«Αν θυμηθείς τ΄όνειρό μου» του Μ.Θεοδωράκη / Ήταν το τραγούδι που σηματοδότησε την επιτυχία της επανάστασης στην Κούβα.

«Αν θυμηθείς τ΄όνειρό μου»-«Nunca sabré»-«Luna de miel»
Ήταν το τραγούδι που συνδέθηκε με την Κουβανική επανάσταση. Ιδιαιτέρως δημοφιλές σε όλη τη Λατινική Αμερική, όπου και είχε ηχογραφηθεί σε πάρα πολλές εκτελέσεις. Η πιο γνωστή ήταν από την ορχήστρα «Μanuel and the Music of the Mountains». Μία ιδέα τού πόσο αγαπητό ήταν, μας δίνει και το ακόλουθο γεγονός.

Επιμέλεια κειμένων-Παρουσίαση: Χρήστος Ζουλιάτης

Όταν ο Φιντέλ Κάστρο και οι δυνάμεις του πολιορκούσαν την Αβάνα τον Ιανουάριο του 1959, υπήρχε ένας ραδιοφωνικός σταθμός των επαναστατικών δυνάμεων, που λεγόταν «Ηavana Libre», έτοιμος να εκπέμψει μόλις επικρατούσε η επανάσταση. Όταν λοιπόν αυτό έγινε, η εκπομπή άρχισε σε όλη τη Λατινική Αμερική, και το πρώτο-πρώτο άκουσμα δεν ήταν κάποιο διάγγελμα, αλλά αυτό το τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη !!!

Η Κουβανέζικη επανάσταση λοιπόν, είχε και το Ελληνικό στοιχείο μέσα της !!!

********************************************************************************************

Υπήρχε, όμως, η προϊστορία αυτού του τραγουδιού που ξεκίνησε το 1957 στην Αγγλία με την ταινία «Ηoneymoon» του Βρετανού σκηνοθέτη Μάικλ Πάουελ, που ήταν µια παραλλαγή της δραµατικής ιστορίας του Ρωµαίου και της Ιουλιέτας, µε τη διαφορά ότι η ηρωίδα ήταν η νεαρή σύζυγος του Δόγη που ερωτεύθηκε έναν απλό ιππότη. Αµφότεροι γνώριζαν ότι η σχέση τους ήταν θνησιγενής και ότι επίσης ο θάνατος ήταν το αναπόφευκτο τίµηµα της αγάπης τους.

Ωστόσο το έργο «Οι εραστές του Τερουέλ», µια σουίτα µπαλέτου του Μίκη Θεοδωράκη, έµελλε να είναι το κοµβικό σηµείο συνάντησης των διαδροµών του συνθέτη µε τον Σαλβαδόρ Νταλί, τον Τσε Γκεβάρα, τον Κάστρο και την Εντίτ Πιαφ, σύμφωνα με το άρθρο του Χρήστου Ιερείδη στα Νέα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ

Πως άρχισαν όλα;

Στο φιλµ «Ηoneymoon», υπήρχε µια σκηνή µπαλέτου. Τα σκηνικά και τα κοστούµια θα έκανε ο Σαλβαδόρ Νταλί και τη µουσική ο Μίκης Θεοδωράκης. Ο έλληνας συνθέτης συναντήθηκε µε τον διάσηµο εικαστικό στο εξοχικό του στη Νότια Ισπανία, προκειµένου να συζητήσουν τη συνεργασία τους. Μάλιστα επισκέφθηκαν την πόλη Τερουέλ στα βουνά της Καταλωνίας για να δουν από κοντά το παλάτι µέσα στο οποίο διαδραµατιζόταν η υπόθεση του έργου.

Στην πορεία ο Νταλί εγκατέλειψε το εγχείρηµα για οικονοµικούς λόγους, όµως, ο Θεοδωράκης έγραψε τη µουσική µε την οποία χόρεψαν – σε χορογραφία του Λέονιντ Μασίν – οι Λουντµίλα Τσερίνα και ο φηµισµένος χορευτής του φλαµένκο Αντόνιο, µε σκηνικό το ανάκτορο της Γρανάδας.

Η µουσική ηχογραφήθηκε στη Ρώµη από τη Συµφωνική Ορχήστρα της RΑΙ µε µαέστρο τον σερ Τόµας Μπίκαµ. Αυτή ήταν η πρώτη εκδοχή του µπαλέτου, από την οποία ο Θεοδωράκης δανείστηκε µία από τις µελωδίες κι έγραψε το τραγούδι «Luna de miel» που µπήκε στους τίτλους του φιλµ. Αργότερα ο Νίκος Γκάτσος έγραψε ελληνικούς στίχους και έγινε γνωστό µε τον τίτλο «Αν θυµηθείς τ’ όνειρό µου».

                                  

Στο µεταξύ είχε κυκλοφορήσει σε όλο τον κόσµο σε δεκάδες εκδοχές σηµειώνοντας διεθνή επιτυχία. Μεταξύ άλλων τραγουδήθηκε από τους Μαρίνο Μαρίνι (ο συνθέτης και ερµηνευτής της δηµοφιλούς «Μaruzella» το τραγούδησε ως «Τhe Ηoneymoon song»), Παλόµα Σαν Μπασίλιο (που συµµετείχε το 1985 στον Διαγωνισµό Τραγουδιού της Γιουροβίζιον και είχε κάνει την «Εβίτα» στην ισπανική εκδοχή του µιούζικαλ), Βeatles (το τραγούδησαν σε στίχους Γουίλιαµ Σάνσοµ για τον κύκλο Ρop Go Τhe Βeatles του ΒΒC, τον Ιούλιο του 1963) και η Γκλόρια Λάσο (το τραγούδησε σε στίχους του Ραφαέλ ντε Πενάγκος κάνοντάς το το µεγαλύτερο σουξέ σε όλη τη Λατινική Αµερική και ειδικά στην Κούβα).

Η επίσκεψη Θεοδωράκη στην Κούβα

Το 1962 ο Θεοδωράκης επισκέφθηκε την Αβάνα µαζί µε τον βουλευτή Σακελλάρη ως εκπρόσωπος της ΕΔΑ, έπειτα από πρόσκληση της επαναστατικής κυβέρνησης. Ηταν η εποχή κατά την οποία όλο το νησί τραγουδούσε και χόρευε στους ήχους του «Luna de miel», σηµειώνει ο Αστέρης Κούτουλας, στον οποίο τα είχε διηγηθεί ο έλληνας συνθέτης σε συνέντευξη που του παραχώρησε.

Μία εβδοµάδα αργότερα, στο πλαίσιο επαφών για συνεργασίες που έκανε τότε η επαναστατική κυβέρνηση σε ταράτσες ξενοδοχείων, σε µια προσπάθεια να ανατρέψουν κάθε µορφής γραφειοκρατία, δέχθηκε µεταξύ των άλλων αντιπροσωπειών, και υπό τις µελωδίες ορχήστρας, και την ελληνική. Στο άκουσµα της λέξης «Ελλάδα» οι κουβανοί ηγέτες, ο τότε πρόεδρος Οσβάλντο Ντορτίκος Τορβάδο, ο Φιντέλ και ο Ραούλ Κάστρο, ο Τσε Γκεβάρα έδειξαν ενδιαφέρον. Πάνω στην κουβέντα, κι ενώ ο Μίκης Θεοδωράκης εξηγούσε ότι έπρεπε να επιστρέψει στην Ελλάδα διότι η υγεία του ήταν καταβεβληµένη από φυµατίωση και το υγρό κλίµα της Αβάνας τον επηρέαζε, η ορχήστρα άρχισε να παίζει το «Luna de miel».

Ο διερµηνέας απευθυνόµενος στα µέλη της επαναστατικής κυβέρνησης ενηµέρωσε πως συνθέτης της µουσικής είναι «ο κύριος Θεοδωράκης που σας χαιρετάει αυτή τη στιγµή». Σηκώθηκαν όρθιοι µονοµιάς αναφέρει ο Αστέρης Κούτουλας –κι ένας ένας τον αγκάλιασαν. Ενθουσιασµένος περισσότερο από όλους, ο Τσε τον παρακάλεσε να παραµείνει. «Δεν θα πας πουθενά. Εχουµε κι εµείς βουνά µε καθαρό αέρα. Αύριο πηγαίνω στη Σιέρα Μαέστρα και θα περάσω το πρωί από το ξενοδοχείο να σε πάρω µαζί µου». Παρά τις αντιρρήσεις του Μίκη Θεοδωράκη και την ανησυχία για την υγεία του, ο Γκεβάρα ήταν αµετάπειστος. Το επόµενο πρωί τον πήρε µε ένα µεγάλο, άνετο αυτοκίνητο και πέρασε «µια αξέχαστη εβδοµάδα µε τον Τσε Γκεβάρα».

Τρία χρόνια νωρίτερα, η Λουντµίλα Τσερίνα, από το Παρίσι, ζήτησε από τον Θεοδωράκη –βρισκόταν στην ακµή της θεωρίας του για τα «Τετράχορδα» εκείνη την περίοδο – µια διευρυµένη εκδοχή του έργου για το χορευτικό συγκρότηµά της. Ο συνθέτης έγραψε µια νέα εκδοχή – τη δεύτερη κατά σειράν – του «Les amants de Τeruel» («Οι εραστές του Τερουέλ»), παίρνοντας ελάχιστα στοιχεία από την αρχική δηµιουργία του. Ενθουσιασµένοι η χορεύτρια και οι συνεργάτες της, του παρήγγειλαν και δεύτερη µουσική σύνθεση για µπαλέτο, ώστε η βραδιά να είναι εξ ολοκλήρου δική του. Εκείνος δεν είχε χρόνο και πρότεινε το «Καρναβάλι» στο οποίο ο εκ των σκηνοθετών της βραδιάς, Ζαν Ρενουάρ (γιος του φηµισµένου ζωγράφου), έγραψε το λιµπρέτο «Φωτιά στα τοπία». Τα δύο έργα παρουσιάστηκαν στο θέατρο «Σάρα Μπερνάρ», αποσπώντας διθυραµβικές κριτικές («εγεννήθη ο νέος Στραβίνσκι» έγραφε ο κριτικός της «Le Figaro») και την απονοµή του αµερικανικού βραβείου Κόπλεϊ, που δινόταν τότε κάθε τρία χρόνια στον καλύτερο νέο συνθέτη της Ευρώπης.

Η επιτυχία ξεπέρασε τα εδαφικά όρια της χώρας. Την παράσταση είδε και ο ανερχόµενος χορογράφος του Κόβεντ Γκάρντεν, Τζον Κράνκο, ο οποίος εντυπωσιασµένος συνάντησε τον Θεοδωράκη προτείνοντάς του ένα µπαλέτο – την «Αντιγόνη» – που παρουσιάστηκε το 1959 στο περίφηµο βασιλικό θέατρο του Λονδίνου.

Δύο χρόνια µετά, στην – µε πανηγυρικό χαρακτήρα – 100ή παράσταση του έργου, την οποία επρόκειτο να παρακολουθήσει και η βασίλισσα της Αγγλίας, ο συνθέτης συναντήθηκε µε τον Γιώργο Σεφέρη, τότε πρεσβευτή της Ελλάδας στη Βρετανία. Τον κάλεσε στην πρεσβευτική κατοικία και του έδωσε όλες τις ποιητικές του συλλογές, λέγοντάς του «πάρε όποια και όσα θέλεις». Ετσι δηµιουργήθηκε ο κύκλος τραγουδιών «Επιφάνια» και ξεχώρισε η «Αρνηση» («Στο περιγιάλι») από τις µεγαλύτερες επιτυχίες των Σεφέρη – Θεοδωράκη.

Το 1962 η Τσερίνα και ο σκηνοθέτης Ρουλό θέλησαν να µεταφέρουν στο γαλλικό σινεµά τους «Εραστές του Τερουέλ», παραγγέλλοντας στον Θεοδωράκη µια νέα εκδοχή, την τρίτη, στην οποία εκείνοι συµπεριέλαβαν αποσπάσµατα

από την πρώτη, µαζί µε το τραγούδι «Οµορφη πόλη» µε ερµηνεύτρια την Εντίθ Πιαφ, η οποία – σηµειώνει ο Αστέρης Κούτουλας – εκείνη την εποχή ήταν παντρεµένη µε έναν νεαρό, όµορφο Ελληνα, γνωστό ως Τheo Sarapo. «Ακόµη ένας Τεό στον κήπο µου», άκουσε την Πιαφ να λέει ο Θεοδωράκης από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραµµής.

**************************************************************************

Συναντήθηκαν στο σπίτι της, στην αριστοκρατική συνοικία Νεϊγί, για την πρώτη πρόβα. Λίγες µέρες αργότερα ολοκλήρωσαν την ενορχήστρωση και τη διηύθυνε στην ηχογράφηση σε στούντιο του Παρισιού. Μάλλον ήταν η τελευταία ηχογράφηση της σπουδαίας τραγουδίστριας.

Οι «Εραστές του Τερουέλ» έµελλε να παραµείνουν στο προσκήνιο. Πριν από περίπου 10 χρόνια, µε αφορµή συναυλία της Εθνικής Συµφωνικής Ορχήστρας στο Ηρώδειο, ο πρεσβευτής της Ισπανίας και ο µαέστρος επισκέφθηκαν τον έλληνα συνθέτη µε αίτηµα να πάρουν τη µουσική του µπαλέτου στη Μαδρίτη. Ο Μίκης Θεοδωράκης επέλεξε µέρη από τις τρεις εκδοχές και ως ενιαίο σύνολο, µε συµφωνική µορφή πια, παρουσιάζονται για πρώτη φορά επί ελληνικού εδάφους (στο Ηρώδειο) από την ΚΟΑ, υπό τον Βύρωνα Φιδετζή, και τις χορωδίες της ΕΡΤ και του Δήµου Αθηναίων.

Diego Maradona: «Murió mi amigo, mi confidente / Πέθανε ο έμπιστος φίλος μου. Για μένα ήταν σαν δεύτερος πατέρας»

Diego Maradona θρηνεί το θάνατο του Fidel Castro.

Murió mi amigo, mi confidente. Πέθανε ο έμπιστος φίλος μου.

«Θα πάω στην Κούβα για να αποχαιρετίσω το φίλο μου. Θα εξακολουθεί να μας καθοδηγεί από τον ουρανό μαζί με τον Che Guevara. Όσοι πανηγυρίζουν για το θάνατό του, μου προκαλούν αηδία! Είμαι πολύ λυπημένος γιατί πέθανε ένας φίλος που με βοήθησε πολύ, ένας μεγάλος σύντροφος. Για μένα ήταν σαν δεύτερος πατέρας».

Για τον θρύλο του ποδοσφαίρου Ντιέγκο Μαραντόνα, ο ηγέτης της επανάστασης της Κούβας, ο Φιντέλ Κάστρο, ο οποίος απεβίωσε το βράδυ της Παρασκευής σε ηλικία 90 ετών, ήταν κάτι παραπάνω από φίλος: ήταν «ο δεύτερος πατέρας του».

Ο Μαραντόνα είπε ότι η είδηση του θανάτου του Κάστρο τον χτύπησε κατάστηθα σαν μπάλα του τένις που σέρβιρε ο Χουάν Μαρτίν δελ Πότρο, ο αργεντινός τενίστας που παρακολουθούσε στον τελικό του Davis Cup όταν το έμαθε.

«Άρχισα να κλαίω ανεξέλεγκτα», είπε ο Μαραντόνα στους δημοσιογράφους στο περιθώριο του τουρνουά. «Μετά (τον θάνατο) του πατέρα μου, αυτή είναι η μεγαλύτερη θλίψη που έχω βιώσει».

Οι δυο τους συναντήθηκαν για πρώτη φορά το 1987, έναν χρόνο αφότου ο Μαραντόνα συνέβαλε η εθνική ομάδα της πατρίδας του, της Αργεντινής, να κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο του Μεξικού, και τέσσερα χρόνια πριν από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, που θα σηματοδοτούσε μια περίοδο ακόμη μεγαλύτερων οικονομικών δυσχερειών για την Κούβα.

Μία για πολλούς απροσδόκητη φιλία ρίζωσε ανάμεσα στον συχνά αναιδή κι αλλόκοτο ποδοσφαιριστή και τον διαβασμένο επαναστάτη, η οποία βάθυνε στις αρχές του αιώνα, όταν ο Μαραντόνα πέρασε τέσσερα χρόνια στην Αβάνα στην προσπάθειά του να απεξαρτηθεί από τα ναρκωτικά.

Η Κούβα επιβάλει βαριές ποινές για την κατοχή και τη χρήση ναρκωτικών, όμως διαθέτει ένα από τα καλύτερα συστήματα περίθαλψης του κόσμου κι είναι γνωστό πως στέλνει γιατρούς και ανθρωπιστική βοήθεια σε χώρες που το έχουν ανάγκη.

«Μου άνοιξε τις πόρτες της Κούβας όταν οι κλινικές στην Αργεντινή μου τις έκλειναν κατάμουτρα διότι δεν ήθελαν να κατηγορηθούν για τον θάνατο του Μαραντόνα», εξήγησε ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής.

Ο Φιντέλ Κάστρο εκείνη την περίοδο τηλεφωνούσε τακτικά στον Μαραντόνα, νωρίς το πρωί, για να συζητήσουν για το ποδόσφαιρο ή για την πολιτική. Δεν έπαψε ποτέ να τον ενθαρρύνει να αναρρώσει πλήρως, συνέχισε ο παλαίμαχος των γηπέδων.

«Μου έλεγε πως μπορούσα να τα καταφέρω. Και τα κατάφερα. Κι είμαι εδώ. Και μιλάω γι' αυτόν», συνέχισε ο Μαραντόνα με τσακισμένη φωνή. «Αυτό είναι το καλύτερο πράγμα που θυμάμαι από εκείνον».

Γιος βιομηχανικού εργάτη μεγαλωμένος σε μια παραγκούπολη έξω από το Μπουένος Άιρες, ο Μαραντόνα είναι μια από τις πολλές διασημότητες που εξέφραζαν τον θαυμασμό τους για τον Φιντέλ Κάστρο. Το 2005, του είχε πάρει μια συνέντευξη για λογαριασμό ενός τηλεοπτικού δικτύου της Αργεντινής. Τον είχε ρωτήσει πώς ο Τζορτζ Μπους επανεξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ, κι ο Φιντέλ Κάστρο είχε απαντήσει «απάτη. Η τρομοκρατική μαφία του Μαϊάμι!»

Πέρυσι ο Μαραντόνα, που έχει στο πόδι του ένα τατουάζ στο οποίο εικονίζεται ο Κάστρο, διέψευσε τις φήμες περί του θανάτου του ηγέτη της επανάστασης της Κούβας δείχνοντας στους δημοσιογράφους ένα γράμμα που του είχε στείλει.

Όμως ο παλιός του φίλος δεν ζει πια κι ο Ντιέγκο Μαραντόνα είπε πως θα ταξιδέψει στην Αβάνα για να του αποτίσει φόρο τιμής. (πηγή:ΕΘΝΟΣ)

«Ο φίλος μου, ο έμπιστός μου, που με συμβούλευε, που με έπαιρνε ανά πάσα στιγμή τηλέφωνο για να μιλήσουμε για πολιτικά, ποδόσφαιρο, μπέιζμπολ... Η καρδιά μου πονάει γιατί ο κόσμος έχασε τον σοφότερο απ' όλους. Για εμένα θα είναι αθάνατος, ο καλύτερος όλων. Δεν ήταν ποτέ λάθος.

>Μείωσε τον αναλφαβητισμό σε έναν χρόνο.

>Εξάλειψε από το 42% στο 4% τη θνησιμότητα μικρών παιδιών.

>Είχε 130.000 γιατρούς, έναν για κάθε 130 άτομα, το υψηλότερο ποσοστό γιατρών ανά κάτοικο.

>Δημιούργησε τη μεγαλύτερη ιατρική σχολή στον κόσμο, απ' όπου έχουν αποφοιτήσει 25.000 γιατροί από 84 έθνη.

>Απέστειλε 30.000 γιατρούς σε περισσότερες από 68 χώρες σε 600.000 αποστολές.

>Κατάφερε να κάνει τη μοναδική χώρα της Λατινικής Αμερικής δίχως παιδικό υποσιτισμό.

>Εξαφάνισε το πρόβλημα με τα ναρκωτικά.

>Φρόντισε ώστε στο 100% τα παιδιά να πηγαίνουν κανονικά στο σχολείο.

>Μπορείς να ταξιδέψεις στην χώρα ου και να μη δει ούτε ένα παιδί να κοιμάται στο δρόμο.

>Πέτυχε οικολογική ισορροπία.

>Το προσδόκιμο όριο ζωής στην Κούβα είναι τα 79 χρόνια.

>Υπάρχουν εμβόλια κατά του καρκίνου.

>Είναι η μόνη χώρα που εξάλειψε τη μετάδοση του ιού HIV από τη μητέρα στο παιδί.

>Πρόκειται για τη χώρα της Λατινικής Αμερικής με τα περισσότερα ολυμπιακά μετάλλια.

>Επιβίωσε από περισσότερες από 600 απόπειρες δολοφονίας και την προσπάθεια 11 Αμερικανών Προέδρων να τον ρίξουν.

>Άντεξε 50 χρόνια με εμπάργκο και οικονομικό πόλεμο.

>Δεν μπορούν πολλοί να υπερηφανευθούν ότι έφτασαν 90 χρονών και είναι τόσο σημαντικοί για την παγκόσμια ιστορία.

>Λατρεύτηκε από εκατομμύρια. Παρεξηγήθηκε από πολλούς. Κανείς όμως δεν μπορεί να πει ότι του είναι αδιάφορος.

R.I.P. Φιντέλ Κάστρο!»

Murió mi amigo, mi confidente, el que me aconsejó, el que me llamaba a cualquier hora para hablar de política, de fútbol, de béisbol, el que me dijo que cuando se fuese Clinton el que venía era peor, que fue Bush. Como no se equivocó nunca, para mí Fidel es, fue y será eterno, el único, el más grande. Me duele el corazón porque el mundo pierde al más sabio de todos.

No cualquiera tumba una dictadura con 20 hombres desafíando al Imperio norteamericano.

No cualquiera elimina el analfabetismo en un año.

No cualquiera baja la mortalidad infantil de 42% a 4%.

No cualquiera forma más de 130 mil médicos, garantizando 1 médico por cada 130 personas, con el mayor indice de médicos per cápita del mundo.

No cualquiera crea la mayor Facultad de Médicina del Mundo, graduando1500 médicos extranjeros por año, con 25.000 médicos graduados de 84 naciones.

No cualquiera envía más de 30 mil médicos a colaborar en más de 68 paises del mundo sumando cerca de 600.000 misiones.

No cualquiera logra ser la única nación latinoamericana sin desnutrición infantil.

No cualquiera logra ser el único país latinoamericano sin problema de drogas.

No cualquiera logra 100% de escolarización.

No cualquiera puede circular en su pais sin ver un solo niño durmiendo en la calle.

No cualquiera logra ser el único país del mundo que cumple la sostenibilidad ecológica.

No cualquiera logra que su población tenga 79 años de esperanza de vida al nacer.

No cualquiera crea vacunas contra el Cáncer.

No cualquiera logra ser el único país que erradica la transmisión madre-hijo del VIH.

No cualquiera logra tener la mayor cantidad de medallas olímpicas de Latinoamérica.

No cualquiera sobrevive a más de 600 atentados contra su vida y a 11 presidentes norteamericanos intentando derrocarlo.

No cualquiera sobrevive a 50 años de bloqueo y guerra económica.

No cualquiera llega a los 90 años, con tanto protagonismo en la historia mundial.

Querido por millones. Incomprendido por otros cuantos. Lo que no puede hacer nadie, es ignorarlo.

Q.E.P.D. Fidel Castro!

Επιμέλεια κειμένων: Χρήστος Ζουλιάτης

Ο Μακαρθισμός στο Χόλιγουντ: Όταν η ρουφιανιά βαφτίζεται «πατριωτική πράξη» / Προδοσίες, καταδόσεις και αντιστάσεις

«Οι διανοούμενοι και καλλιτέχνες του Χόλιγουντ είναι το μαλακό υπογάστριο της Αμερικής. Αν οι κομμουνιστές αλώσουν την κινηματογραφική βιομηχανία θα περάσουν την κομμουνιστική ιδεολογία τους στο έθνος».

Ήταν τα λόγια του Τζο Πάρνελ, του «μαύρου κορακιού», γερουσιαστή και προέδρου της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Ενεργειών. Ήταν τότε που ο Πρόεδρος Τρούμαν, το 1945, διέταξε έλεγχο των φρονημάτων όλων των κρατικών υπαλλήλων και τη συγκρότηση σχετικών εξεταστικών επιτροπών, σε όλους τους τομείς και χώρους της κρατικής και ιδιωτικής οικονομικής, κοινωνικής, επιστημονικής και πολιτιστικής δραστηριότητας. Επικεφαλής αυτής της επιτροπής ήταν ένα άλλο κοράκι της Αμερικανικής πολιτικής, ο γερουσιαστής Τζότζεφ ΜακΚάρθι που ξεκίνησε την «εκστρατεία κατά της κομμουνιστικής διείσδυσης στην αμερικάνικη κοινωνία». 

Η αντικομμουνιστική εκστρατεία σχεδιάστηκε στο μεσοπόλεμο, προωθήθηκε στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αυξήθηκε μεταπολεμικά, κορυφώθηκε στη δεκαετία του 1950 και βεβαίως συνεχίζεται «δημοκρατικότατα», και ... «αντιτρομοκρατικότατα» μέχρι σήμερα. 

Όταν η ρουφιανιά γίνεται πατριωτική πράξη.
24/11/1947. Το Κογκρέσο των ΗΠΑ καταδικάζει 10 καλλιτέχνες που αρνούνταν να «συνεργαστούν» με την Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών του Γερουσιαστή Μακάρθι, καταδίδοντας τους κομμουνιστές συναδέλφους τους. Την ιδιότητα του καταδότη είχε ο «δικός» μας σκηνοθέτης Ελίας Καζάν. Ήδη είχε αποχωρήσει από το κομμουνιστικό κόμμα και άρχισε να δείχνει: Αυτός, αυτός, κι αυτός εκεί κι ο άλλος παραπέρα. Και λέει, πως δε συμφωνούσε με τις μεθόδους της επιτροπής αλλά συνεργαζόταν γιατί, είχε εκτιμήσει σε πολλά ντόλαρς το τομάρι του και ήθελε να το σώσει. Ο ίδιος πριν πεθάνει, σε συνέντευξή του είχε πει «Δεν άλλαξα γνώμη γι αυτά που έκανα». Μπράβο αγόρι μου.

Χαρακτηριστική περίπτωση ήταν ένα από τα δημοφιλέστερα ζευγάρια της εποχής και γνωστοί για τη φιλελεύθερη αριστερή στάση τους, ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και η Λόρεν Μπακόλ που στήθηκαν μπροστά στην επιτροπή και μπήκαν στη «μαύρη λίστα» αφού και αριστεροί ήταν και πορείες είχαν οργανώσει κατά του Μακαρθισμού. Όμως, από το 1950 και μετά, όταν η κατάσταση άρχισε να αγριεύει, ο Μπόγκαρτ και η Μπακόλ κράτησαν σταθερή απόσταση ασφαλείας από φίλους και γνωστούς που κατηγορήθηκαν για τα αριστερά τους φρονήματα.

Marilyn Monroe and Arthur Miller

Το 1956 ήρθε η σειρά του σεναριογράφου και συζύγου της Μέριλιν Μονρό, του Άρθουρ Μίλερ, να σταθεί μπροστά στην επιτροπή. Μαζί του, καθ' όλη τη διάρκεια της εξέτασης, ήταν και η Μέριλιν Μονρό, η οποία συνοδεύοντας έναν φιλοκομμουνιστή, ρίσκαρε να καταστρέψει τη δική της καριέρα. Η ηθοποιός κατέθεσε υπέρ του συζύγου της και εκμεταλλεύτηκε τη διασημότητα και τη δημοτικότητά της για να μεταπείσει τα μέλη της επιτροπής. Δεν κατάφερε να γλιτώσει το σύζυγό της, αλλά σίγουρα η υποστήριξή της σήμαινε πολλά για εκείνον. Ο Μίλερ αρνήθηκε να δώσει ονόματα, κρίθηκε ένοχος και μπήκε στη μαύρη λίστα.

Τώρα, αν θέλετε και την χειρότερη ιστορία στην υπόθεση αυτή, είναι η περίπτωση του Ρίτσαρντ Κόλινς που μοιάζει με αρχαία ελληνική τραγωδία. Ο Κόλινς ήταν πετυχημένος σεναριογράφος του Χόλιγουντ και αφοσιωμένος κομμουνιστής τη δεκαετία του ’30. Ήταν απ’ τα πρώτα ονόματα στη «Μαύρη Λίστα». Πολύ γρήγορα όμως, κατέδωσε φίλους, συνεργάτες, ακόμα και τη γυναίκα του.
Ήταν η ηθοποιός Ντόροθι Κόμινγκορ, γνωστή για το ρόλο της στον «Πολίτη Κέιν» του Όρσον Γουέλς. Η Κόμινγκορ αρνήθηκε πεισματικά να δώσει ονόματα και ο «καλός Αμερικάνος», Ρίτσαρντ Κόλινς, της ζήτησε διαζύγιο. Και το πήρε. Ο Κόλινς έκτοτε έμεινε γνωστός στο Χόλιγουντ όχι για το συγγραφικό του ταλέντο, αλλά ως ένας απ’ τους μεγαλύτερους δοσίλογους του Μακαρθισμού. Σιγά το πράγμα, εδώ στο Ελλάδα είχαμε και έχουμε καλύτερους και περισσότερους ρουφιάνους. 

 Οι πρώτοι διώκτες στο «κυνήγι μαγισσών» ήταν γνωστοί ηθοποιοί.

Ένας χορός πρακτόρων και καταδοτών του μακαρθισμού. Ανάμεσά τους οι: Γκάρυ Κούπερ, Κλαρκ Γκέιμπλ, Κάρι Γκραντ, Λίζα Ρότζερς, κόρη της Τζίντζερς και του Χάουαρντ Χιούζ,  Τζον Γουέιν,  Τσαρλς Κόμπερν, Χέντα Χόπερ, Ρόναλντ Ρίγκαν, Λίο ΜακΚάρεϊ (σκηνοθέτης),  Ουόρντ Μποντ, Ολίβια ντε Χάβιλαντ, Πολ Λούκας, Ρόμπερτ Τέιλορ, Τζορτζ Μέρφι, Αντολφ Μανζού κ.ά., που ήταν μια ομάδα χαφιέδων - καταδοτών και βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του αντικομμουνιστικού πογκρόμ στο Χόλιγουντ. Δημιούργησαν δε, τον αντικομμουνιστικό «Κινηματογραφικό Σύνδεσμο Διατήρησης των Αμερικανικών Ιδεωδών».

Πρώτοι στο στόχαστρο ήταν διανοούμενοι και καλλιτέχνες.

Οι πρώτοι που αντιστάθηκαν σ΄αυτή την εκστρατεία ήταν μερικοί θαρραλέοι προοδευτικοί καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων και οι Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, Λορίν Μπακόλ, Τζιν Κέλι, Τζιουν Χάβοκ, Τζον Χιούστον, Ντάνι Κέι, Κάθριν Χέμπορν, οι οποίοι πήγαν στην Ουάσιγκτον να διαμαρτυρηθούν για τις «παραβιάσεις του δικαιώματος των προσωπικών πεποιθήσεων», αλλά αποπέμφθηκαν σκαιώτατα. Το κογκρέσο οξύνει την εκστρατεία του για να πολεμήσει τη «Διείσδυση του κομμουνισμού στο Χόλιγουντ» και καταρτίζει τον πρώτο κατάλογο περί των πιο «επικίνδυνων κομμουνιστών, εχθρών της πατρίδας».

Η Λόρεν Μπακόλ και ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ ηγούνται της διαδήλωσης (Hollywood  1950)

Πρόκειται για τους «Δέκα του Χόλιγουντ». Οι «Δέκα», (σεναριογράφοι, σκηνοθέτες, παραγωγοί) ήταν οι Χέρμπερτ Μπίμπερμαν, Αλμπερτ Μαντζ, Εντουαρντ Ντμίτρικ, Αντριαν Σκοτ, Ρινγκ Λάρντνερ, Τζ. Σάμουελ Ορνιτζ, Τζον Χόγουαρτ Λόσον, Λέστερ Κολ, Αλβά Μπεσί, Ντάλτον Τράμπο, οι οποίοι σύρθηκαν βίαια για ανάκριση από «ιεροεξεταστές». Οι «Δέκα» αρνούμενοι να συνεργαστούν με την Επιτροπή, δηλαδή να καταδώσουν συναδέλφους τους, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε φυλάκιση.

Αν θέλετε κι άλλα ονόματα, ιδού: Λίλιαν Χέλμαν, Κλίφορντ Οντετς, Τζέρομ Ρόμπινς, Λάρι Παρκς, Τζον Μπάρι, Τσέριλ Κρόφορντ, Ρόμπερτ Λιούις, Τζότζεφ Λόουζι, Καρλ Φόρμαν, Ανν Ρίβερ, Γκέιλ Σόντεργκααρντ, Πόλα Μίλερ - Στράσμπεργκ, Τζιν Μιουρ, Τζον Γκάρφιλντ, Τζ. Εντουαρντ Μπρόμπεργκ, Πολ Μιούνι, Τζον Φορντ, Ντάσχιλ Χάμετ, Τζον Στάινμπεγκ, Λάιονελ Στάντερ, Ζυλλ Ντασσέν, Μάικλ Γκόρντον, Μπέρναρντ Γκόρντον, Φοίβη Μπραντ, Πολ Στραντ, Λέο Χάρβιτς, Τόνι Κράμπερ, Αρτ Σμιθ, Μάικλ Γουίλσον, Εντριαν Σκοτ, Κίριλ Εντφιλντ, Χέρμπερτ Κλάιν, Στάνλεϊ Κιούμπρικ, Ρόμπερτ Λόουζι, Λούις Λέβετ, Ουίλιαμ Ουάιλερ, Κλάρενς Μπράουν, Μάρτιν Ριτ, Μπαντ Σούλμπεργκ, Νεντ Γιανγκ, Ντέιβιντ Μέριλ, Ζίρο Μόστελ κ.ά.

Στη λίστα ήταν και ο Ελία Καζάν, ο οποίος μέχρι το 1936 ήταν μέλος του ΚΚ ΗΠΑ και μετά έγινε ρουφιάνος. Κατέδωσε και τον Ζυλ Ντασσέν για να γλυτώσει το τομάρι του. Ο Καζάν, μετά την κατάδοσή του, ξεκίνησε έναν αντικομμουνιστικό πόλεμο και προσπαθώντας να δικαιολογήσει την προδοσία του στα μάτια του κορυφαίου δραματουργού Αρθουρ Μίλερ, ισχυρίστηκε ότι τα ονόματα που έδωσε «τα είχαν μαρτυρήσει ήδη ή θα τα μαρτυρούσαν άλλοι»!

Έχω εδώ στα χέρια μου έναν κατάλογο 205 ανθρώπων, οι οποίοι ήταν γνωστοί στον Υπουργό Προεδρίας της Κυβερνήσεως ως μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος και οι οποίοι, παρ' όλα αυτά, εξακολουθούν να εργάζονται και να διαμορφώνουν την πολιτική του Υπουργείου Εξωτερικών

Όσοι αντιστάθηκαν σθεναρά  το πλήρωσαν πολύ ακριβά (φυλακή, πλήρης επαγγελματική καταστροφή, αυτοκτονίες, πείνα, εξαθλίωση, θάνατος σε φτωχοκομεία).  Ούτε οι καλλιτέχνες που ομολόγησαν και δήλωσαν μετανιωμένοι κομμουνιστές σώθηκαν επαγγελματικά. Αλλά και αρκετοί από εκείνους που και ομολόγησαν και έδωσαν ονόματα, μπόρεσαν να συνεχίσουν αμέσως μετά την απολογία τους απρόσκοπτα τη δουλειά τους. Άλλοι μόλις που επιβίωσαν, γράφοντας σενάρια με ψευδώνυμα και με αμοιβές πείνας. Άλλοι άλλαξαν επάγγελμα για να ζήσουν. Άλλοι συμβιβάστηκαν αργότερα, είτε υπογράφοντας δηλώσεις μετανοίας, είτε δεχόμενοι όλα τα «γούστα» του Χόλιγουντ, για να έχουν μεροκάματο.

Reed Coll. art professor Lloyd Reynolds (left)
 at House Un-American Activities Committee hearing, 
June 19, 1954

Ο σεναριογράφος Ρινγκ Λάρντνερ, ένας από τους «Δέκα του Χόλιγουντ», αρνούμενος να συνεργαστεί με την Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών, φυλακίστηκε, όπως όλοι οι «Δέκα». Όταν αποφυλακίστηκε, επί χρόνια βίωνε την επαγγελματική του καταδίκη. Το όνομά του ως σεναριογράφου ήταν απαγορευμένο, αν και όλοι ήξεραν το ταλέντο του. Αντιμετωπίζοντας το φάσμα της πείνας, για να επιζήσει δέχτηκε και έγραψε, για «ένα κομμάτι ψωμί», δεκάδες σενάρια, τα οποία εμφανίζονταν πίσω από μια «βιτρίνα», δηλαδή με το όνομα κάποιου άλλου, συνήθως άσχετου με τη συγγραφή, ο οποίος καρπωνόταν τη μερίδα του λέοντος από την έτσι κι αλλιώς χαμηλή αμοιβή για το σενάριο.

«Αν ήθελες να ξεφύγεις από τη μαύρη λίστα έπρεπε να γίνεις καταδότης. Δεν μπορούσες να μιλήσεις στην επιτροπή ή στα διάφορα κέντρα αποχαρακτηρισμού μόνο για τον εαυτό σου. Αυτό που ήθελαν ήταν ονόματα και αυτό το έλεγαν πληροφορίες. Είχαν ήδη όλες τις πληροφορίες. Είχαν και τα ονόματα. Αυτό που ήθελαν ήταν, με το δικό σου όνομα, να δείξουν τη δική τους δύναμη και τη δική σου υποταγή. Χρειάζονταν να δείξουν ότι κι εσύ ήσουν με το μέρος τους», τονίζει ο Ουόλτερ Μπερνστίν και σημειώνει ότι η

λίστα «συμπεριλάβαινε μεταξύ άλλων, συνδικαλιστές, γιατρούς, ακαδημαϊκούς, κυβερνητικούς υπαλλήλους, νοικοκυρές, καλλιτέχνες και ανθρώπους του θεάματος. Οι κομμουνιστές δαιμονοποιήθηκαν, οι φιλελεύθεροι περιθωριοποιήθηκαν. Οι σπιούνοι ήταν άφθονοι ή έτσι φαινόταν». 
Το σύνθημά τους ήταν: «Καλύτερα νεκρός παρά κόκκινος». 

Dalton Trumbo  at House Un-American Activities Committee 

Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση κομμουνιστή σεναριογράφου και σκηνοθέτη Dalton Trumbo ο οποίος με άλλους 9 - οι «Δέκα» όπως ονομάστηκαν- αρνήθηκαν μέχρι τέλους να απαντήσουν στις ερωτήσεις της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Ενεργειών και καταδικάστηκε σε 1 χρόνο φυλακή και 1000$ πρόστιμο, ποινή που εξέτισε στις ομοσπονδιακές φυλακές. Μετά την αποφυλάκισή του ο Dalton Trumbo μετανάστευσε στο Μεξικό απ΄ όπου «βομβάρδισε» κυριολεκτικά το Χόλιγουντ με σενάρια (πχ «Σπάρτακος») που πολλά απ' αυτά πήραν το Όσκαρ, πάντα όμως με το όνομα κάποιου άλλου. Χαρακτηριστικά η κατάσταση αυτή περιγράφεται στη ταινία «Η Βιτρίνα» του Γούντυ Άλεν. Μετά την επιστροφή του γύρισε το 1971 τη συγκλονιστική ταινία «Ο Τζόνυ πήρε τ' όπλο του» από τις κορυφαίες ταινίες του Χόλιγουντ. Πριν πεθάνει βραβεύτηκε αναδρομικά για πολλά του έργα.

Η πτώση του Μακάρθι ήταν εξίσου μετεωρική με την άνοδό του. Με το πέρασμα της δικομματικής ψήφου επίπληξής του με 67 έναντι 22 στη Γερουσία τον Δεκέμβριο του 1954, ο Μακάρθι έγινε persona non grata για το πολιτικό

κατεστημένο. Ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ τον διέγραψε από τις λίστες των προσκεκλημένων του Λευκού Οίκου. Όταν στον προεκλογικό αγώνα του 1956 ο αντιπρόεδρος Νίξον βρέθηκε στο Ουισκόνσιν, την πολιτεία του Μακάρθι, και ο Μακάρθι κάθισε δίπλα του, ένας σύμβουλος του Νίξον του ζήτησε να σηκωθεί και να φύγει. Λίγο αργότερα ένας σύμβουλος του Δημοκρατικού ηγέτη στη Γερουσία Λίντον Τζόνσον τον συνάντησε τυχαία στους δρόμους της Ουάσιγκτον και δυσκολεύθηκε να τον αναγνωρίσει: «Αξύριστος, σαν να χρειαζόταν να κάνει μπάνιο, πρησμένος από το ποτό, σχεδόν ασυνάρτητος». Ο Μακάρθι ήταν ακόμα γερουσιαστής όταν πέθανε ξεχασμένος το 1957 σε ηλικία 48 χρόνων από οξύ αλκοολισμό (συκώτι), αφήνοντας ως «κληρονομιά» του στο αγγλικό και στο παγκόσμιο λεξιλόγιο τον όρο «Μακαρθισμός».

Πηγές: Ριζοσπάστης, Μηχανή του χρόνου, Καθημερινή

Επιμέλεια κειμένων-Παρουσίαση: Χρήστος Ζουλιάτης

Φίλοι που σχολίασαν την ανάρτηση στο facebook

Stathis Gotsis: Ο Καζάν προσπάθησε να δικαιολογήσει την πράξη του λέγοντας πως δεν έδωσε ονόματα που δεν γνώριζε η Επιτροπή αλλά απάντησε καταφατικά για ήδη γνωστά (καμμένα) ονόματα της Επιτροπής, υπονοώντας ότι είχε κι άλλα ονόματα να δώσει που δεν γνώριζε η Επιτροπή αλλά δεν το έκανε. Βεβαίως αυτό δεν είναι δικαιολογία και η πράξη του είναι κατάπτυστη. Ο Μπόγκαρτ δεν ήταν και τόσο πολιτικοποιημένος και η άρνησή του ήταν περισσότερο αποτέλεσμα ήθους παρά πολιτικής θέσης. Δεν αναγνώριζε στον Μακάρθι και σε κάθε Καραγκιόζη τον ρόλο του ιεροεξεταστή που θα τον εξανάγκαζε να γίνει χαφιές. Γιατί στον μέσο έντιμο Αμερικανό εκείνης της εποχής ήταν μεγάλη ντροπή να γίνεις χαφιές. Παρόλα αυτά κράτησε καλύτερη στάση από τον δικό μας που προσπάθησε αργότερα να εξιλεωθεί γυρίζοντας «προοδευτικές» ταινίες όπως «On the waterfornt», «The Arrangement», κ.λ.π..

Αναστάσιος Καπράλος: Κάθε φορά με αυτό το θέμα, όπως και με κάθε παρόμοιο, πρέπει να διαχειριστώ ταυτόχρονα τα έντονα αντίθετα συναισθήματα που μου δημιουργούνται, όπως του θαυμασμού μου προς τους μεγάλους καλλιτέχνες της προσφοράς προς την ανθρωπότητα σε πολύ δύσκολες συνθήκες , αλλά και της απέχθειας προς τα ανθρωπάκια που πίστεψαν πως ήταν μια ευκαιρία να εκμεταλλευτούν για τη πάρτι τους και να αναρριχηθούν πατώντας πάνω σε συναδέλφους που προσπαθούσαν να σπρώξουν την ανθρωπότητα λίγο ψιλότερα. Μπράβο σου Χρήστο για το αφιέρωμα και μακάρι να μπορούσαμε να κάναμε μια εκδήλωση για όλους αυτούς συνολικά με θέμα,…. ας πούμε.. ΜΕΓΑΛΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ και …..σφουγγοκωλάριοι ή όπως αλλιώς εσύ νομίζεις. Για να πάρω παιδιά και εγγόνια και να’ρθω για να μπολιαστούν μαθαίνοντας μια και έξω …. το πως και στη τέχνη δένεται το ατσάλι.

Nikos Theodosiou
Μια  ενδιαφέρουσα περίπτωση είναι και του άλλου δικού μας Σπύρου Σκούρα. Γράφει ο Ν.Θεοδοσίου: «Μην ξεχνάμε ένα από τα "πρώτα βιολιά" των διώξεων, με έντονη πολιτική παρουσία στην μετεμφυλιοπολεμική Ελλάδα, τον πρόεδρο του 20th Century Fox, Σπύρο Σκούρα. Μαζί με το αδερφάκι του Γιωργο κάνανε πολλά».

 Van Fleet, Σπύρος Σκουρας στην Κορέα το 1952.
Και πριν, το 1948, το ίδιο δίδυμο βρισκόταν στο Γράμο.

Ποιος ήταν ο Σπύρος Σκούρας; Διαβάστε: Θεωρείται ο πιο σημαντικός άνθρωπος στην ιστορία της βιομηχανίας του κινηματογράφου. Για 20 χρόνια πρόεδρος της μεγαλύτερης εταιρείας παραγωγής στον κόσμο, της 20th Century Fox, χρεώνεται με το μεγάλο άλμα της εισαγωγής του σινεμασκόπ, το ξεπέρασμα της κρίσης που έφερε η τηλεόραση, μερικές από τις μεγαλύτερες χολιγουντιανές παραγωγές  και την παγκόσμια κυριαρχία του αμερικάνικου σινεμά.

Τι κι αν η Μέριλυν Μονρόε τον χαρακτήρισε ως ένα μεγάλο «μπάσταρδο» για το βρώμικο ρόλο του στο κυνήγι των αριστερών καλλιτεχνών του Χόλυγουντ και τον αισχρό πόλεμο ενάντια στην ίδια και τον άντρα της, διάσημο θεατρικό συγγραφέα Χένρυ Μίλλερ....
Περισσότερα ΕΔΩ

Νίκος Μπογιόπουλος: Αμερικανιές / Ταξίδι Ομπάμα. Το ξέπλυμα της πολιτικής του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Μετά το ξέπλυμα της πολιτικής των Μνημονίων, της τρόικας, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, μετά το ξέπλυμα της πολιτικής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ την οποία η παρούσα κυβέρνηση συνεχίζει να εφαρμόζει με το εξόχως «αριστερό» επιχείρημα ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική», ο κ.Τσίπρας φρόντισε κατά την επίσκεψη του Μπάρακ Ομπάμα να διεκπεραιώσει και το ξέπλυμα της πολιτικής του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Η εικόνα της πρώτη φορά «Αριστεράς» να απαγορεύει διαδηλώσεις και μαζί με τους Γλίξμπουργκ να χειροκροτεί στο πρόσωπο του Ομπάμα τη συμβολή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στη… δημοκρατία – και τούτα παραμονή του Πολυτεχνείου – μιλούν από μόνα τους. 

Ακούσαμε λοιπόν τον («αριστερό» πάντα…) Έλληνα πρωθυπουργό να απευθύνεται στον απερχόμενο Αμερικανό πρόεδρο δηλώνοντας ότι με τη θητεία του «άλλαξε η εικόνα των Ηνωμένων Πολιτειών σε ολόκληρο τον κόσμο». Περίεργη προσέγγιση αν σκεφτεί κανείς ότι κατά την θητεία Ομπάμα αυξήθηκε κατά κοντά 1 τρισ. δολάρια (!) από την προηγούμενη θητεία Μπους το ποσό που παραχωρήθηκε από το αμερικανικό κράτος στο στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα για να διεξάγει τις «απελευθερωτικές» επιχειρήσεις του ανά τον κόσμο.  

Ακούσαμε, επίσης, από τον κ.Τσίπρα ότι οι ΗΠΑ επί Ομπάμα ήταν μια χώρα που έσπευσε «να υπερασπιστεί τις αξίες της δημοκρατίας και της ελευθερίας». Εξίσου περίεργη προσέγγιση αν ρίξει κανείς μια ματιά είτε στο Γκουαντανάμο – που παραμένει στη θέση του – είτε στη Συρία, στη Λιβύη και στη Μέση Ανατολή που στην προηγούμενη θέση τους βρίσκονται, πλέον, συντρίμμια, ή αν ρίξει μια ματιά στις στατιστικές των δολοφονημένων από μαύρων πολιτών από την αμερικανική αστυνομία στο εσωτερικό των ΗΠΑ…

Αυτού του είδους η αποτίμηση της θητείας Ομπάμα που επιχείρησε ο κ.Τσίπρας δεν αντέχει σε καμία κριτική. Δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, όπως την γνωρίζουν όχι μόνο οι κάτοικοι της Ελλάδας, αλλά οι κάτοικοι του πλανήτη Γη.

Θα ισχυρίζονταν κάποιοι ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός μπορεί να είπε και μια κουβέντα παραπάνω αφενός για τις ανάγκες της φιλοξενίας του υψηλού του καλεσμένου αφετέρου διότι έλαβε ως αντίδωρο τη βοήθεια του Ομπάμα στα θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος.

Αλλά μετά το ταξίδι Ομπάμα κατά το οποίο ήλθε, εξυμνήθηκε και απήλθε, εκείνο το οποίο απέμεινε για τα ελληνικού λεγόμενου ενδιαφέροντος θέματα ήταν τα κυβερνητικά πανηγύρια. Που, όμως και για να το πούμε ευγενικά, είναι για τα πανηγύρια…

Εκείνο που έμεινε από το ταξίδι του Ομπάμα, όπως σημειώσαμε και στη Realnews, είναι:

    α) Η ΝΑΤΟική επικυριαρχία με την δεδηλωμένη πρόθεση του κ.Τσίπρα για διατήρηση των ΝΑΤΟικών δυνάμεων στο Αιγαίο. Είστε παράδειγμα προς μίμηση που παρέχεται το 2% του ΑΕΠ σας στο ΝΑΤΟικό ταμείο, συνεχάρη τον κ.Τσίπρα ο Ομπάμα. Πράγματι. Η Ελλάδα των Παπανδρέου, Σαμαρά, Βενιζέλου και τώρα Τσίπρα, την τελευταία 7ετία των μειώσεων μισθών και συντάξεων, έχει προσφέρει στο ΝΑΤΟ «συμμαχικά» λύτρα που ξεπερνούν τα 30 δισ. ευρώ!

    β) Το καθεστώς διαμόρφωσης των διεθνών σχέσεων της χώρας με πυξίδα το «ανήκομεν εις την Δύσιν». Είναι ενδεικτικά τα «εύγε» του Ομπάμα για τη συμμετοχή της Ελλάδας στις κυρώσεις κατά Ρωσίας, αλλά και τα χειροκροτήματα του ακροατηρίου όταν ο Ομπάμα εκθείαζε την πολιτική των ΗΠΑ στην Ουκρανία, εκεί όπου η υφυπουργός επί των Εξωτερικών του, η κυρία Νούλαντ, ανέλαβε την προώθηση των ναζί στην διακυβέρνηση της χώρας…

    γ) Οι τουρκικές και κάθε λογής υποδαυλισμένες από τις ΗΠΑ προκλήσεις και κινήσεις κατά της Ελλάδας. Η σιωπή του Ομπάμα για τη Συνθήκη της Λοζάνης και τα προβλήματα με την ΠΓΔΜ (σσ: την αναγνωρισμένη από τις ΗΠΑ σαν «Μακεδονία»), αλλά και η επιμονή του για την «επίλυση» του Κυπριακού με όρους ξαναζεσταμένου σχεδίου Ανάν, ήταν χαρακτηριστικά.

Σε ό,τι αφορά τώρα στο θέμα του χρέους, οι δηλώσεις Σόιμπλε ενώσω ο Ομπάμα βρισκόταν στην Αθήνα, αλλά και οι δηλώσεις Ομπάμα αμέσως κατά την άφιξή του στο Βερολίνο – εκεί όπου έπλεξε το εγκώμιο της Μέρκελ της οποίας δήλωσε… ψηφοφόρος και φανατικός οπαδός – δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών:

Η όποια διευθέτησή του χρέος, όποτε και αν γίνει, προοιωνίζεται για τον ελληνικό λαό ένα νέο μνημόνιο, όπως κι αν αυτό ονομαστεί. Αυτό το γνωρίζουν πρώτα και κύρια οι εγχώριοι φίλοι του κ.Ομπάμα που δεν έπαυσαν να τον χειροκροτούν με πάθος ακόμα κι όταν αυτός τους προέτρεπε να επιταχύνουν τις «μεταρρυθμίσεις». Θυμίζουμε πως όταν ο οι ΗΠΑ μιλούν για «μεταρρυθμίσεις» δεν εννοούν τίποτα λιγότερο απ’ ό,τι εννοεί το ΔΝΤ…

Εκείνο, επομένως, που θα απομείνει να θυμίζει στον ιστορικό του μέλλοντος την επίσκεψη Ομπάμα στην Αθήνα, πέραν του κόστους της όπως αυτό θα αποτυπωθεί πολύ σύντομα στα ζητήματα της οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής, δεν είναι παρά οι… αναξιοπρεπείς αμερικανιές στις οποίες επιδόθηκε το καθεστωτικό πολιτικό σύστημα της χώρας. 

Αμερικανιές όπως ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ξεροσταλιάζει για μια κατ’ ιδίαν συνομιλία… ενός λεπτού με τον απερχόμενο πλανητάρχη, αμερικανιές όπως των Θεοδωράκη – Λεβέντη να διαμαρτύρονται γιατί δεν τους προσκάλεσαν στο δείπνο με τον Ομπάμα, ή αμερικανιές όπως αυτές.

Άρθρο το Νίκου Μπογιόπουλο στον Ημεροδρόμο

Επιμέλεια κειμένων-Παρουσίαση: Χρήστος Ζουλιάτης

**************************************************************************