους δείκτες του ρολογιού.
Τέσσερις το πρωί....
Τικ τακ ...τικ τακ....
με ένα αργό, πένθιμο τέμπο...
Τικ τακ...τικ τακ...
Καρφάκια στην καρδιά που πονάνε.
Το μαρτύριο της αναμονής δεν τελειώνει.
Η κάμαρα γέμισε με καπνούς και όνειρα.
Το 'να τσιγάρο πάνω στ' άλλο...
Θόλωσε το μυαλό, τα μάτια δακρύζουν.
Βλέπω γελαστά πρόσωπα και αναθαρρεύω
Να, ο Νίκος,
τον αναγνωρίζω απ΄το χαμόγελο.
Να, ο Ηλίας, ο Αργύρης και δίπλα τους
ο άλλος ο Νίκος...
Κόσμος πολύς.
Τέσσερις το πρωί...
Να, ο Πωλ Ελυάρ, ο Ζαν Κοκτώ,
ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ,
ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Πάμπλο Πικάσο,
ο Τσάρλι Τσάπλιν...
Ένας ολόκληρος λαός!
Κουράγιο παλικάρια!!!!
"Πάμε για καθαρό αέρα;"
"Ναι Νίκο, πάτε για εκτέλεση..."
Εκτέλεση ονείρων και ιδανικών.
Η "Σωτηρία'' τους μπροστά
και πίσω της η φρίκη.
Έρχονται οι στρατιώτες...
Βλοσυροί και τρομαγμένοι.
Τικ...τακ...τικ... τακ...
το ρολόι οδηγεί το βήμα των στρατιωτών.
Εικοσιτέσσερις κάννες,
τέσσερις για τον καθένα.
Τέσσερις και δώδεκα.
Φώτα, όπλα, κάννες, επίτροποι δουλικοί
και μια φωνή που διατάζει
Προσχηηηηή.
Σκοπεύσατεεεεε.
Πυυυυυρρρρρ.....
Ξημέρωσε.
Ένας κόκκινος ήλιος έλουσε τον Υμηττό
και έσμιξε με το αίμα των συντρόφων.
''Σήμερα το στρατόπεδο σωπαίνει''.
Σήμερα ο κόσμος ξαγρυπνά!
''Τελευταία πτήση''
Οι ώρες περνούν.
Και οι σκέψεις, σπάζουν τα δεσμά της απομόνωσης.
Δραπετεύουν.
Τροχοδρομούν μέσα στην παραζάλη.
Τα φώτα - πυγολαμπίδες στην ομίχλη, τρεμοσβήνουν.
Δίνουν την βεβαιότητα της προμελετημένης συντριβής.
Μόνος επιβάτης, η ασώματος κεφαλή
- το σώμα καμένο σε προηγούμενη πτήση -
στα χέρια του άπειρου και μισότρελου κυβερνήτη,
θα την οδηγήσει στη μοιραία σύγκρουση.
Απογείωση.....
Σε λίγο τα μεγάφωνα, χαιρέκακα, θα αναγγείλουν
"Στις 3,45' ο διάδρομος φωτίστηκε από λαμπαδιασμένους στίχους
που δεν πρόλαβαν να γίνουν μοιρολόγια"
(''Δοκιμαστικές ποιητικές πτήσεις'')
"Μετωπική"
Βρέχει και,
πίσω απ΄το τζάμι,
η ζωή γέμισε με χρώματα
Οδηγώ στα τυφλά στους δρόμους,
στους δρόμους μιας πόλης γεμάτη φαντάσματα,
αναζητώντας μετωπική σύγκρουση με την άγνωστη γυναίκα
που τις νύχτες έρχεται στην κάμαρά μου και κάθε πρωί τη βλέπω
αριστερά μου, σιωπηλή, σκυφτή με μωβ κραγιόν στα σαρκώδη χείλια της
να με προκαλεί, κρατώντας μια μπλε ομπρέλα να μην βραχούν τα όνειρα της.
Πατάω γκάζι και η μορφή της χάνεται. Το βράδυ στις ειδήσεις ο θάνατός της
ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
Η Πόλις εάλω"
Ας καταλαγιάσουν οι ψίθυροι.
Ας σιωπήσουν οι φωνές.
Ας πνιγούν τα ουρλιαχτά.
Ας σταματήσουν τα κύμβαλα και οι παιάνες.
Ας αφήσουν τα σονέτα τους οι ποιητές.
Ας κλείσουν τα ραδιόφωνα.
Ας ουρλιάζουν τα πλήθη.
Έτσι κι αλλιώς, ο Αυτοκράτωρ είναι κουφός.
Βγάλτε τα στολίδια της πόλης.
Απλώστε τα σκουπίδια να καλύψουν
την ευμορφία των λουλουδιών.
Διώξτε τον ήλιο.
Σβήστε όλα τα φώτα.
Γκρεμίστε αυτό το άγαλμα.
Οδός Σταδίου και Απελπισίας γωνία, υπάρχει ένας νεκρός.
Και λοιπόν? Ο Αυτοκράτωρ είναι τυφλός.
Ξεγυμνωθείτε και τρέξτε στους άδειους δρόμους.
Προσοχή, στην πλατεία Συντάγματος υπάρχουν χιλιάδες νεκροί.
Το άδικο αίμα τρέχει απ΄τα τρυπημένα στήθια τους.
Το πρώτο χιόνι βάφτηκε κόκκινο,
όπως κόκκινα θα βαφτούν τα χαρακώματα.
Οι άστεγοι έδωσαν ραντεβού στα χαρτόκουτα με το θάνατο.
Παγωνιά παντού.
Και όμως, ο Αυτοκράτωρ είναι γυμνός.
Η πόλις εάλω.
Ο Αυτοκράτωρ δεν είναι εδώ.
"Φτου ξελευτερία"
Για εκείνη που
Όταν έκλεισα τα μάτια
Μου ψιθύρισε στ' αυτί "Σ΄αγαπώ".
Της είπα, "Όταν μεγαλώσω θα σε παντρευτώ".
Έτρεξε και κρύφτηκε. Άρχισα να μετρώ, πέντε ...δέκα...δεκαπέντε...εκατό.
Φτου και βγαίνω. Έψαξα σ΄όλες τις γωνιές της καρδιάς μου. Δεν τη βρήκα.
Ακόμα περιμένω ν' ακούσω τη μαγική λεξούλα ¨φτου ξελευτερίααααα"
Πόσο θα 'θελα να ξαναπαίξω αυτό το παιδικό παιχνιδάκι...
Ίσως βρω την παιδική αθωότητα. Ίσως βρω εκείνη.
Ν΄ακούσω το γλυκό ψιθύρισμα "Σ΄αγαπώ"
Τώρα όμως, είναι πολύ αργά.
Άρχισε να νυχτώνει.
Αντίο...Μαρία
"Στον άγνωστο εξόριστο ποιητή"
Μου έδεσαν τα πόδια και μου είπαν: Περπάτα.
Μου έδεσαν τα μάτια και μου είπαν: Διάβασε.
Με έβαλαν σ' ένα κλουβί και μου είπαν: Πέταξε.
Με έριξαν στη θάλασσα και μου είπαν: Κολύμπα.
Μου έδεσαν τα χέρια και μου είπαν: Υπόγραψε.
Και περπάτησα
Και διάβασα
Και πέταξα
Και κολύμπησα.
Όμως, δεν υπέγραψα!!!
"Πέταξε-Ζήσε"
Είναι φορές
που σου δίνουν
μικρόφωνο και δεν έχεις
τι να πεις. Σου δίνουν το λόγο
και δεν βγάζεις μιλιά. Σου παραχωρούν
χώρο να γράψεις και δεν ξέρεις, πια, γραφή.
Σε ρωτούν αν έχεις γράμμα να στείλεις και δείχνεις
άδειο τον φάκελο. Το τρένο φεύγει κι εσύ μένεις στο σταθμό.
Με μια βαλίτσα γεμάτη όνειρα, χωρίς εισιτήριο, χωρίς προορισμό
κοιτάζεις γύρω σου και δε βλέπεις την Άνοιξη. Δεν ακούς τ΄αηδόνια
κι η ευωδιά των γιασεμιών δε φτάνει σε σένα. Και το φεγγάρι το βράδυ
δεν θα βγει για σένα. Πίστεψέ το, παλικάρι μου, η ζωή δε σου χαμογέλασε.
Αλλαξέ την. Βγες απ΄ το υπόγειο κι άνοιξε τα φτερά σου. ΠΕΤΑΞΕ!!! ΖΗΣΕ!!!
(Αναλαμπές - Χρ.Ζουλιάτης)
"Χωρίς σωσίβιο"
Ναι
Χωρίς
σωσίβιο
ταξίδεψα
στ'απέραντο
βαθύ χρώμα
των ματιών της,
στον κυματισμό τους.
Στις συμπληγάδες των
βλεφαρίδων της, έχασα
τα κουπιά της βάρκας μου,
στον αναστεναγμό την πυξίδα
και στο πρώτο αντίο, βούλιαξα
στην φουρτουνιασμένη θάλασσα,
στα βαθιά νερά της άγνωστης ψυχής.
Ναι, ναυαγός μέσα στην απεραντοσύνη.
Χρ.Ζουλιάτης (Συλλογή "Πορεία μπροστά")
"Φτερωτός καβαλάρης"
Ποίηση: Χρήστος Ζουλιάτης
Χαρακτικά: Α.Τάσσος
Μουσική: Adolphe Biarent
Τον βλέπαμε από μακριά.
Ένας φτερωτός καβαλάρης,
που άφηνε πίσω του ένα σύννεφο σκόνης.
Κι ακολουθούσαν χιλιάδες...
Ποδοβολητά και γέλια,
σμίγανε στου κάμπου την απεραντοσύνη.
Η γη υποδεχόταν τα παιδιά της
με ένα πλατύ χαμόγελο.
Κάλπαζε πάνω στο μαύρο του φαρί
αγέρωχος, δυνατός, με τη λάμψη στα μάτια.
Χωρίς φυσεκλίκια, ζωσμένος σταυρωτά με το δίκιο και την πίστη.
Σηκώσαμε τα μαντήλια μας και του φωνάξαμε:
"Έεεε... σύντροφε, πάρε μας μαζί σου,
δεν έχουμε ελπίδα εδώ στα ξεροχώραφα".
Ρυάκια ιδρώτα κυλούσαν στις αυλακιές του προσώπου
και κάθε τόσο τα σκούπιζε με την ανάστροφη του χεριού του.
Χαμογέλασε...
"Τα χωράφια θέλουν το σπόρο τους για να γεννήσουν
κι αν σας λείψει το νερό,
θα τα ποτίσετε
με το αίμα και τον ιδρώτα σας.
Μια μέρα θα θερίσετε".
Σαν ευλογία και λύτρωση τα λόγια του.
Κέντρισε τ' άλογό του
"Χαααα...Πάμε αδέλφιααα''
και χάθηκε, αφήνοντας πίσω του ένα κόκκινο σύννεφο
από ελπίδες και όνειρα!
(Από τη Συλλογή "Πορεία μπροστά")
Τόση ομορφιά να σε πολιορκεί,
τόσα χρώματα να σε περιλούζουν,
τόσες ευωδιές κι αρώματα να σε μεθούν,
τόσα τιτιβίσματα να σε γλυκαίνουν,
τόση χαρά να σε πλημμυρίζει,
η γη και η Άνοιξη να ζευγαρώνει...
κι αυτή να λείπει...
"Έρωτας"
Δεν το πιστεύω....
Δεν το πιστεύω....
Δεν το πιστεύω....
Δεν το πιστεύω....
Έγειρε πάνω μου!
Αναζήτηση
"Αναζήτηση"
Πού
να 'σαι,
μου 'λεγες
και έψαχνες
μεσ' τις λέξεις
να βρεις τα ίχνη
που άφησα πίσω
στο θολό σύννεφο.
Που να ΄ξερες αγάπη
πως είχα τρυπώσει στα
φυλλώματα της καρδιάς Σου!
"Ερωτικό άγγιγμα"
Το άγγιγμα των χεριών δεν είναι τίποτα.
Το άγγιγμα των ματιών, να δεις!
Εδώ σε θέλω.
Μαρία
Μια μια οι λέξεις έπεφταν σαν βροχούλα
πάνω στο άσπρο χαρτί και διαλύονταν.
Κάποια γράμματα γαντζώθηκαν και άρχισαν
να γράφουν τ΄όνομά σου: Μαρία!
Και μονομιάς, η τελευταία σταγόνα τη βροχής
άνοιξε το παραθύρι μου να μπει η Άνοιξη!!!
*************************
__________________________________Χμμ...
Ακούστε
και προσέξτε
Μην τον βλέπετε
που χαμογελάει και,
ναι, φλυαρεί ασταμάτητα,
που μοιράζει χιλιάδες φιλιά και,
ναι, συγχρόνως ξύνει τ΄αχαμνά του.
Κυκλοφορεί με μια πλαστή ταυτότητα,
καρφιτσωμένη στ' αριστερό του πέτο και
με ένα ληγμένο κι αραχνιασμένο διαβατήριο
στριμωγμένο στο τσεπάκι, στη θέση της καρδιάς,
τάχα πως είναι ''ενθύμιο φιλίας'' και παντοτινής, λέει,
συμπόρευσης στους αγώνες, που, ναι, αλάργα αγνάντευε
απ' το παραθύρι, γράφοντας πάντοτε για σημεία και τέρατα.
Σε λίγο, ο αυτοκράτωρ θα είναι μόνος, χωρίς την ακολουθία του
και θα περιφέρεται γυμνός με τις άδειες αποσκευές του. Ο λόγος;
Δυο λέξεις θα τον φυλακίσουν, ο κομπασμός, ναι, και η αλαζονεία.
________________________________________________Χμμ...
________________________Χρήστος Ζουλιάτης - Αύγουστος 2016
Φρίντα
Που
Πήγε
Η Αγάπη;
Ο Έρωτας;
Τα αισθήματα;
Αυτή η Φρίντα;
Απόμακρη στέκεται
Με το πολύχρωμο νέον.
Αιώνια να μας προσκαλεί
Στα ολόλευκα της σεντόνια
Σε ένα αργό ερωτικό παιχνίδι
Πάθους που δεν θέλει να σβήσει!
Χρήστος Ζουλιάτης / Απρίλης 2017
_______Φινάλε
Το
Έργο
Τέλειωσε
Έπεσε η αυλαία
Μην χειροκροτήσετε
Για τους πρωταγωνιστές
Αφήστε να κυλήσει ένα δάκρυ...
Χρήστος Ζουλιάτης 8/8/2017
Ημερολόγιο του Μάρτη
Κάτι άστραψε και ξαφνικά,
ένα χέρι, ίσως το δικό μου, χάιδεψε τους προβολείς,
και χαμήλωσαν τα φώτα.
Τρεμόπαιξαν από ταραχή και θαρρώ,
πως υποκλίθηκαν για να περάσει η Άνοιξη,
με ορθάνοιχτα τα παράθυρα, φορτωμένη με χαμόγελα,
με απρόσμενες ευωδιές και ελπίδες.
Ετούτος ο ερχομός, στο τέταρτο πάτωμα,
ανέβασε τη ζωή ψηλότερα,
σχεδόν, την ακούμπησε στον ουρανό.
Όλα τριγύρω άλλαξαν,
σαν κάποιο μαγικό ραβδάκι να άγγιξε το σύμπαν
και έφτιαξε έναν απέραντο παράδεισο.
Θα ζήσω ή θα πεθάνω, πάνω σ΄ένα αγγελικό κορμί.
Χρήστος Ζουλιάτης 11/8/2017
.
Ερωτική τρικυμία
Αρμενίσαμε μεσοπέλαγα στην τρικυμία του πάθους,
χωρίς κουπιά, χωρίς πηδάλιο.
Σφιχταγκαλιασμένοι στα μανιασμένα κύματα του πόθου,
χωρίς σωσίβιο, χωρίς πυξίδα, χωρίς προορισμό.
Και όταν τα βελούδινα χείλη της ακούμπησαν το κορμί μου
φλόγισαν το αίμα των φλεβών
που κράτησαν ολόρθο το κατάρτι της ευτυχίας
στα σκαμπανεβάσματα της ανείπωτης ηδονής,
αναζητώντας ερωτική έξοδο
στις ανταριασμένες κορφές του στήθους της.
Ναυαγοί της ερωτικής τρικυμίας!!!
Χρήστος Ζουλιάτης / Ιούλιος 2017
.
Μεθυσμένες πολιτείες
Πετούσε στο απέραντο γαλάζιο
κι άφηνε πίσω της μικρές κόκκινες καρδούλες.
Λικνιζόταν σε έναν τρελό αέναο χορό.
Μια αγγελική μορφή στ' άσπρα ντυμένη, με μεγάλα μάτια
με πλατύ χαμόγελο, μου έγνεφε να πετάξω ψηλά.
Να μπω κι εγώ στο στριφογύρισμα του έρωτα.
Αγκαλιασμένοι, πάνω σ' ένα άσπρο σύννεφο,
να γυρίσουμε το νέο κόσμο που μας έκλεινε το μάτι.
Μας καρτερούσε.
Έλα, μου είπε. Θέλει ψυχή για να πετάξεις.
Θέλει καρδιά για να γνωρίσεις τον αληθινό έρωτα.
Θέλει δύναμη να κατακτήσεις το τέλειο.
Πέταξα μαζί της.
Χρήστος Ζουλιάτης / Ιούλιος 2017
.
«Λυκαβηττός»
Μια ζωή δρόμος
Μια ζωή ορθοπεταλιά
Ένας δρόμος ανηφορικός
Να φτάσω ψηλά, στην κορυφή
Στην αναζήτηση του αδύνατου
Να δω θάλασσες και βουνοκορφές
Να δω τη σύγκρουση των χρωμάτων
Δίψα για μια και μόνο όμορφη στιγμή
Να την δω, να την νιώσω, να την αγγίξω
Πως θα 'ταν τόσο κοντά μου, δεν το ήξερα
Πως η απεραντοσύνη του κόσμου θα ήταν εδώ
Σε μια δύση, σ' ένα σούρουπο, σε μια νέα ανατολή! ________________________Εδώ θα μείνω!!!
Χρήστος Ζουλιάτης
.
ΦΛΟΙΣΒΟΣ
Ποίηση: Χρήστος Ζουλιάτης
Μουσική: Spring Waltz (Frederik Chopin)
Βίντεο: Χρήστος Ζουλιάτης
ΦΛΟΙΣΒΟΣ
Δεν είναι ο απαλός ήχος των κυμάτων
Δεν είναι η μαρίνα με αραγμένα πλεούμενα
Δεν είναι η παιδική χαρά για ατίθασα παιδιά
Δεν είναι το αραξοβόλι των ονείρων σου στο ηλιοβασίλεμα
Δεν είναι ο ήχος του κλείστρου που αιχμαλωτίζει το μπλε της θάλασσας
Δεν είναι το κοκτέιλ που πίνεις στο μπαρ
Δεν είναι οι φωνές των απελπισμένων
που τρέχουν να προλάβουν το χθες που έχασαν
σε μια δύση του ήλιου
Φλοίσβος
Δεν είναι ταβέρνα, δεν είναι στάση, δεν είναι οι γραμμές του τραμ, δεν είναι ξενοδοχείο, δεν είναι σινεμά, δεν είναι λούνα παρκ, δεν είναι χωριό, δεν είναι παράδεισος, δεν είναι κόλαση...
Φλοίσβος
Είναι μια καμαρούλα τόση δα, ένα ανοχύρωτο φρούριο,
πάνω σε τέσσερα στρογγυλά όμικρον,
ανάμεσα στο λευκό το γιώτα και το κάπα, ανάμεσα στο εφτά και το οχτώ.
Φλοίσβος. Είναι το σφιχταγκάλιασμα
Είναι το πρώτο φιλί που έδωσες και πήρες, ένα κρύο απομεσήμερο,
τυλιγμένο στο μοβ.
Φλοίσβος. Είναι το χτυποκάρδι που σε έκανε να ριγήσεις και να παραδοθείς
Φλοίσβος είναι Αγάπη, είναι Έρωτας!
Ο Φλοίσβος είναι η ζωή σου όλη!
Έρωτας είναι μάτια μου.
Δέκα άτομα χωρούσε το ασανσέρ.
Και όμως, κόκκινο άναψε, όταν μπήκε η αέρινη οπτασία της,
σημάδι πως το φορτίο έγινε υπέρβαρο.
Πόση ομορφιά κουβαλούσε επάνω της, θεέ μου!
Ανέβηκε στο πέμπτο πάτωμα.
Πώς να βαστάξει κι αυτό το πάτωμα
το βάρος μιας καρδιάς που χτύπαγε μέσα της,
το χαμόγελο, τα μαύρα μάτια, την αγάπη, τον έρωτα!
Κατεβήκαμε απ΄τις σκάλες αγκαλιασμένοι.
Το ασανσέρ, ανήμπορο πια, δεν άντεχε το βάρος του έρωτα!
Τρέξαμε μέσα στη νύχτα να ζήσουμε το όνειρο.
Χρήστος Ζουλιάτης
ΜΑΡΙΑ
Στίχοι: Χρήστος Ζουλιάτης
Μουσική-Τραγούδι-Κιθάρα: Γιώργος Κριωνάς
Συνοδεύουν:
Αλέξανδρος Γκέλιας (βιολί)
Στέλλα Γιαλόγλου (πιάνο)
Trio del Art (Γ.Κριωνάς-Αλ.Γκέλιας-Στ.Γιαλόγλου)
Χωρίς τα μάτια σου
την ομορφιά του κόσμου
δεν μπορώ να δω.
Χρώματα κι αρώματα
έρχονται και φεύγουν βιαστικά.
Χιλιάδες εικόνες, δραπετεύουν.
Μαρία! Μαρία! Μαρία!
Και η αγάπη και ο έρωτας,
σαν άμμος γλιστρούν,
χάνονται στην αμμουδιά,
στην απέραντη καυτή αμμουδιά
που κάποτε περπάτησα μαζί σου.
Μαρία! Μαρία! Μαρία!
Ψάχνω τα βήματά σου και τ' ακολουθώ.
Να σε βρω για μια νύχτα,
μόνο για μια νύχτα.
Να πεθάνω στο αγγελικό σου κορμί.
Μαρία! Μαρία! Μαρία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου