«ΣΥΝΟΙΚΙΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ»: Η θρυλική ταινία του 1961 / Η Ελλάδα µε τα τσίγκινα σπίτια, την ανέχεια και τους φτωχοδιάβολους.

«ΣΥΝΟΙΚΙΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ». Η ταινία που λογοκρίθηκε και πυροδότησε επεισόδια µεταξύ των θεατών και αστυνοµίας και οδήγησε σ' ένα διαζύγιο και µια οικονοµική καταστροφή του Αλέκου Αλεξανδράκη. Γυρίστηκε το 1961, και προκάλεσε θύελλα µε τη θεµατική της, αφού αποτύπωνε την Ελλάδα των συνοικιών µε τα τσίγκινα σπίτια, την ανέχεια και τους φτωχοδιάβολους. Από τότε πέρασαν 56 χρόνια και η ανέχεια και οι φτωχοδιάβολοι είναι και πάλι στο προσκήνιο, με την απόλυτη κρίση να μαστίζει την φτωχολογιά αλλά και τη μεσαία τάξη, αφού 2,3 εκατ. Έλληνες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας .

Λίγα λόγια για να θυμηθούμε την υπόθεση του έργου. 

'Oλες οι εκφάνσεις της ζωής των ανθρώπων μιας αθηναϊκής φτωχοσυνοικίας, οι οποίοι αν και ζουν στην έσχατη μιζέρια, δεν παύουν να ονειρεύονται ένα καλύτερο αύριο. Ο Ρίκος αποφυλακίζεται και επιστρέφει σπίτι του, σε μια από τις φτωχότερες συνοικίες της Αθήνας. Όλοι η γειτονιά πλαντάζουν μέσα στη μιζέρια, τη λασπουριά, τη γκρίνια αλλά, κανένας δεν πλάθει ένα άξιο όνειρο. Για να γλυτώσουν από την κακομοιριά, ονειρεύονται την ατιμία, την κλοπή, την πορνεία, δηλαδή, τον εύκολο δρόμο. Η παλιά αγάπη του Ρίκο, η Στεφανία, δεν θέλει να συνεχίσει  τη σχέση μαζί του, τώρα που έχει άλλους πλούσιους φίλους. Μαζί με τον Νεκροφόρα και τον Ασημάκη, αρχίζουν εμπόριο παράνομων προϊόντων, αλλά πέφτουν έξω. Ο Ρίκος προτείνει να επιχειρήσουν ένα μεγαλύτερο κόλπο, όμως δεν θα προλάβουν να το ξεκινήσουν γιατί έχει ήδη σπαταλήσει τα λεφτά που του έδωσε ο Ασημάκης για κεφάλαιο... Κάπως έτσι... Τα υπόλοιπα, θα τα θυμηθείτε βλέποντας ολόκληρη την ταινία.

Αξίζει να αναφερθούμε, όμως, στις  σκηνές όπως, το όνειρο του σπιτιού με μεγάλα παράθυρα σε ένα «οικοπεδάκι» και το φινάλε της σκηνής της ληστείας όπου θριαμβεύει το καλό και η ανθρωπιά. Για την πραγμάτωσή τους, βέβαια, δίνουν πολλά με το ταλέντο τους, δυο καταπληκτικοί ηθοποιοί: Στην πρώτη σκηνή η θαυμάσια Αλέκα Παΐζη και στη δεύτερη ο φανταστικός Μάνος Κατράκης. Δυο ηθοποιοί που  με τις ερμηνείες τους, σφραγίζουν την επιτυχία της ταινίας, που αποτελεί μια σπάνια περίπτωση στο ελληνικό σινεμά εκείνης της εποχής. Πολύ καλές επίσης και οι άλλες ερμηνείες ηθοποιών όπως ο Αλεξανδράκης, ο Πέτσος (τραγική χαμηλότονη φιγούρα) και η Σαπφώ Νοταρά. Ενδιαφέρουσα παρουσία και η Αλίκη Γεωργούλη στο ρόλο της ονειροπαρμένης και αφελούς νεαρής. Καθοριστική ήταν και η εξαίρετη δουλειά του Δήμου Σακελλαρίου, που η φωτογραφία του ανάπλασε τις χαμοκέλες, τα σοκάκια και τη μιζέρια του συνοικισμού με λαμπρή πλαστικότητα, με εκφραστικούς φωτισμούς και, μάλιστα, χωρίς τη χρήση κάποιου εντυπωσιακού εφέ.

Η ταινία γυρίστηκε στον Ασύρματο, περιοχή στα Κάτω Πετράλωνα. Με σενάριο του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη και του συγγραφέα Κώστα Κοτζιά, ο Αλέκος Αλεξανδράκης επιχειρεί την πρώτη του σκηνοθεσία στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Έχει ήδη παντρευτεί την Αλίκη Γεωργούλη (1957) και μοιράζονται την αγάπη τους για την τέχνη, τις προοδευτικές τους ιδέες, τα ιδανικά τους για έναν καλύτερο κόσμο. 

H «Συνοικία το όνειρο» λογοκρίθηκε και ένας αστυνομικός διευθυντής, που σταμάτησε την προβολή της, τους είχε πει: «Τι πράγματα είναι αυτά που δείχνετε; Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πεινασμένοι ούτε τρελοί που να κυκλοφορούν ελεύθεροι. Κάνετε κομμουνιστική προπαγάνδα». Ευτυχώς που διαμαρτυρήθηκε η Ελένη Βλάχου κι επετράπη τελικά  η προβολή της ταινίας, έστω και πετσοκομμένη.

Η «Συνοικία το όνειρο» είναι η πιο σημαντική σκηνοθετική δουλειά του Αλέκου Αλεξανδράκη στον ελληνικό κινηματογράφο. Η ταινία, αν και δεν σημείωσε μεγάλη εμπορική επιτυχία, εν τούτοις θεωρείται μια από τις σπουδαιότερες ηθογραφίες της μεγάλης οθόνης. Ο Αλέκος Αλεξανδράκης πλησίασε ρεαλιστικά την ελληνική πραγματικότητα, δραματοποιώντας τον πόνο και τις λαχτάρες της φτωχολογιάς, έτσι όπως τις βίωσαν οι άνθρωποι της εκείνα τα δύσκολα χρόνια του '60. Οι κριτικοί της εποχής χαρακτήρισαν την ταινία «αριστούργημα» και μίλησαν πολύ κολακευτικά και για την υπέροχη μουσική επένδυση του Μίκη Θεοδωράκη που έντυσε με τον πιο δεξιοτεχνικό τρόπο, όχι μόνο τις δραματικές σκηνές της ταινίας αλλά και τις ντοκουμαντερίστικες εικόνες της. Το δε τραγούδι «Βρέχει στη φτωχογειτονιά», με αφετηρία αυτή την ταινία, ξεκίνησε το διαχρονικό του ταξίδι στην ιστορία και έμεινε στο χρόνο, ως μια από τις σημαντικότερες  στιγμές του ελληνικού  λαϊκού τραγουδιού.  Ένα από τα αρτιότερα τραγούδια στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, μουσικά, στιχουργικά κι ερμηνευτικά. Εξαιρετικό παίξιμο πάνω σε εξαιρετική μουσική. Στίχοι βαθιά λαϊκοί αλλά ταυτόχρονα και ποιητικοί που κατάφεραν να εκφράσουν τον πόνο και τη λαχτάρα της φτωχολογιάς. Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης με την αυθεντική λαϊκή και δραματική ερμηνεία του, γίνεται άλλος ένας ρόλος στην ταινία. 

Το ενδιαφέρον, όμως, εστιάζετε και στα πολιτικά γεγονότα, που δείχνουν και το κλίμα της εποχής και σημάδεψαν  την ταινία με τα «ήξεις-αφίξεις» του Καραμανλικού κράτους και παρακράτους όπου, ο διαχωρισμός ήταν ασαφής, με αποκορύφωμα αργότερα τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Εποχή δύσκολη για  αριστερούς και δημοκρατικούς καλλιτέχνες να δημιουργήσουν πόσο δε, να  έχουν την συμπαράσταση της πολιτείας. Είναι η εποχή που ο κάθε «ύποπτος» αριστερών φρονημάτων είχε τον χωροφύλακά του. Διαβάστε, και θαυμάστε τη δημοκρατική «ευαισθησία» του κράτους ή παρακράτους (διαλέγετε και παίρνετε), τι έγραφε ο τύπος της εποχής (Ελευθερία 4-8-1961)

Μια θρυλική συνοικία, μια καταραμένη ταινία.

Γυρίσματα κάτω από αντίξοες συνθήκες, πολιτικές διώξεις, λογοκρισία...
Ανάμεσά τους ο Ρίκος (Αλεξανδράκης), πρώην κατάδικος, νυν μικροκομπιναδόρος, αλλά με καλή καρδιά. Η αγαπημένη του Στεφανία ( Αλίκη Γεωργούλη ), που φλερτάρει με πλούσιους και με την ιδέα να ξεφύγει μια και καλή από τη φτωχογειτονιά. Ο ασκητικός «Νεκροθάφτης» ( Μάνος Κατράκης ), που σέρνεται ενώ προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον εφιαλτικό, όπου ακούς μωρά να κλαίνε και επιθετικές γυναίκες να φωνάζουν. Μια τουαλέτα και ένα τηλέφωνο υπάρχουν για ολόκληρη την περιοχή. Νερό, στου διαόλου τη μάνα... Ο ιταλικός νεορεαλισμός του Ντε Σίκα και του Ροσελίνι ενσωματωμένος στην ελληνική πραγματικότητα της αυγής της δεκαετίας του ΄60. 

Τα όσα συνέβησαν μετά τα γυρίσματα άνοιξαν μια πληγή που δεν θεραπεύτηκε ποτέ - απόδειξη τα λεγόμενα του ίδιου του Αλέκου Αλεξανδράκη όποτε τον ρωτούσαν για την ταινία. 
ΔΙΑΒΑΣΤΕ περισσότερα στο ΒΗΜΑ


Επιμέλεια Χρήστος Ζουλιάτης

********************************************************************************************************
Εδώ μπορείτε να δείτε ολόκληρη η ταινία

Όταν τ΄αστέρια λάμπουν: ΜΥΡΣΙΝΗ ΚΆΓΚΑΡΛΗ / Μαθήτρια της ΣΤ' δημοτικού, από 6 χρονών παίζει πιάνο και συνθέτει.

ΜΥΡΣΙΝΗ ΚΑΓΚΑΡΛΗ, η πιο μικρή συνθέτις και πιανίστα, ένα εξαιρετικό ταλέντο που εντυπωσιάζει με τις συνθέσεις της και τις ερμηνείες της. Και δεν είναι ακόμα ούτε 12 χρονών, μαθήτρια της έκτης δημοτικού. Η «γνωριμία» είναι διαδικτυακή και απ΄το κανάλι που της έχουν φτιάξει οι γονείς της στο youtube, μπόρεσα να ακούσω κομμάτια, είτε δικά της είτε κλασικών συνθετών. Ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα για το «θράσος» της, παιδί πράγμα, να συνθέτει απ' τα μικράτα της.

Η Μυρσίνη Κάγκαρλη γεννήθηκε στο Μόντε Κάρλο στις 25 Οκτωβρίου 2005. Ξεκίνησε τα πρώτα της μαθήματα στο πιάνο σε ηλικία 6 ετών στο Εθνικό Ωδείο με δασκάλα τη Χριστίνα Ιωακειμίδου και συνέχισε με τον Δημήτρη Τουφεξή. Έχει συμμετάσχει και βραβευτεί στους πανελλήνιους διαγωνισμούς πιάνου της Χ.Ο.Ν, του Φίλωνα και της Μαρίας Χαιρογιώργου – Σιγάρα. Έχει συμμετάσχει σε Μουσικά Φεστιβάλ (εκδόσεις Cambia, Φεστιβάλ Ελλήνων Συνθετών - Μάιος 2016, Ευρωπαϊκή Ημέρα Μουσικής, Ερευνητικό Ωδείο Χαλκίδας - Ιούνιος 2016) και Μουσικές Ακαδημίες (Κολλέγιο Anatolia, 2nd Summer Music Performance Program  – Ιούλιος 2016, Mozarteum, Summer Academy – Αύγουστος 2016, όπου έγινε δεκτή στο καλοκαιρινό εντατικό τμήμα για ιδιαίτερα ταλαντούχα παιδιά). Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια με τους Δημήτρη Δημόπουλο, Δημήτρη Τουφεξή, Alex Peh (State University of New York), Jura Margulis (University of Arkansas) και Andrea Weber (Mozarteum, Salzburg). Σήμερα, δασκάλα της στο πιάνο είναι η Αγάθη Λεϊμονή.

Από τα 8 της χρόνια ασχολείται με τη σύνθεση μουσικών έργων. Οι συνθέσεις της «Το Βαλς της Χριστίνας», η «Η Βροχή», «το Όνειρο», «η Σουίτα των Χρωμάτων» και «Violeta and Nicolae» έχουν βραβευτεί σε πανελλήνιους και διεθνείς διαγωνισμούς σύνθεσης στις ΗΠΑ (Golden Key Music Festival Piano Composition Competition) και τη Γερμανία (Carl von Ossietzky Composition Competition, University of Oldenburg). Τον Οκτώβριο του 2014 εκδόθηκε από τις εκδόσεις Cambia «To Βαλς της Χριστίνας», συλλογή των επτά πρώτων συνθέσεών της για πιάνο, τα οποία παρουσίασε στην αίθουσα εκδηλώσεων Ιανός. Έργα της έχει επίσης ερμηνεύσει στα Μουσικά Φεστιβάλ των εκδόσεων Cambia και του Ερευνητικού Ωδείου Χαλκίδας, καθώς και στις αίθουσες του Ιδρύματος Θεοχαράκη, στην Ehrbaar Saal στη Βιέννη, και στη Wiener Saal στο Salzburg της Αυστρίας. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια μορφολογίας και ανάλυσης με τον Κώστα Χάρδα και σύνθεσης με τον Γιώργο Βασιλαντωνάκη (College of Charleston).

Η μουσική της εκπαίδευση περιλαμβάνει μαθήματα βιολιού (επίπεδο μέσης) με δάσκαλο τον Στέφανο Μήλα και αρμονίας (επίπεδο β΄ ειδικού) με δάσκαλο τον Κώστα Χάρδα στο ωδείο Ορφείο. Έχει συμμετάσχει στη νεανική Ορχήστρα του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού, στην Underground Youth Orchestra, στην νεανική συμφωνική ορχήστρα του ωδείου Φίλιππος Νάκας και του Διεθνούς Ωδείου Αθήνας παίζοντας πλήκτρα και βιολί. Έχει βραβευτεί στον διεθνή διαγωνισμό μαθηματικών Kangaroo 2013 και στον πανελλήνιο διαγωνισμό φυσικής Αριστοτέλης 2016.

Η Μυρσίνη είναι σήμερα μαθήτρια της έκτης δημοτικού.

Ερμηνείες συνθέσεών της, καθώς και έργων άλλων συνθετών 
μπορούν να αναζητηθούν στο κανάλι της στο ---> youtube

 MYRSINI KAGARLIS

Myrsini Kagarlis was born in Monte Carlo (Monaco) in 2005. She started piano lessons at age six with Christina Ioakimidou and she continued with Prof. Dimitri Toufexis. Since 2013 she has participated in piano competitions, music festivals and summer academies and has won awards and distinctions. In 2016 she was admitted to the intensive course for highly talented students of the Summer Academy of Mozarteum University in Salzburg (Austria). She attends piano master classes regularly, including in the past with Dimitri Dimopoulos, Alex Peh (SUNY), Andreas Weber (Mozarteum University) Jura Margulis, and Lilia Boyadjieva. Her teacher is currently Agathe Leimoni.

From the age of eight Myrsini has been composing musical works. Her compositions have won awards in national and international composition competitions including the Golden Key Music Festival Competition (US and Austria) and the Carl von Ossietzky Competition (University of Oldenburg, Germany). A collection of her early works was published in 2014 under the title Christina’s Waltz (Cambia Editions, Athens). Myrsini has performed several of her works at artistic events and music halls including IANOS Bookstore and Theocharakis Foundation (Athens), Ehrbaar Saal (Vienna) and Wiener Saal (Salzburg). 

Her musical education includes four years of violin instruction, currently with Mr. Stefanos Milas (intermediate level), and advanced Harmony, currently with Prof. Κostas Chardas (Music Studies, Aristotle University of Thessaloniki). She has participated in symphonic and contemporary youth orchestras playing violin and keyboard. 

Myrsini is currently a sixth grade elementary school student and she has won national awards in mathematics (Kangaroo Competition, 2013) and physics (Aristotle Competition, 2016).
(Για το βιογραφικό βοήθησε η μαμά της, Μαρίνα)

Some performances of her own works and of classical composers are --->YouTube

 Επιμέλεια Χρήστος Ζουλιάτης

ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΣ / Τρία χρόνια στη Μακρόνησο / «Δεν θα ξεχάσω όσους αγάπησα και όσους με αγάπησαν»

Ν Ι Κ Ο Σ   Κ Ο Υ Ν Δ Ο Υ Ρ Ο Σ: Εμένα δε μου έκαναν τίποτα εκεί στη Μακρόνησο, μπροστά σε αυτά που έκαναν στους άλλους. Δεν μιλάω για τις απειλές, για το ξύλο, για την πείνα, για την ταπείνωση, για τα μαρτύρια, για τους βασανισμούς. Μιλάω για την ντροπή. Για κείνους που δεν άντεξαν. Και τους ανάγκασαν ύστερα να στραφούν εναντίον των συντρόφων τους. Αυτό δεν το σηκώνει κανένας. Είναι η χρεοκοπία του ανθρώπου. Κι αυτουνού που το συλλαμβάνει στο αρρωστημένο μυαλό του, και του αλλουνού που αναγκάζεται να το δεχθεί. Ο μεσαίωνας δεν το τόλμησε. Και το τόλμησαν αυτοί. Και είχαν το θράσος, και μάλιστα ένας πνευματικός άνθρωπος σαν τον Παναγιώτη τον Κανελλόπουλο, να πει πως «η Μακρόνησος ήταν ο καινούργιος Παρθενώνας της Ελλάδας». Φτου!

Μακρόνησος / Τάσος Κατράπας - Νίκος Κούνδουρος - Θανάσης Βέγγος

Ως γόνος μεγάλης οικογένειας που ήμουν, οι βασανιστές θέλησαν να αλαφρύνουν το δικό μου βασανιστήριο στο Μακρονήσι. «Ζήτα μια χάρη και θα σου την κάνουμε» μου είπαν και το μόνο που ζήτησα ήταν, να με αφήσουν να πάω να μείνω στο βουνό χωρίς φαΐ και χωρίς νερό, ενδεχομένως, αρκεί να μην τους βλέπω και να μη με βλέπουν. Το δέχτηκαν!

Την πρώτη μέρα τράβηξα για το βουνό, βρήκα ένα μέρος να κάτσω και βάλθηκα να ατενίζω την απέραντη μοναξιά του τοπίου. Ξάφνου, εκεί που καθόμουνα και χάζευα και κοίταζα, πως ν' αρχίσω, μόνος τελείως, μ' ένα αντίσκηνο πεταμένο χάμου, μ' ένα σκεπάρνι και με πασσάλους, βλέπω μια σιλουέτα περίεργη, ένας γρήγορος, αεράτος τύπος μέσα σ' αυτές τις φοβερές χλαίνες που μας δίνανε, τις βρώμικες, ξεσκισμένες, να καταφθάνει, κουβαλώντας πασσάλους, σανίδια από κιβώτια κι ένα σφυρί και δυο τρία κομμάτια ύφασμα.

Δεν μου μιλάει, δεν του μιλάω και σε ελάχιστα λεπτά με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις στήνει ένα αντίσκηνο! Το δικό μου αντίσκηνο και μου λέει ξαφνικά: «Συναγωνιστή - ευλογημένη λέξη, που τελικά έχει γίνει ρετσινιά - συναγωνιστή, θα πεθάνεις. Το βράδυ κάνει κρύο. Βάλε την κουβέρτα σου πάνω στα σανίδια». Λέω: «Εσένα τι σε νοιάζει αν πεθάνω εγώ; Κι εσύ θα πεθάνεις». Ούτε γέλασε καν, ούτε και δε γέλασε. Πήρε τη διαλυμένη σκηνή κι άρχισε να τη στήνει μέσα στους πασσάλους της. Τον χάζευα, σκεφτόμουνα πως αυτός ή τρελός είναι ή άγιος. Τέλος πάντων, το ίδιο κάνει. Έκανα διάφορες σκέψεις, αφηρημένος και κουρασμένος, αλλά έτσι ξεκίνησε η γνωριμία μου με το Βέγγο.

Για όλες τις επόμενες μέρες, για όσο καιρό έζησα σαν αγρίμι, εξόριστος μεσ’ στην εξορία, ο ίδιος τύπος πηγαινοερχόταν κάθε μέρα διανύοντας μια τεράστια απόσταση από το στρατόπεδο ίσαμε το βουνό, μόνο και μόνο για να μου φέρνει φαγητό να τρώω να μην πεθάνω. Ήταν ο Θανάσης Βέγγος, η απαρχή μιας μεγάλης φιλίας πάνω απ’ όλα.

Τρία υπαίθρια θέατρα χτίστηκαν στη Μακρόνησο από το 1947 μέχρι το 1950. Τα έχτισαν οι ίδιοι οι εξόριστοι για την «ιδεολογική αναμόρφωσή τους'' με πέτρες που έσπαγαν μόνοι τους από το βραχώδες έδαφος.

Έμεινε μαζί μου όλα τα χρόνια της Μακρονήσου. Είχα χρεωθεί την κατασκευή ενός θεάτρου - ήμουν τριτοετής της αρχιτεκτονικής τότε. Πήγα στη διοίκηση και λέω: «Αυτόν το μισότρελο φαντάρο να μου τον δώσετε». Κι έτσι βρέθηκα να φτιάχνω το θέατρο με το Θανάση βοηθό. Στήσαμε τη σκηνή, ανεβάσαμε το πρώτο έργο, και να ο Βέγγος ηθοποιός και να ο Βέγγος πρωταγωνιστής και να ο Βέγγος αγαπημένος ολόκληρου του τάγματος, και να ο Βέγγος η ανακούφισή μας, η λύτρωση μας και το χαμόγελό μας.

Ο Νίκος Κούνδουρος οργανώθηκε στην Αντίσταση και στο ΕΑΜ. Σε στρατιωτική παρέλαση του 1949 αρνήθηκε να τραγουδήσει «Τι ζητάνε οι Βούλγαροι στη Μακεδονία; Ουστ

έξω Βουλγαριά» και έτσι βρέθηκε εξόριστος στη Μακρόνησο όπου και παρέμεινε μέχρι το 1952. Το 1953 μπαίνει στον χώρο του κινηματογράφου και ένα χρόνο αργότερα γυρίζει την πρώτη του ταινία.Γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά οι γονείς του δεν ανέχονταν να πολιτογραφηθεί σαν Αθηναίος. Τον μετέφεραν στην Κρήτη, τυλιγμένο σε μία πάνα, ώστε να γραφτεί στα δημοτολόγια του Αγίου Νικολάου της Κρήτης, στις 15 Δεκεμβρίου του 1926. Ήταν γιος του δικηγόρου και πολιτικού Ιωσήφ Κούνδουρου. Σπούδασε ζωγραφική και γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας από την οποία και αποφοίτησε το 1948. Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε ενταχθεί στις τάξεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, και μετά τον πόλεμο εξορίστηκε στη Μακρονήσο, λόγω των αριστερών φρονημάτων του. Στα 28 του χρόνια αποφάσισε να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως σκηνοθέτης με τη «Μαγική Πόλη» (1954), όπου συνδύασε τις επιρροές του από το νεορεαλισμό με την εικαστική του ματιά. Με το σύνθετο και πρωτοποριακό έργο Ο «Δράκος» (1956), ο Νίκος Κούνδουρος καθιερώνεται. Ακολούθησαν «Οι παράνομοι»  (1958), «Το ποτάμι» (1959), «Μικρές Αφροδίτες» (1963), «Το πρόσωπο της Μέδουσας» (1967), «Τα τραγούδια της φωτιάς» (1974), «1922» (1978) κ.ά.
Εκτενή αφιερώματα στο LIFO

Επιμέλεια κειμένων Χρήστος Ζουλιάτης

Άφησα τελευταίο το «πόνημα» του Στέφανου Χίου, που είναι η επιτομή της χυδαιότητας, της κίτρινης και γκαιμπελίστικης δημοσιογραφίας, στην «Ελεύθερη Ώρα», στις 13/11/2013, για τον Νίκο Κούνδουρο και τον Πέτρο Κόκαλη.

«Καταγγελίες φωτιά για ''αγωνιστές του ΕΑΜ'' που έπνιξαν την Ελλάδα στο αίμα με λαϊκά δικαστήρια δολοφονώντας νοικοκύρηδες σαν ταγματασφαλίτες
Όλα στη φόρα για ''αντιστασιακούς της αριστεράς'' που τα ''γεράκια'' της CIA τους τίμησαν στην Αμερικάνικη πρεσβεία!
Αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας εν όψει των ''επετειακών'' εκδηλώσεων των αριστερών στο Πολυτεχνείο, επιχειρεί ο γνωστός επιχειρηματίας, Ιωάννης Θεοφανόπουλος, εγγονός του αλησμόνητου Πρύτανη του ΕΜΠ που εκτελέστηκε από αντάρτες του ΕΑΜ στην Αράχοβα κατά την διάρκεια των ''Δεκεμβριανών'' του 1944». 

Και αφού πλέκει το εγκώμιο του πατριώτη Ιωάννη Θεοφανόπουλου, γράφει μεταξύ άλλων πως «Στην διάρκεια της Κατοχής συνεργάσθηκε με τον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό και τον Άγγελο Έβερτ για την διάσωση με πλαστές ταυτότητες πολλών φοιτητών» και επειδή οι κατοχικές δυνάμεις εκτίμησαν το «έργο» του «Το 1939-1941 διετέλεσε αντιπρύτανης, το 1941-1943 πρύτανης και από το 1943 ως το θάνατό του προπρύτανης του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Τον Δεκέμβριο του 1944 απήχθη από την οικία του επί της οδού Φερρών από ''Ελασίτες'' που τον οδήγησαν με τα πόδια ξυπόλυτο να διασχίσει την χαράδρα της Κάζας στον Κιθαιρώνα μέσα στα χιόνια, με προορισμό την Λειβαδιά». 

Στη συνέχεια, λοιπόν, ο εγγονός Θεοφανόπουλος, βασιζόμενος σε μαρτυρίες τάχαμου, κατοίκων και απογόνους του εκλιπόντος πατριώτη, εννοεί τους χίτες και ταγματασφαλίτες, αναφέρει τις «ιστορικές αφηγήσεις» τους πως «πέρασε λαϊκό δικαστήριο από τον λόχο ''Λόρδος Βύρων'' υπό τον καπετάνιο Φαράκο και δύο εξέχουσες προσωπικότητες της εποχής. Τον ιατρό Πέτρο Κόκκαλη και τον τότε φοιτητή και μετέπειτα διάσημο σκηνοθέτη, Νίκο Κούνδουρο».

Και ολοκληρώνει το «πόνημά» του γράφοντας «Ο πατέρας του διαπρεπή επιχειρηματία Σωκράτη Κόκκαλη, Πέτρος, δεν ζει για να μας απαντήσει....έχει τη δυνατότητα, όμως, να μας απαντήσει για τα εγκλήματα τους, ο κύριος Νίκος Κούνδουρος ο οποίος ζει και βασιλεύει. Ας επιστρατεύσει την μνήμη του βουτώντας την μέσα στο αίμα που χύθηκε…»


Είμαι σίγουρος πως, και τώρα ακόμα, αν δει το δημοσίευμα ο Νίκος Κούνδουρος, θα σηκωθεί απ΄τον τάφο του να τον φτύσει. 

ΛΙΛΗ ΖΩΓΡΑΦΟΥ: Ένας ακροβάτης πάνω απ' το χάος ήταν ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ, δειλός, ουτοπιστής, μανιακός φιλόδοξος.

«O Καζαντζάκης βάζει με μεγάλη ευκολία τους ήρωές του να απαρνιούνται δύο αγαθά που ο ίδιος δεν γνώρισε ποτέ: το σεξ και τον πλούτο». Ήμουν φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης όταν πήγα ν' ακούσω την ομιλία μιας συγγραφέως, της Λιλής Ζωγράφου, που είχε κάνει αίσθηση για την τολμηρότητα της γραφής της και της θεματογραφίας της και έγινε γνωστή στο Πανελλήνιο επειδή τόλμησε να απομυθοποιήσει τον Καζαντζάκη δημοσιεύοντας το 1959 τη μελέτη της «Νίκος Καζαντζάκης. Ένας τραγικός»

Αναμνηστική φωτογραφία του 1901 / Νίκος Καζαντζάκης, μαθητής ΣΤ' Τάξης

Έτσι ξεκινάει την εργασία της η Μαριέττα Ιωαννίδου, Καθηγήτρια του Τμήματος Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Άμστερνταμ, με θέμα: Νίκος Καζαντζάκης: Υμνητής της Γυναίκας ή Μισογύνης;

Και συνεχίζει η Μαριέττα Ιωαννίδου:

Το παραπάνω απόσπασμα της ομιλίας της με έβαλε σε σκέψεις, γκρέμιζε ένα είδωλό μου, κατά κάποιον τρόπο, επειδή είχα από το Λύκειο διαβάσει κιόλας τα περισσότερα έργα του μεγάλου συγγραφέα και τον θαύμαζα απεριόριστα! Την περίοδο εκείνη μάλιστα διάβαζα την «Οδύσσειά» του και ήμουν άκρως εντυπωσιασμένη, όχι μόνον από τη φαντασία του συγγραφέα, αλλά κι από τη γλώσσα του, με τις ασυνήθιστες και πρωτάκουστες για μένα λέξεις, που με γοήτευαν, σαν θύελλα... Κυρίως στο έργο αυτό, αλλά και στα μυθιστορήματά του, είχα συναντήσει πληθώρα γυναικών κι αντρών που ζούσαν παθιασμένους έρωτες. Πώς ήταν λοιπόν δυνατό ο ίδιος να μην είχε γνωρίσει ποτέ τον έρωτα?

Δύο χρόνια μετά την ομιλία της Ζωγράφου, το 1975, κυκλοφόρησε το βιβλίο του Γεωργίου Π. Σταματίου «Η γυναίκα στη ζωή και στο έργο του Νίκου Καζαντζάκη» όπου, ουσιαστικά, γίνεται μια προσπάθεια ανατροπής των όσων υποστήριζε η Λιλή Ζωγράφου, συμπεραίνοντας ότι «ο Νίκος Καζαντζάκης ήταν τέλεια φυσιολογικός άντρας, ικανός, όσο λίγοι, να κατακτήσει μια γυναίκα σωματικά και ψυχικά».

Ενώ η Ζωγράφου αναφέρεται στη μελέτη της σε συζητήσεις που είχε με την πρώτη σύζυγο του Καζαντζάκη τη Γαλάτεια, ο Σταματίου στηρίζεται κυρίως σε επιστολές και πληροφορίες που του παραχώρησε η δεύτερη γυναίκα του συγγραφέα, η Ελένη.

Μια ακόμη αντίφαση, οι δύο αυτές μελέτες, από τις τόσες πολλές που υπάρχουν για τον Καζαντζάκη ως άνθρωπο κι ως συγγραφέα, θα λέγαμε. Για μένα πάντως υπήρξαν το κίνητρο μιας προσπάθειας να απαντήσω στο ερώτημα αν ο μεγάλος συγγραφέας ήταν τελικά μισογύνης ή αντίθετα υμνητής του θηλυκού ανθρώπινου γένους.

H «βόμβα» της Λιλής Ζωγράφου

Η Λιλή Ζωγράφου γνώρισε περισσότερες επικρίσεις παρά επαίνους γι' αυτό το βιβλίο, που παρ' όλα αυτά καταφέρνει να εντυπωσιάσει τον αναγνώστη.

Δεν είναι απλό πράγμα να τα βάζεις με τους μύθους στη σύγχρονη Ελλάδα, αλλά η Λιλή Ζωγράφου το τολμά, και τα γεγονότα τη δικαιώνουν, αφού σ' αυτή τη σχεδόν πλήρη απομυθοποίηση του Καζαντζάκη που επιχειρεί, βρίσκει το δίκιο της από ανθρώπους που τον έζησαν από κοντά, κι ας μην τον έχει γνωρίσει ποτέ η ίδια.

Τι έλεγε ο Γεώργιος Παπανδρέου για τον Καζαντζάκη

Ένας απ' αυτούς ήταν ο λεγόμενος «Γέρος της Δημοκρατίας» Γεώργιος Παπανδρέου που ομολόγησε στον πατέρα της συγγραφέως: «Έγραψε ένα βιβλίο για τον Καζαντζάκη, μπράβο της. Όπως ξέρεις τον γνώριζα καλά και συνεργάστηκα ένα φεγγάρι μαζί του. Σε βεβαιώνω, Αντρέα, δεν θα 'σβηνα ούτε θα πρόσθετα λέξη στο βιβλίο της κόρης σου αν το 'γραφα ο ίδιος» γράφει ο συγγραφέας Λάκης Φουρούκλας στο μπλογκ του «Του κόσμου τα βιβλία».

Πολύ σημαντική και η μαρτυρία της ξεχωριστής εκείνης γυναίκας που υπήρξε η πρώτη του σύζυγος, της Γαλάτειας Αλεξίου Καζαντζάκη. Όταν τη ρώτησε η Λιλή Ζωγράφου : «Είχα δίκιο; Ο Καζαντζάκης ήταν αυτό που είδα;» - «Πέρα για πέρα» της απάντησ' εκείνη. Εξάλλου ο κριτικός λογοτεχνίας Δημοσθένης Κούρτοβικ, σε άρθρο του στην εφημερία Τα Νέα τοποθετούσε το βιβλίο αυτό στην κορυφή των έργων της συγγραφέως.

Για να πω την αλήθεια, την πρώτη φορά που διάβασα αυτό το βιβλίο μου προκάλεσε θλίψη. Η Ζωγράφου γκρέμιζε ένα από τα είδωλά μου. Αλλά στη δεύτερη και την τρίτη ανάγνωση το αποφάσισα: «Καλά έκανε!» Με έπεισε με την αλήθεια των λόγων της, με τα επιχειρήματά της. Κι όχι, δεν ένιωσα να μειώνεται μέσα μου η αξία του Καζαντζάκη σαν συγγραφέα, αλλά να μεγαλώνει η συμπάθειά μου γι' αυτόν σαν άνθρωπο. Γιατί υπήρξε ένας δυστυχής. Κάποιος που έζησε πολύ μες τον ψυχικό πόνο. Κάποιος που δεν μπόρεσε να ζήσει όπως θα ήθελε και δημιούργησε υπερανθρώπους και θεούς για να ζήσουν τη φανταστική ζωή του. Ένας άνθρωπος που ζούσε σε συνεχή σύγκρουση με τον εαυτό του και τους γύρω του. Ένας δολοπλόκος της ζωής που ότι δεν μπορούσε να αγγίξει, το δημιουργούσε καταπώς τ' άρεσε στα γραφτά του.

Ενας τραγικός ακροβάτης πάνω από το χάος

Ένας τραγικός, να τι ήταν ο Καζαντζάκης, «ένας ακροβάτης πάνω απ' το χάος», όπως αυτοχαραχτηρίζεται, άσπλαχνος για την ανθρωπότητα, άσπλαχνος για τον εαυτό του, που 'χε όμως φυλάξει μπόλικη ασπλαχνιά και για τον μελετητή του.

Ο «τραγικός» δεν είναι ο μόνος τίτλος που δίνει στον Καζαντζάκη η Ζωγράφου, αφού τον χαρακτηρίζει και αλύτρωτο, κάποιο που ζητούσε σωτηρία μέσα από τα γραφτά του για να σωθεί από τις γνώμες των άλλων, αλλά «πολύ λίγα απ' τα πολλά που... έγραψε τον λύτρωσαν πραγματικά». Μοναδική παρηγοριά στο μοναχικό αγώνα που έδινε ήταν η δεύτερή του γυναίκα, η πιστή Ελένη. Αλλά όταν η Ζωγράφου συγκρίνει τη Γαλάτεια με την Ελένη, η τελευταία φαντάζει ασήμαντη, σαν φάντασμα ζωής: «Στην πραγματικότητα, η Γαλάτεια έχει δυνατή προσωπικότητα, αμείλιχτη ειλικρίνεια και πολλή εξυπνάδα, για να την ανεχτεί εύκολα ένας άντρας. Μόνον ένας άνθρωπος με πολλή σιγουριά κι υγιή αυτοπεποίθηση χαίρεται να 'χει τέτοιο τύπο γυναίκας κοντά του. Αντίθετα, η Ελένη... είναι σαν το σύννεφο που τον κρατάει στις μετεωρίσεις του. Κι ακόμα έχει κάτι απ' τη δική του διάθεση του πλάνητα. Κι είναι τόσο ερωτευμένη, που δεν το 'χει σε τίποτα να τον ακολουθήσει και στην κόλαση».

Δειλός, ουτοπιστής, μανιακός φιλόδοξος

Η Ζωγράφου, όμως, είναι το ίδιο αμείλικτη όσο και το αντικείμενο της μελέτης της, έτσι οι χαρακτηρισμοί που του αποδίδει δεν έχουν τελειωμό:

«Ήταν λοιπόν ουτοπιστής και δονκιχωτικός, ακριβώς γιατί ήταν και δειλός και μανιακός φιλόδοξος. Και όλ' αυτά πάλι ξεκινούσαν από ένα μικρό παράπονο, καθώς ένιωθε τον εαυτό του πεταγμένο έξω από τις τάξεις της ζωής... Αυτός ήταν ο Καζαντζάκης: ένας εγωκεντρικός».

Όσο κι αν τονίζει τις αδυναμίες του, δεν παραλείπει να μιλήσει για τα προτερήματά του, αφού «...ο Καζαντζάκης είναι μια εξαιρετική περίπτωση ανθρώπου που κατάφερε, με τη σπάνια εργατικότητά του, να αποδώσει εκατό τα εκατό παραπάνω απ' όσο ήταν προικισμένος. Πολύ λίγοι πέτυχαν να αξιοποιήσουν τον εαυτό τους περισσότερο απ' όσο αυτός...».

«Τραγικοί είναι όσοι στέκουνε τόσο παραπονεμένοι έξω απ' τη ζωή, τόσο μακριά απ' τον άνθρωπο, σαν ''καταραμένοι". Τέτοιος υπήρξε και ο Καζαντζάκης, αυτός ο τρυφερός μα και πολύ δυστυχισμένος ποιητής...».

Το βιβλίο αυτό διαβάζεται σαν μελέτη, αλλά και σαν (ψυχολογικό) μυθιστόρημα.

Ποιά ήταν η Λιλή Ζωγράφου

Η Λιλή Ζωγράφου γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης στις 17 Ιουνίου του 1922, όπου πέρασε τα παιδικά της χρόνια. Ο πατέρας της ήταν εκδότης εφημερίδας «Ανόρθωση», με ιδιαίτερα φιλελεύθερες ιδέες για την εποχή του και πάθος για τη δημοσιογραφία. Η Λιλή Ζωγράφου φοίτησε στο «Λύκειο Κοραής» και στο «Καθολικό Γυμνάσιο Ουρσουλινών» της Νάξου.

Σπούδασε φιλολογία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής και ενώ ήταν έγκυος, φυλακίστηκε για αντιστασιακή δράση και γέννησε στην φυλακή την θυγατέρα της, μετέπειτα ποιήτρια Ρένα Χατζηδάκη (1943 – 2003). Μετά την απελευθέρωση, εργάσθηκε ως δημοσιογράφος σε γνωστά περιοδικά και εφημερίδες, ταξιδεύοντας παράλληλα πολύ στην Ευρώπη και στις Ανατολικές χώρες. Την περίοδο 1953 – 1954 έζησε στο Παρίσι.

Δημοσίευσε μικρά έργα της σε λογοτεχνικά περιοδικά και πρωτοεμφανίστηκε στην βιβλιογραφία το 1949 με την συλλογή από νουβέλες με τίτλο «Αγάπη». 'Εγινε ευρύτερα γνωστή 10 χρόνια αργότερα, με το βιβλίο της για τον Νίκο Καζαντζάκη «Νίκος Καζαντζάκης, ένας τραγικός». Kατά τη διάρκεια της δικτατορίας (1967-1974) δημοσίευε στο δεκαπενθήμερο περιοδικό ΓΥΝΑΙΚΑ - που απευθυνόταν σε καλλιεργημένες γυναίκες της μέσης τάξεως - άρθρα με ανατρεπτικό και πολιτικά τολμηρό περιεχόμενο που έκρυβαν τον κίνδυνο να εξοργίσουν την στρατιωτική εξουσία.

Εξέφρασε έτσι τις δυνάμεις της νεολαίας που επρόκειτο αργότερα να κάνουν τη δική τους εξέγερση. Τα άρθρα εκείνα έμπασαν στον Τύπο της εποχής ένα καινούργιο ρεύμα ελευθερίας και ανανεώσεως και έγιναν σημεία αναφοράς και ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον, όχι μόνον για τις γυναίκες αναγνώστριες του περιοδικού, που είδε την κυκλοφορία του να απογειώνεται. Έδινε τότε διαλέξεις και οι αίθουσες ήταν κατάμεστες από νέο κυρίως κόσμο. Τότε (1971) ήταν που έγραψε και το βιβλίο της για τον Ελύτη (Ελύτης Ο Ηλιοπότης), το οποίο είχε δώσει στον ίδιο να το διαβάσει πριν δημοσιευτεί.

Ο Ελύτης δεν το ενέκρινε, την απέτρεψε - σχεδόν της απαγόρευσε - να το δημοσιεύσει. Αλλά εκείνη όχι απλώς το δημοσίευσε αλλά και σε δημόσιες διαλέξεις της φανέρωσε, με πολλή στενοχώρια, την αποδοκιμασία του ποιητή για το βιβλίο της. Ο Ελύτης (ο οποίος αργότερα, το 1979, βραβεύθηκε με το Νομπέλ Λογοτεχνίας) ίσως ήταν ευαίσθητος να μην «παρερμηνεύεται» η ποίησή του, αλλά και η Λιλή Ζωγράφου υπερασπίστηκε το δικαίωμά της να γράφει αυτά που είδε στην ποίησή του. Αυτή η πνευματική ελευθερία, η εγρήγορση και η έντιμη μαχητικότητα είναι χαρακτηριστική της Ζωγράφου σε όλα όσα έκανε και έγραψε, ακόμη και στα «λάθη» της. Δημοσίευσε 24 βιβλία (μυθιστορήματα, νουβέλες και δοκίμια) που έχουν κάνει αλλεπάλληλες εκδόσεις. Έγραψε σημαντικά δοκίμια για Έλληνες και ξένους συγγραφείς. Επιπλέον, το μυθιστόρημά της «Η αγάπη άργησε μια μέρα» (1994) διασκευάστηκε για την ελληνική τηλεόραση. Ο λόγος της υπήρξε αντισυμβατικός και χαρακτηρίστηκε ως η σκοτεινή θεά Εκάτη της λογοτεχνίας μας.

Το έγραψε η Μαριέττα Ιωαννίδου

Πηγή: Δημοσιεύτηκε στο iefimerida (25/7/2013)

Παλαίμαχοι της Προοδευτικής vs Ομάδα Κρατουμένων Φυλακών Κορυδαλλού / Αγώνας ζωής στην καρδιά των φυλακών (αποτέλεσμα 6-9)

«Δεν ξανακάνω φυλακή με τον Καπετανάκη», λέει το λαϊκό άσμα όμως, όταν έχω συγκρατούμενο και συνοδοιπόρο τον φίλο και βετεράνο του ποδοσφαίρου Νίκο Μάλλιαρη, που 'χει, ειρήσθω εν παρόδω, «ντούγκλα» το μουστάκι (αλά Douglas Fairbanks), πολύ ευχαρίστως, να διαβώ την πύλη των φυλακών Κορυδαλλού και να παραμείνω με τη θέλησή μου, «έγκλειστος» και φιλοξενούμενος, έστω για δυο ώρες, από τους οικοδεσπότες του «καταστήματος» και να μου επιτρέψουν να φωτογραφήσω τον ποδοσφαιρικό αγώνα της ομάδας των κρατουμένων με την ομάδα των βετεράνων ποδοσφαιριστών της Προοδευτικής. Ομολογώ πως η διαδικασία της εισόδου μας, πέρα απ΄τα τυπικά και την προετοιμασία που είχε κάνει ο διευθυντής των φυλακών, ήταν απλή, σαν να μπαίναμε σε ένα ελεγχόμενο χώρο κάποιας εταιρείας ή σε ένα γήπεδο.

Μια πρωτόγνωρη εμπειρία στην επαγγελματική μου σταδιοδρομία, κάτι που συμβαίνει σπάνια. Την επόμενη φορά, ίσως, μπούμε και στα άδυτα των φυλακών, στα κελιά των κρατουμένων για να μιλήσουμε μαζί τους και να παίξουμε κανένα ... σκάκι ή τάβλι, στο «φυσικό» τους χώρο, που για άλλους είναι πρόσκαιρη και για άλλους μόνιμη κατοικία.

Ναι, βρέθηκα για δύο ώρες στην καρδιά των φυλακών Κορυδαλλού, εκεί που χτυπάει αισιόδοξα η καρδιά των έγκλειστων νέων, πως μια μέρα θα πετάξουν, ελεύθερα πουλιά, έξω απ' τα κάγκελα προς την ελευθερία, και να επανενταχθούν στο κοινωνικό σύστημα, για όσους μπορέσουν. Και αυτό δεν είναι εύκολο, όταν κουβαλάς το στίγμα του φυλακισμένου, ακόμα και για ένα αναπόφευκτο πλημμέλημα, όπως π.χ. για ένα τροχαίο, που με ψευδομαρτυρίες σε έχωσαν μέσα. Φυσικά, δεν είναι όλοι άγιοι οι τρόφιμοι του καταστήματος. Αυτό, βέβαια, δεν ήταν εμπόδιο για τους παλαίμαχους βετεράνους ποδοσφαιριστές της Προοδευτικής, απεναντίας, πήγαν με το χαμόγελο στα χείλη και με τα χέρια γεμάτα δώρα, για έναν αξέχαστο ποδοσφαιρικό αγώνα με την ομάδων των κρατουμένων.

Να υπογραμμίσω την φιλική και εγκάρδια υποδοχή που μας επιφύλαξε ο διευθυντής των Φυλακών Κορυδαλλού, κ. Χριστόφορος Γιαννακόπουλος, που παρακολούθησε τον αγώνα σαν απλός θεατής και ο αρχιφύλακας, κ. Νίκος Πετρόπουλος που έπαιξε με την ομάδα της Προοδευτικής. 

Όλα έμοιαζαν «φυσιολογικά», οι άνθρωποι, τα κτίρια, το περιποιημένο περιβάλλον, το μικρό γήπεδο με το χορτάρι, ο κήπος, τα νερά, οι πάπιες, τα κουνέλια, τα πουλιά... Αν έλειπαν αυτά τα διπλά και τριπλά κάγκελα, οι σιδερόφρακτες πόρτες και τα υπερυψωμένα φυλάκια με τους αθέατους φρουρούς, με τα όπλα «παρά πόδα», θα νόμιζες πως ήσουν σε μια γειτονιά, σε μια μεγάλη χορταριασμένη αλάνα όπου γινόταν αναμέτρηση δύο ομάδων. Και κάποια στιγμή, θα άκουγες τη φωνή κάποιας μάνας να φωνάζει στον γιόκα της «Δημητράκη, έλα, μαζέψου τώρα, τρώμε».

Όπως αναφέρουν σε ανακοίνωση που έδωσαν στη δημοσιότητα: «Την πύλη των φυλακών Κορυδαλλού πέρασαν το απόγευμα της Τρίτης οι βετεράνοι ποδοσφαιριστές της Προοδευτικής. Όχι, δεν προέβησαν σε καμία παράνομη πράξη. Τουναντίον. Πήγαν με τη θέλησή τους, με το χαμόγελο στα χείλη και με τα χέρια γεμάτα δώρα, για έναν αξέχαστο ποδοσφαιρικό αγώνα με την ομάδων των κρατουμένων, η οποία – πιστέψτε μας - μιλάει στο τόπι.

Το γηπεδάκι των φυλακών – χωρίς κάγκελα έστω και πίσω από τα «κάγκελα», για 90 λεπτά θύμισε Καμπ Νόου, με την ομάδα των κρατουμένων να κλέβει την παράσταση. Το τελικό σκορ 6-9 σε βάρος της Προοδευτικής τα λέει όλα.

Η φιλική αναμέτρηση έγινε στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα ενενήντα χρόνια από την ίδρυση της Προοδευτικής και αποτελεί μέρος των κοινωνικών, πολιτιστικών και αθλητικών εκδηλώσεων που διοργανώνουν η διοίκηση του σωματείου, οι παλαίμαχοι παίκτες και οι οπαδοί της ομάδας, με τη συμμετοχή της τοπικής κοινωνίας».

Τέλος, στην ίδια ανακοίνωση αναφέρουν: «Τους παλαίμαχους ποδοσφαιριστές της Προοδευτικής υποδέχτηκαν ο διευθυντής των Φυλακών Κορυδαλλού κ. Χριστόφορος Γιαννακόπουλος και ο αρχιφύλακας κ. Νίκος Πετρόπουλος οι οποίοι τους ευχαρίστησαν για την συνεργασία, την κοινωνική τους ευαισθησία και τα αισθήματα αλληλεγγύης προς τους κρατουμένους.

Οι παλαίμαχοι προγραμματίζουν κι άλλες εκδηλώσεις εντός των φυλακών Κορυδαλλού με θέμα το «καλό» ποδόσφαιρο την κοινωνική και πολιτιστική του διάσταση.

Μετά το τέλος του αγώνα οι παλαίμαχοι πρόσφεραν στους κρατούμενους αναμνηστικά δώρα, μπάλες, φανέλες και ημερολόγια, για τα ενενήντα χρόνια της Προοδευτικής.

Σας ευχαριστούμε παιδιά που μας δεχτήκατε, για τις ωραίες στιγμές που μας χαρίσατε και συγχαρητήρια για την νίκη».

Κείμενα-Φωτογραφίες Χρήστος Ζουλιάτης

Πολλά ΜΜΕ  ασχολήθηκαν με το θέμα αυτό.
1. Sportotal --->ΕΔΩ
2. Gazzetta ---> ΕΔΩ

3. Podosfero---> ΕΔΩ
4. EPT---> ΕΔΩ
5. SDNA ---> ΕΔΩ κλπ., κλπ.

Costinho [κατά κόσμο Costis Zouliatis] / Πέμπτη 16 Φεβ. παρουσιάζει το δίσκο «2», στο Baumstrasse / Ζωντανά με δύο κουαρτέτα επί σκηνής.

Με τον αινιγματικό τίτλο «2» κυκλοφορεί ο νέος δίσκος (CD) του υιού Costinho [aka Costis Zouliatis], ακολουθώντας, εμφανώς παράδοξα, το παρθενικό «3» του 2014. Για δεύτερη άλλη μια φορά, ο τίτλος δεν αποτελεί παρά μια λιτή και εύγλωττη περιγραφή του περιεχομένου σε κάθε επίπεδο: δεύτερο κατά σειρά άλμπουμ, δύο τα κομμάτια, δύο αντίστοιχα τα κουαρτέτα που τα ερμηνεύουν. Δεύτερη συνεργασία επίσης με την Triple Bath, το δισκογραφικό label πειραματικής μουσικής που επιμελείται χειροποίητα ο Themistoklis Pantelopoulos – ή Nokalypse για τον μουσικό κόσμο.

Ο Costinho γνωστός κυρίως μέσα από τη θητεία του σε σχήματα, όπως οι Night On Earth, τις συνθέσεις του για θεατρικές παραστάσεις και ντοκιμαντέρ, καθώς και την ερευνητική επιμονή του για τον Γιάννη Χρήστου,  με την κυκλοφορία του «2» σφραγίζει μια ακόμα δημιουργική αγωνία του: ο αυτοσχεδιασμός ως σύνθεση· ήτοι μια ανοιχτή φόρμα ελεύθερης συλλογικής πράξης που καθοδηγείται από μια βασική ιδέα και έναν χάρτη μουσικής πορείας. Με τον ίδιο στο ρόλο του συνθέτη-οδηγού και στο πιάνο, και το δημιουργικό παίξιμο εξαίρετων μουσικών φίλων να διαμορφώνει τον ξεχωριστό ήχο κάθε κουαρτέτου.

«Vicinity» σημαίνει γειτνίαση, εγγύτητα, γειτονιά. Είναι ο τίτλος του πρώτου track (16'.07''), κατά το οποίο ένα ασύνηθες οργανικό συνταίριασμα από δύο βιόλες (Μιχάλης Καταχανάς και Φώτης Σιώτας) και ένα κοντραμπάσο (Πέτρος Λαμπρίδης) ακολουθεί μαζί με το πιάνο την παράδοση του συνθέτη Giacinto Scelsi: έγχορδοι ήχοι και μικροδιαστήματα τριγυρίζουν ήσυχα και ενοχλητικά γύρω από μια και μόνο νότα – η οποία διαρκεί σαν ισοκράτημα – για να ξεδιπλώσουν σταδιακά, ανά οργανικά ζεύγη που εναλλάσσονται, την αρμονία των κοντινών ήχων.

«Mother sea», το δεύτερο μακρύ ταξίδι του άλμπουμ (28'.07''). Η άλλη θάλασσα που βρίσκεται στη μητέρα θάλασσα. Μια διαδρομή προς το βυθό της, εκεί που η θάλασσα δεν είναι μητέρα· που γίνεται μια άλλη θάλασσα –καθόλου στοργική, ξένη για τους ξένους. Με επιστροφές στη νηνεμία, αυτήν που φέρνει την άλλη θάλασσα – τη θάλασσα που ποτέ δεν τελειώνει. Τον ομηρικό πλου οδηγούν ένα τενόρο σαξόφωνο (Κλείτος Κυριακίδης), το πότε ονειρικό πότε εφιαλτικό Murmux Synthesizers (Πέτρος Λαμπρίδης), τα ρευστά τύμπανα (Νίκος Παπαβρανούσης) και το έλαχιστο πιάνο.

Περάσαμε κάβους πολλούς πολλά νησιά τη θάλασσα
που φέρνει την άλλη θάλασσα (Γ.Σεφέρης)

Την Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου, ο δίσκος «2» θα παρουσιαστεί ζωντανά με τα δύο κουαρτέτα επί σκηνής, στο φιλόξενο Baumstrasse/Δρόμος με Δέντρα (Σερβίων 8, Βοτανικός). Η αυτοσχεδιαστική σύμπραξη του Costinho με τον Nokalypse (live electronics) θα ολοκληρώσει έντονα – μάλλον – την συναυλία.

Το «2» κυκλοφορεί την ίδια μέρα σε CD και ψηφιακή μορφή, και θα διατίθεται μαζί με το εισιτήριο, επιτόπου.

******************************************************
ΑΚΟΥΣΤΕ το «Mother sea» ---> ΕΔΩ
******************************************************

Συντελεστές

Michalis Katachanas: βιόλα | Fotis Siotas: βιόλα | Petros Lampridis: κοντραμπάσο, Murmux analog synthesizer

Kleitos Kyriakides: τενόρο σαξόφωνο | Nikos Papavranoussis: τύμπανα | Nokalypse: live electronics

Costinho: πιάνο | Δημήτρης Μυγιάκης – Θέμης Παντελόπουλος: ήχος | Persephone Nikolakopoulou: εικαστικά

Ώρα έναρξης: 21.30

Αντίτιμο εισόδου: 10 ευρώ (μαζί με CD)

Baumstrasse / Δρόμος με Δέντρα - Σερβίων 8 (2ος όροφος), Βοτανικός – Μετρό: Κεραμεικός, Μεταξουργείο

Λεωφορεία: 025 Ιπποκράτους [στάση Σπύρου Πάτση], 051 Ομόνοια [στάση Άγιος Γεώργιος]